Soms… Als je valt…

Soms… Als je valt… Dan zijn er van die momenten…

Dat er een soort meltdown plaatsvindt. Je ergens doorheen ademen, staande blijven in een moment van ontwrichting… het lukt even niet. Een uitdaging, hoe klein ook, die je de vaste grond onder je voeten laat verliezen. En je valt…Niet zo erg als Michael Douglas in ‘Falling Down’; een geweldige film overigens over een gewone man die enorm gefrustreerd raakt over sociale misstanden en zichzelf helemaal verliest in de reactie daarop. Maar je valt…

Tot je een haakje tegenkomt waar je aan blijft hangen; het ‘trauma haakje’. Niet het fraaiste haakje uit de collectie ijzerwaren. Wel ijzersterk in het teweeg brengen van een reactie.

Ik viel, donderdag.

Ik had mijn moment van meltdown na een zoveelste technische hapering rond het uitzenden van mijn wekelijkse ‘Nina Live’. Frustrerend machteloos kan het je maken als dus echt niet duidelijk is wat er nu niet werkt. Als alle instellingen gecheckt zijn, als je alle beschikbare microfoons en alle aanwezige computers geprobeerd hebt en uiteindelijk live kunt gaan via de alleroudste laptop die je in je bezit hebt.

En alleen bent.

Want die technische uitdagingen zijn nog tot daar aan toe. Wat mij deed struikelen was dat ik op dat moment, door vakantie en ziekte van teamleden, alleen was. Dat liet me vallen. Tot ik het haakje van mijn trauma tegenkwam en reageerde op een manier die me ligt: verbaal. Iedereen heeft andere vormen en manieren om zo’n punt van meltdown te ontladen. De een verdrinkt zich in alcohol. De ander gooit de ramen van de buurman in of gaat op de vuist met de eerste de beste die in de weg loopt. Ik word verbaal, ik ben nu eenmaal goed met woorden. Ook met scheldwoorden, vloeken en een furieuze litanie die ik richt tot niemand in het bijzonder. Als de woorden maar losgelaten mogen worden en de energie zich via de woorden mag ontladen.

Normaal gebeurt dat als ik, inderdaad, alleen ben.

Zoals donderdag. Dacht ik. Want alle technische glitches hadden nog een toegift in petto; het programma dat ik gebruik om uit te zenden, liet zich niet afsluiten. Dus was mijn meltdown live te volgen. Ik trok het rolgordijn op en er werd een stukje van een andere werkelijkheid zichtbaar. De werkelijkheid waarin ik bleef hangen aan mijn traumahaakje.

Dat traumahaakje is al oud.

Hij maakt al lang onderdeel uit van mijn leven. Hij is een deel van mij. Als een oude vriend die soms zijn kop om de deur steekt en je herinnert aan je kwetsbaarheden. Er is al ongelooflijk veel werk verzet waardoor dat haakje al lang niet meer zo groot en scherp is als het was. Soms zie ik hem ook aankomen en dan kan ik ervoor kiezen om er niets aan op te hangen. Maar soms, als je valt, zoals ik donderdag, blijf ik er toch weer aanhangen.

Ik was tien en stond alleen.

Het was winter en het regende, ik stond buiten voor het raam en keek naar binnen. Naar de ruimte waar mijn ouders mijn zieke broertje verzorgden. De witte muren, het ziekenhuisbedje, de schorten, het felle licht, dat kleine kindje… Het was een wereld waar ik geen deel van uit mocht maken. Ik stond buiten. Avond aan avond. En keek naar binnen. Ik bouwde een soort van relatie op met andere kinderen die daar in het ziekenhuis lagen, en soms alleen waren. Dan stond ik buiten en lieten zij mij dingen zien. Of ik keek alleen maar, naar de jongen die zeer ernstig verbrand was, maar ook altijd alleen was. Nooit zag ik, op al die avonden dat ik daar buiten stond, iemand bij hem. Hij is volgens mij later overleden aan zijn verwondingen.

Het maakt weerbaar, dat alleen gelaten worden.

Het maakt op momenten ook eenzaam. En nog steeds weet ik af en toe niet zo goed hoe het is om ‘binnen’ te zijn, terwijl daar wel een verlangen naar is. Het heeft me, als ‘buitenstaander’, ook tot een goede waarnemer gemaakt waar ik nu veel aan heb.

Dat meisje van tien is omarmd en geïntegreerd.

Ze is blij en volgt nu haar dromen die haar gelukkig maken. Ik volg mijn dromen die mij gelukkig maken. En ik voel dankbaarheid over mijn leven dat zo echt is, dat ik me een wond, die ooit zo’n diep gapend gat was, nog steeds kan herinneren en soms nog kan voelen. Deze heeft me mede gevormd tot wie ik nu ben.

Ik geef veel van mezelf bloot, maar heb ook zo mijn trots.

De video versie van de meltdown opname is aangepast. Wat gezien en gehoord werd was voor het moment. Dat moment is ook weer voorbij; het is niet een continue staat van zijn. Het heeft alleen nog waarde als het ook geaccepteerd en geïntegreerd wordt zodat het als voeding kan dienen voor iets wat volgt. Zoals zicht krijgen op de kracht van wat (nog) in de schaduw aanwezig is, op wat mensen niet (willen) zien van je; dat wat de anti-hero is.

Soms… Als je valt…

Soms… Als je valt… Zorgt dat voor een meltdown. En elke meltdown, van mij, van jezelf of van een ander, is goed.Het zorgt voor deflatie van wat te zeer opgeblazen is. Je ego, je zelfbeeld. Of het beeld dat anderen van je gecreëerd hebben. Hoe heilzaam zou het niet zijn als we de Tony Robbins, de Elon Musks en de Bill Gates’ van deze wereld even zouden kunnen zien in hun minst flatteuze, meest menselijke beeld? Hoe relativerend zou dat niet zijn. Ook voor henzelf. Net als voor mij.

De komende paar weken geef ik je wat minder lees- en denkvoer, zodat ik tijd, aandacht en energie kan besteden aan het onderzoek dat nodig is om de Energetische Tendensen van 2023 te schrijven. Het is geen geringe klus namelijk. Het resultaat presenteer ik op 22 januari 2023, LIVE!, tijdens het Nine Star Ki 2023 Event in Antropia in Zeist.
Hou de aankondigingen in deze mails of via social media in de gaten om op tijd je plek in de zaal te reserveren!

Of ik de komende weken mijn wekelijkse live doe, blijft ook nog even een verrassing. Ik stap nu even door de sluiers heen die deze werkelijkheid van de andere werkelijkheid scheiden om me te verbinden met die grotere cycli zodat ik straks kan uitleggen waarom ze zoveel impact hebben op deze tijd.