Ben jij een lichtzoeker?

Zonnebloemen

We zijn lichtzoekers; als zonnebloemen volgen onze hoofdjes de zon als de aardse carrousel van het leven haar rondje draait en ons elke dag weer meeneemt op een reis naar de duisternis. We zien de duisternis niet graag in de ogen en verrekken liever onze nek om het laatste sprankje zonlicht dat om de hoek van de aarde buigt, in te nemen. Genadeloos op te zuigen. Geen sprankeltje voor een ander overlatend. De ontmoeting met de duisternis zo lang mogelijk uitstellend. Om ’s ochtends weer victorie te kraaien over de overwinning op dat duister dat we weer een nacht ontlopen hebben door de sussende koestering van de slaap op te zoeken.

De duisternis, keerzijde van het licht. Het licht, keerzijde van de duisternis.

Lichtkracht

Maar doordat we ’s nachts de ogen sluiten, zien we de waarde niet meer van wat in de verborgen ligt. Het leven zit vol licht. Alleen zien we het niet altijd. Het wordt verborgen achter de rolluiken die we neerlaten. Verborgen door de bastions die we betrokken hebben en die het licht reduceren tot smalle streepjes die door de schietgaten zich een weg naar binnen wrikken.

 

‘There’s a crack in everything. That’s how the light gets in.’

– Leonard Cohen.

 

Maar zelfs de duisternis bevat licht. Daar waar de zon overdag genadeloos een gat in je bewustzijn brandt, vormen sterren ’s nachts een lichtend baken in de intense duisternis van de woestijn. Een lichtend baken dat je overdag niet kunt waarnemen doordat de zon ons verblindt.

Hoe groter ons bewustzijn, hoe groter de lichtkracht. Hoe groter de lichtkracht, hoe intenser de duisternis zijn aanwezigheid kenbaar maakt en hoe groter de schaduw valt die met ons meeloopt. Maar die grote lichtkracht kan ons dus ook verblinden waardoor we de sterrenhemel van onze eigen duisternis niet kunnen zien.

Hitte

De hitte en de intensiteit van de lichtkracht van de zomer die langzaam op zijn eind loopt, laat smeulende wonden na die tot diep onder de opperhuid zijn doorgedrongen en daar verschroeiend zijn werk heeft gedaan. Er is veel dat bij velen geraakt is. Dat diep geraakt heeft. Het hart heeft overuren gedraaid. En gekozen. Om het licht te zoeken en om de schaduw te zien. Of om juist de muren van het bastion nog wat verder op te metselen en de rolluiken nog wat verder te laten zakken. Het vuur-element laat eigenlijk geen ruimte voor een grijs gebied; het licht is aan of uit. Je kiest voor inzicht en bewustzijn, of je kiest ervoor om de sussende koestering van de slaap te zoeken.

In het licht ( 😀 ) van het 9-vuur jaar, zijn er veel stenen opgetild waaronder de rottende restanten van een gekwetst onbewuste of ooit verkeerd genomen beslissingen zich niet langer aan het zicht konden onttrekken. Esther Goedegebuure, hoofdredacteur van JAN Magazine, beschrijft in een blog heel mooi, hoe ze zich behoorlijk oncomfortabel voelt bij het besef dat al die hitte een gevolg is van de veranderingen in het klimaat.

Herfst

Voorzichtig is ondertussen om de hoek van de zomer, de nadering van de herfst voelbaar. Op nevelige kousenvoeten sluipt hij dichterbij en zegent de wereld met zijn verkoelende dauwdruppels en troostende weefsels van fijn spinrag. Langzaam verdwijnt de hysterie van de hitte naar de achtergrond. Alleen zie je bij mensen die worstelen met het element vuur in hun persoonlijke Nine Star Ki profiel, zoals Elon Musk en Donald Trump, de energie nog af en toe overkoken.

