Verhuizen; een ware les in overgave

Het grote plan laat zich niet altijd zien. Het kleine plan kan je soms zand in de ogen strooien.

Het zal je niet ontgaan zijn dat ik afgelopen week verhuisd ben. Dat gebeurde echter zonder dat ik daar zelf bij was. Het wonderlijke samenvallen van een nieuw pand dat zich aandiende en pas op het allerlaatste nippertje beschikbaar kwam, in combinatie met de Masterclasses die ik moest en wilde geven maakte dat er vele handen nodig waren. Die handen kwamen gelukkig ook daadwerkelijk helpen. In het volste vertrouwen heb ik de verhuisklussen in die handen gelegd. Het was een grote les in overgave.

Daarnaast diende zich, nog meer op het allerlaatste nippertje, een nieuwe woning aan!

Met ongekende vaart zet de verandering niet alleen in, maar ook door in mijn leven. Adem in, adem uit.

Verhuizen is een ingrijpende gebeurtenis die diep inwerkt op je onbewuste en op de daar verborgen en verstopte delen van jezelf.

Tot je verhuizing kon een probleem dat je niet bent aangegaan of niet hebt opgelost -bijvoorbeeld in de vorm van een foeilelijke vaas die je van je schoonmoeder hebt gekregen- nog omzeild worden doordat je het ding achterin de kast zette (de vaas, niet de schoonmoeder). Ga je eenmaal verhuizen komt deze echter weer tevoorschijn en stelt de vraag aan je wat je er mee gaat doen. Het vraagt een besluit, een actie. Mee of niet mee? Naar de kringloop, teruggeven of ‘per ongeluk’ kapot laten vallen? Of er het gesprek over aan gaan en kenbaar maken dat je het gebaar van het geven weliswaar waardeert, maar de vorm die dat gebaar heeft aangenomen (die foeilelijke vaas) niet leuk vindt. Eigenlijk vormt alles wat je in huis hebt een uitdrukking van psychische processen die onbewust in je gaande zijn.

Met elke doos die ik heb ingepakt en die erop wacht weer uitgepakt te worden, herschik ik de ordening van deze psychische processen die in de materie vorm aangenomen hebben.

Het was een grote les in het me bewust worden van het feit dat de toekomst in het nu gecreëerd wordt, zonder dat je precies weet hoe deze er uit gaat zien. Een les ook in het besef dat het nu gekleurd is door een verleden dat misschien onvoldoende de maat genomen is. