Waarom positief denken werkt, maar niet altijd

Positief denken

Als ik dit schrijf heb ik er net tien dagen in het ziekenhuis opzitten. Maandag 16 juli -mijn verjaardag inderdaad- word ik overgeplaatst naar het revalidatiecentrum waar ik nog twee weken lang intensief en onder begeleiding zal werken aan het herstel van mijn geopereerde knie. Tijd voor een ultiem reflectie momentje.

Afkloppen

Toen ik aan dit avontuur van het vervangen van mijn knie begon, had ik nog nauwelijks ervaring met verblijf in het ziekenhuis. Wel als bezoeker van andere, soms zwaar zieken, zoals mijn broertje. Of als onderwerp van genetisch onderzoek. Ook weer in verband met dat broertje. Opname kwam pas veel later in mijn leven. Ik ben een keer een nachtje ter observatie opgenomen geweest nadat ik van de trap was gevallen. Houten + gelakte trap + sokken = ongeluk scenario. Op zich was het allemaal wel goed gegaan. Behalve dan dat ik mijn baby in de armen had op het moment dat ik viel. Die heb ik met gestrekte armen voor me gehouden en mezelf daarmee tegen de traptreden gedrukt, om te voorkomen dat haar iets zou overkomen. Een reactie die mij zwaar gekneusde rugspieren opleverde en haar een schaterende lach toen we eenmaal samen op de vloer in de gang beland waren. De tweede opname duurde een dag. Een gewelddadig ontstaan scheurtje in mijn trommelvel wilde maar niet dichtgroeien en moest gelijmd worden met een stukje van mijn eigen vel. Tot zover alles erg overzichtelijk. Maar verder… is mij ziekenhuisleed bespaard gebleven en zoeken mijn knokkels nu een onbehandeld stuk, blank hout om de boel op af te kloppen. Interessante bezwering trouwens, maar dat ter zijde.

Ervaring

Nu dus tien volle dagen. Met de opname- en vertrekdag erbij samen twaalf dagen. Weer een ervaring rijker. Plus het inzicht hoe ongelooflijk knap de huidige stand van geneeskunde eigenlijk is. En hoe ongelooflijk snel een lichaam zich herstelt van een zware ingreep. Zwaar ja. Toen ik de foto van mijn net van zijn pleister ontdane knie aan mijn buurman liet zien, schreef hij: ‘Mijn God! Er heeft een tractor over je heen gereden!’. Hij leest veel Stephen King, die buurman.

En zwaar was het. Via Facebook heb ik iedereen een beetje op de hoogte gehouden van mijn vorderingen en kleine overwinningen. Want echt, zo voelt het als je geen trombosesokken meer aan hoeft: als een overwinning! Maar het was beslist niet altijd rozengeur en maneschijn. Het eerste ontwaken op de verkoeverkamer, na de tweeënhalf uur durende operatie, was er een vol ontstellende pijn. Ik heb een lijf dat niet zo goed reageert op pijnstillers en verdovingen. De tandarts moet altijd bijspuiten en dat levert ook altijd op dat ik de volgende dag helemaal van de kaart ben. Ja, de anesthesist heb ik van tevoren van dit fenomeen op de hoogte gebracht, desalniettemin was die ervaring op de verkoever een die ik snel wil vergeten! Gelukkig werkt dat met pijn ook zo, dat je hem snel vergeet, zodat ie de volgende keer vanuit een hinderlaag weer net zo hard kan toeslaan. Dat was althans wat ik dacht bij mijn tweede bevalling. En bij de derde trouwens ook nu ik er over nadenk.

Pijn

Het duurde dus even voor die ontstellende pijn was weggespoten. Ondertussen kon ik alleen maar huilen. Praten kon ik niet, alle energie ging naar de ademhaling en naar het in het hier en nu blijven. Die avond en nacht bleef het rustig en was ook de pijn onder controle. Zaterdag was echter een dag in de hel. Het was het van de kaart zijn zoals na een tandarts bezoek maar dan een factor 10 erger. Niets bleef binnen, ook de medicijnen niet, waardoor de pijndemping in rap tempo terugviel naar bijna 0 en ook niet zomaar weer op niveau gebracht was. Vijf lange uren duurde dat. Vijf lange uren met pijn zo erg dat ik wederom alleen maar kon huilen terwijl er uit het bed naast me de walmen van een vette pizza opstegen.

De rest van de week heb ik alleen maar complimenten gehad van het medische team over mijn hoge pijngrens en m’n vermogen om goed met pijn om te gaan. Dat zegt iets over die andere twee momenten.

Ellende

Het slapen ondertussen was ook niet vrij van problemen. Niet zozeer vanwege mijn eigen gesteldheid alswel vanwege het interessante belpatroon van mijn kamergenote. Ik ben een introvert en heb ruimte en tijd alleen nodig om te kunnen herstellen. Die was er niet in de eerste helft van mijn verblijf hier. Vooral het aantasten van mijn nachtrust, in combinatie met de aanslag die de narcose en medicatie op mijn lichaam deden, hebben me binnen no time onderuit gehaald. Tegen dat het woensdag was, was mijn energie wel zo’n beetje op.

Via het eten liet zich dat tekort helaas ook niet aanvullen. Alles, werkelijk alles in dit ziekenhuis is supertop geregeld! Echt, ongelooflijk geweldig. Want die pijn en die kamergenote valt het ziekenhuis immers niet te verwijten. Maar het eten is bagger. Letterlijk. Mijn wens om geen vlees en zo weinig mogelijk lactose tot me te nemen, leverde op dat ik een eintopf (een soort erwtensoep) voorgeschoteld kreeg zonder lactose inderdaad, maar boordevol stukken vette metworst. Echt, de lúcht alleen al! Het broodbeleg was kaas waar een plak ham alvast bovenop was gelegd en de ragout bleek gevuld met kalkoen omdat dat niet als vlees wordt beschouwd. Wat een bezoeking! Ook dat heeft tot woensdag geduurd. Tegen die tijd had ik inmiddels een toevoerlijn met hulpgoederen vanuit Nederland opgezet met dingen die me wel hielpen aansterken zoals avocado’s, groentesap, cashewnoten, zelfgemaakte lauw-warme salades van verse groenten gevuld met veel bonen en ander lekkers. Met heel veel dank daarvoor aan mijn dochters en man!

Waarom ik die ellende nu wel met jullie deel? Omdat alle positieve berichtjes op Facebook ook een andere zijde kennen die gezien en erkend mag worden. Waarom dan alleen die positieve berichtjes vraag je je misschien af? Dat wil ik je nu graag uitleggen.

Regie

Chi, levensenergie, vraagt om sturing. Het vraagt om een richting waarin het zich kan bewegen. Het vraagt om een kader waarbinnen het zich kan vormen. Ongeleide chi neemt al snel een chaotisch karakter aan. Die chaos was er afgelopen dagen in overvloed voor mij. Daar kan je niets aan veranderen. Wel heb je de keuze of je daarin mee gaat. Of dat je je focus verlegt en richt op wat beter kan of hoe het beter kan zijn. Oh jee, denk je, hier komt het wensdenken. Inderdaad, zo zou je het kunnen noemen, maar ook weer niet. Het is niet plat wensdenken of positief denken zoals je heel abstract zou kunnen denken ‘dat alles goed komt’. Dat is vaag, niet concreet en kan alle kanten met je op, behalve de goede over het algemeen. De goede vorm van positief denken vraagt dat je allereerst benoemt en erkent wat er niet goed is. Je accepteert de pijn, de nawerkingen van de narcose, het slechte eten, het gebrek aan rust en stilte. Door het te benoemen en te erkennen integreer je het als het ware in je lijf. Je maakt het je eigen, van jezelf. En daarmee krijg je er ook zeggenschap over en kun je er regie over voeren. Zonder dat zou geen enkel vorm van positief of wensdenken je verder helpen.

Positief denken

Als je dan vervolgens besluit om je aandacht bewust te richten op die hele kleine, ienieminie overwinninkjes, stuur je de chi energie die kant op. Je focus richt zich op die hele kleine dingen en maakt daar juist meer ruimte voor. Alles waar je je aandacht op richt, dat groeit. Je kunt er dus maar beter voor zorgen dat dat geen groeit waar je wat aan hebt. In plaats van dat je je richt op de pijn -die je wel erkent-, richt je je dus op de progressie.

Die positieve Facebook berichtjes zijn dan ook heel bewust gekozen. In een periode van persoonlijke zwakte en malheur, helpt de positieve aandacht die anderen voor je hebben, die jullie voor mij hebben. De kaartjes die gestuurd worden. De lieve berichtjes via sms of app. En de warme en liefdevolle reacties op mijn Facebook posts. Als ik in die posts bericht had gedaan van alle ellende die ik hierboven beschreven heb, dan had de massale focus en reactie zich daarop gericht en was mijn energieveld gevuld met ieders persoonlijke ervaring en angst voor pijn en ziekte. Dat had me niet geholpen. Dat kan zelfs, in sommige gevallen, gevaarlijk zijn.

Dat is ook de reden dat ik de hulp heb ingeroepen van Tai Chi leraar Bart Smyth (nee, geen grap!) uit Amerika, die ik in Zweden heb ontmoet. Hij heeft de basis gelegd voor een goed chi veld en mij daarin, vooral tijdens de operatie, overeind gehouden. Ik weet niet wat er was gebeurd als ik dat niet gevraagd had, maar ik voel eerlijk gezegd weinig voor een vergelijkend warenonderzoek.

Positief denken werkt dus. Maar alleen als je ook de balans handhaaft en de negatieve kant ook accepteert.

[inlinetweet prefix=”‘” tweeter=”” suffix=”‘”]Elk licht werpt ook altijd een schaduw. Als je de schaduw ontkent, doof je het licht en dan kun je positief blijven denken tot je een ons weegt; dan gebeurt er niets.[/inlinetweet]

 

Dank allemaal voor jullie overweldigende lieve woorden, berichten en andere blijken van belangstelling!! Het was nodig! En het heeft me echt geholpen om deze beproeving te doorstaan! Heel veel dank!!

 

 


 

Blijf op de hoogte!

Meld je aan voor de Feng Shui by Nina updates en ontvang mijn berichten direct in je mailbox.

8 gedachten over “Waarom positief denken werkt, maar niet altijd”

  1. Dag Nina ,
    Mooi verslag heb je geschreven . Het negatieve ook benoemen en erkennen , dan de positieve benadering toepassen.

    Eten in het ziekenhuis is echt slecht. Terwijl door goed puur eten het lichaam sneller herstelt.
    Toen mijn zus in het ziekenhuis lag , jaren geleden , nam mijn vader zelf .getrokken soep voor haar mee.
    Sterkte met revalideren . lieve groet Astrid

    1. Lieve Astrid,
      Yep, het eten in ziekenhuizen kan absoluut beter! Misschien moeten we Jamie Oliver daar eens op loslaten. 😀
      Dank je wel en liefs, Nina

  2. Lieve Nina

    Hopelijk gaat het al wat beter met je, wat een onzettend mooi verhaal vertel je .
    Dit is wel de waarheid het leven bestaat uit het licht en schaduw, positief en negatieve ervaringen, het een kan zonder het ander niet bestaan. Het is mooi dat je zegd dat het erkennen en accepteren zo enorm belangrijk is ! Het geeft mij een mooi inzicht, en maakt het mij weer bewuster hoe alles werkt. Bedankt lieve Nina, heel veel beterschap en snel herstel toegewenst!

    Groetjes Diana

  3. Beste Nina,
    Ongelooflijk mooi beschreven.. en het komt bij me binnen! Leer een nieuw stukje van je kennen, dat ik nog niet ‘gezien’ had.
    Wens je een heel goed herstel toe.
    Warme groet,
    Betsie

    1. Dag Betsie,
      Dank je wel voor je reactie! Haha, er valt nog veel te ontdekken; als een rechtgeaarde 3-hout zitten er vele, nog onontdekte, loten aan mijn stam. 😀
      groetjes, Nina

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *