We zijn normaal gaan vinden wat abnormaal is.
Niet omdat we ook echt vinden dat het normaal is, maar uit lijfsbehoud. Puur om, met dat abnormale om je heen, te kunnen overleven. Het is een actueel onderwerp, reden waarom ik er al eerder over geschreven heb.
Het is een noodzakelijke vorm van zelfbescherming.
Want als je het echt toe laat om te voelen hoe abnormaal, immoreel en ziek de wereld momenteel is, is dat hartverscheurend. Bovenal kan het je een gevoel van onmacht geven. Als de wereld moreel bankroet is, wat kun jij dan nog doen?
Op zo’n moment is de kans groot dat de greep waarin dit monster van immoraliteit je kan houden, aanhaakt bij jouw eigen gevoel van uit verbinding zijn.
Jouw gevoel van uit contact zijn wordt dan bevestigd door en gereflecteerd in een wereld die zichzelf kwijt is. Dat gevoel van uit verbinding zijn dat je ervaart, kan tijdelijk of meer permanent zijn. Het kan betrekking hebben op de verbinding met jezelf, maar ook op de verbinding met het grote geheel waar we als mens, ieder voor zich, deel van uitmaken.
Uit contact en uit verbinding zijn, het overkomt ons allemaal wel eens.
Het is een staat van zijn die eenzaamheid, zwaarmoedigheid en depressie de kans biedt om bezit van je te nemen en wortel te schieten in een humuslaag van angst, pijn en verdriet. Want waar jij jezelf niet hebt gevuld met jezelf, ontstaat ruimte voor al het andere dat je niet zelf bent.
Soms is aanwezig zijn in jezelf pijnlijk.
Dat in contact zijn met jezelf kan in de weg gezeten worden door iets dat onprettig is. Meestal laten we zo’n spreekwoordelijke blokkade van (vaak) pijn en verdriet als een onuitgepakte verhuisdoos in een hoek staan. Met elke nieuwe fase in het leven verhuist die onuitgepakte doos echter met je mee en blijft, onuitgepakt en wel, de verbinding met jezelf in de weg staan. Want waar die doos staat kun je zelf niet zijn.
Wat de wereld nu vraagt is heling, genezing en de kracht van je Zelf.
Wat de wereld nu beslist niet vraagt is nog meer abnormaal, immoreel en ziek gedrag. Daarvoor is het ondermeer nodig dat we aan de slag gaan met het uitpakken van die schier oneindige stroom onuitgepakte dozen die we generatie op generatie aan elkaar door hebben geven. Die we ook door blijven geven als we niet oppassen. Want de geschiedenis herhaalt zich. Altijd. Totdat de lessen geleerd zijn. De dozen uitgepakt. De wonden genezen. De pijn gelenigd is. De innerlijke leegte is opgevuld met hoogwaardig zijn.
Heal Your Heart!
Vraag je je af wat jij kunt doen om dreigingen af te wenden, nood te lenigen en, nou gewoon, maar iets te doen om de ellende in de wereld het hoofd te bieden?
Er is maar een plek op aarde, maar een plek in je lichaam waar je kunt beginnen. Dat is in je hart en met de ellende die zich daar verstopt heeft. Echt, het is al zo vaak gezegd en door menig yogi, spiritueel leraar, Lama of levenskunstenaar bevestigd: wereldvrede begint bij jezelf. En eindigt daar ook als je in oorlog bent met je Zelf!
Gandhi zei ooit dat alle geweld kwaad is.
Ook de vorm waarin je jezelf geweld aan doet; je doet jezelf kwaad. Hoe kunnen we van onze kinderen, buren, familieleden en vrienden verwachten dat ze ‘goed’ doen naar ons toe, als we zelf de ellende van geweld en kwaad niet uit ons hart bannen?
Wat deze tijd vraagt is om je moed.
Het vraagt om je bereidheid om op geen enkele wijze nog langer die ellende en dat kwaad in jezelf te faciliteren.
‘It’s no measure of health to be well in a profoundly sick society.’ – Krishnamurti
Wat deze tijd vraagt is onversaagde heldenmoed.
Het vraagt om een revolutie te voeren uit naam van het leven, uit naam van de liefde. Maar bovenal uit naam van die enorme, kosmische eenheid waar we allemaal deel van uit maken, maar waarover we never nooit niet het eigendom kunnen claimen. We kunnen er alleen maar zijn. In zijn. In verbinding mee zijn.
Ik ben benieuwd wat mijn schrijven bij je oproept, laat je het me weten in een reactie hieronder? Ik vind het fijn om van je te horen maar jouw reactie kan ook behulpzaam zijn voor een ander!
Harte groet, Nina
Hallo Nina, zo mooi, zo inspirerend zoals je dit blog eindigt:” We kunnen er alleen maar zijn. In zijn. In verbinding mee zijn.”
Dus ja, je eigen schaduwwerk doen; keer op keer; want telkens komt er een nieuwe laag in jezelf bovendrijven, waarmee je weer innerlijk werk kunt verrichten.
Zoals elke week lees ik graag jouw blog, omdat ik dan op virtuele wijze me verbonden kan voelen.
Hartelijke groet,
Elly
Hi Elly, fijn om te lezen dat je mijn blog graag leest. Ik waardeer het dat je dat laat weten. Dank daarvoor! Ik ben het helemaal met je eens; laag na laag die ui afpellen en je ontdoen van wat tranen oproept. 🙂
Zo fijn om dan ook te weten dat dat proces gedeeld en mee beleeft wordt door anderen! Een van de laatste lagen van mijn ui waar ik aan heb zitten pellen, was die van de (noodzakelijke) keuze om wonen en werken te scheiden. Wat was jouw laatste laag?
Harte groet, Nina
Heel herkenbaar. Die onmacht van al het vuil op de straat; ik kan er niet omheen kijken en ik kan het ook niet meer oprapen. Ben er helemaal murw van.
En steeds weer mensen die niet kijken, die niet groeten, die niet wakker willen zijn. Pfff.
Binnenkort drie dagen helemaal voor mezelf weer leren hoe ik empathisch naar mezelf mag zijn. Er zit nog oude rotzooi inderdaad, die ik alleen niet opgeruimd krijg. Heb daar een liefdevolle ander voor nodig (helaas denk ik nu, maar ik weet dat ik daar volgende week anders over denk).
Adem in … adem uit … Pfff
Hi lieve Astrid, het gevaar ligt inderdaad op de loer om moedeloos te worden. Ik hoop van harte dat je daarvan snel herstelt! Wat nu nodig is, is niet perse 1 individu dat liefdevol is, maar een community die draagt en als vangnet kan dienen als het allemaal even teveel wordt. Ik hoop dat de drie dagen voor jezelf je geholpen hebben en dat het nu beter gaat. Laat je het even weten? Juist de meer bewuste, meer gevoelige mensen hebben het lastig in de huidige tijd. Maar je bent niet alleen! Misschien zo op het scherm wat lege woorden, maar ik hoop ook dat we aan het oefenen zijn om, door het scherm heen, verbinding te voelen met mensen aan de andere kant van het internet.
Harte groet, Nina
Mooi Nina. Het doet mij denken aan de Liefdesrevolutie die ik in 2012 initieerde in mijn oude studentenstad. Het komt allemaal neer op liefde en de dwaling, het geloof hiervan verstoken te zijn en het buiten onszelf denken te kunnen vinden. Maar hoe zo diep te gaan in jezelf om de grote shift te maken? Het is nog steeds de grote vraag. Al lees/las ik er veel over. De herinnering, de realisatie, het doorzien wat je niet bent (zo mooi dat je dit noemt). In mijn familie zoekend naar die moeiteloze verbinding. Als er moed nodig is, dan is angst wat overwonnen moet worden. Welke angst kom je dan tegen? Angst voor pijn, voor energie die door je lijf kan stromen? Iets anders? Welke dozen zijn eng om uit te pakken?
Hi Boudewijn,
Ja, het zijn grote vragen die om een antwoord vragen. En ik denk inderdaad dat het begint met de moed om de angst te overwinnen die je ervan weerhoudt om überhaupt op zoek te gaan naar antwoorden. We willen zo graag het beeld dat we hebben van de wereld en van onszelf in die wereld, laten voor wat het is. Want als dat beeld verandert, verandert wie je bent dan niet ook? En wat betekent dat dan? Moet je dan tot de conclusie komen dat je niet bent die je dacht te zijn? Dat is allemaal nogal confronterend. Daar hebben we tijd voor nodig. En die is er gelukkig ook. Dit proces gaat nog lang duren namelijk, als ik zo naar de Nine Star Ki cycli kijk.
Harte groet, Nina
‘It’s no measure of health to be well ……………. adjusted……………. in a profoundly sick society.’ – Krishnamurti
Hebben wordt Zijn
En dat is best Fijn
Iedere dag nieuwe ronde, nieuwe Kansen
Ik zou het liefst de hele dag Dansen.
Innerlijke moed en doorgaan
Dan kun je de hele wereld aan.
De gulden middenweg………?
Lieve Marga, wat mooi! De hele dag dansen, ja, dat zou ik ook wel willen. Misschien moet ik dat ook maar gewoon doen. Ik ga eens onderzoeken wat me daarvan weerhoud.
Harte groet, Nina