Hoe normaal is ‘normaal’ voor jou?

‘Normaal’ is een woord dat we als heel normaal zijn gaan beschouwen.

Het is eigenlijk een woord waarmee wordt aangeduid wat we acceptabel vinden, wat zich binnen de grenzen van het toelaatbare bevindt en wat aansluit bij een persoonlijke en maatschappelijke standaard. ‘Normaal’ is het woord waarin alle normen en waarden waarmee het sociale weefsel van een maatschappij bijeen gehouden wordt, worden samengebald.

Als je dat woord zou ontrafelen of, beter gezegd, zou ontrafelen waaruit dat woord ‘normaal’ is opgebouwd, kom je terecht in een eindeloze opsomming van zaken die voor sommigen in steen gebeiteld is, en die voor anderen zich even veranderlijk laat zien als het weer. Toch wordt de basis van het woord ‘normaal’ gevormd door een grote gemene deler waarin iedereen zich kan vinden en iedereen zich in kan herkennen.

Door de eeuwen heen verandert de inhoud van dat woord ‘normaal’.

Het is, kortom, aan invloeden en veranderingen onderhevig die zich in het sociale weefsel van de maatschappij afspelen en voltrekken. Over het algemeen voltrekt de verandering van de inhoud van het woord ‘normaal’ zich heel geleidelijk. Maar af en toe gebeurt er iets waardoor er abrupte veranderingen plaatsvinden. Meestal is dat iets groots, een oorlog, een natuurramp of, zoals wij dat hebben ervaren de afgelopen twee jaar, een ‘crisis’, waarbij ik nadrukkelijk wil opmerken dat een crisis kan ontstaan maar ook gecreëerd kan worden. Maar dat voor nu ter zijde.

Waar het mij om gaat is dat duidelijk mag zijn dat de C-crisis iets heeft doorbroken.

En wel onze verslaving aan het door ons gecreëerde ‘normaal’. C heeft ons ervan bewust gemaakt, althans een deel van de mensen is zich ervan bewust geworden, dat dat wat we lang als ‘normaal’ hebben ervaren, dat misschien wel helemaal niet was. Het doorbreken van een patroon is dat. Ineens kom je daardoor tot het inzicht dat alles helemaal niet zo vanzelfsprekend is als gedacht. Verwarring valt je daardoor ten deel, maar ook het inzicht dat dit de mogelijkheid van het maken van keuzes genereert.

Als er maar genoeg mensen zijn die begrijpen dat dit nu speelt, bestaat er een kans op een fenomenaal snelle verandering van de inhoud van het ‘normaal’.

Of dat ook daadwerkelijk plaats kan gaan vinden en op welke wijze, is afhankelijk van de mate waarin mensen verslaafd zijn aan het ‘normaal’ en de mate waarin dit hun identiteit bepaalt. Een doorbreken van een patroon van afhankelijkheid, kun je zien als een interventie in een verslaving. Het leidt altijd tot ontwenningsverschijnselen en de een lijdt daar meer onder dan de ander.

Een deel van de inhoud van dit ‘normaal’ wordt gevormd door de hang naar controle en de oorlog tegen de dood.

Behoefte aan controle hebben we allemaal in meerdere of mindere mate en is in feite van alle tijden. Het is in feite ‘normaal’. Het is een vorm van het uiten van zoeken naar zekerheid en veiligheid. Per mens verschilt die behoefte en iedereen formuleert als het ware ook haar of zijn eigen antwoord op die behoefte. Een klein kind kan zich als een zuignapje aan de moeder vastklampen bijvoorbeeld, in de zoektocht naar zekerheid en veiligheid. De pestkop vindt een oplossing in het met stoere taal overschreeuwen van de eigen kwetsbaarheid en het juist verhullen van een gevoeld gemis aan zekerheid en veiligheid. In de basis raakt die hang naar controle de eigen bestaansonzekerheid die om compensatie roept.

De oorlog tegen de dood is van een andere orde.

Die is beslist niet van alle tijden en vindt eerder zijn wortels in een groter proces dat we, in de ontwikkeling van de mensheid doormaken. Of de oorlog die we voeren tegen de dood als ‘normaal’ beschouwd kan worden, staat daarom ter discussie.

Ik ben benieuwd; wat roept mijn schrijven bij je op? Hoe normaal is ‘normaal’ voor jou? Doe mee aan het gesprek en deel je gedachten in een reactie hieronder. Ik hoor graag van je!

Nina