Er ontstaat weer ruimte om adem te halen. Het wordt wat makkelijker om je af te keren van de extraverte energie van de vuur-zomer en je aandacht op je innerlijke leven te richten. Om te contempleren. Over wat er onder die stenen is aangetroffen. Over hoe sterk je in je licht moet staan om het duister, je schaduw met je op te kunnen laten lopen en om deze te omhelzen als een waardevolle bondgenoot.

Apocalypse

Deze uitdaging ligt er niet alleen voor ieder persoonlijk. De afgelopen zomer heeft duidelijk gemaakt dat een langzame apocalypse zich aan ons opdringt. Of dat nu is in de vorm van bosbranden, overstromingen, schaarste of sociale chaos, we worden geconfronteerd om onze destructieve handelswijze onder ogen te zien. We snappen wat we aan het doen zijn en toch blijven we herhalen wat we eigenlijk zouden moeten veranderen. Alsof we slaapwandelen en telkens weer de sussende koestering van de slaap op blijven zoeken. Niet alleen ’s nachts.

Een grote schaduw die boven de wereld hangt vraagt erom omhelst te worden. Hoezeer we de aarde ook dienstbaar hebben gemaakt aan onze behoeften en verlangens; het is nu tijd dat wij onszelf dienstbaar maken aan de aarde!

Dichtbij

Het leed van de aarde is ons leed. Wij zijn de schildpad die verstrikt in een net, een doodsstrijd levert en naar adem snakt. Net zoals de mensen aan de westkust van Amerika deze zomer door de verstikkende rook van de bosbranden, naar adem en zuurstof hebben gesnakt. Wij zijn het kalfje dat in de verstikkende hitte van de veewagen bezwijkt door gebrek aan helder drinkwater. Net zoals er elke dag wereldwijd 800 kinderen onder de 5 jaar overlijden die geen toegang hebben tot helder drinkwater.^[1] En wij zijn de wanhopige vluchtelingen die al veel te lang in vreselijke, overvolle tentenkampen erop wachten om verlost te worden door en van hun medemens.

Waar te beginnen?

Dichtbij. Altijd dichtbij. ‘Je komt niet ver als je niet dichtbij begint.’ zei Krishnamurti. Dichtbij. Bij jezelf. Elke flard van onze eigen schaduw maakt deel uit van de schaduw van de wereld. Elk plastic tasje dat je ooit achteloos hebt weggegooid, maakt deel uit van de plastic soep die de oceanen in onleefbare synthetische modderpoelen verandert. Jij maakt het verschil. Want jij kunt zelf je keuzes maken en veranderen. Nu.

We zijn mensen. We leren. Om van onszelf te houden zodat we ook van anderen kunnen houden.

Liefde

Niemand kan van een ander verlangen om de eigen schaduw te omhelzen. Je kunt wel van jezelf verlangen je angst voor je eigen duisternis, je eigen schaduw te overwinnen. Om te zien dat je eigenaar bent van je schaduw, zodat je stevig op de twee benen van het licht en het donker kunt staan. In liefde. Met empathie.

We zijn mensen. We leren dankzij het proces van wie we aan het worden zijn. Laten we dat wat we onderweg leren, met anderen delen en er met hen over praten. Zoek het contact en de verbinding met je familie, je vrienden, de mensen die je dierbaar zijn. Zodat we de voetstukken van een aangemeten status quo achter ons kunnen verbranden en de maskers kunnen laten vallen. Zodat we de kwetsbaarheid van wat ons werkelijk beweegt en inspireert, van wat in ons hart leeft, zichtbaar mag worden. En zodat we leren om geen keuzes meer te maken vanuit onze pijn en trauma en diepe emotionele wonden. Keuzes die daardoor anderen kwetsen, onderdrukken, uitbuiten of tekort doen. Maar dat we leren om keuzes te maken vanuit ons hart, om de impulsen van dat hart te volgen, om het pad van liefde te volgen. We zijn mensen. We leren. Om van onszelf te houden zodat we ook van anderen kunnen houden.

 

^[1] bron: Stichting Nederlands Comité UNICEF

 

---

 

Blijf op de hoogte!

Meld je aan voor de Feng Shui by Nina updates en ontvang mijn berichten direct in je mailbox.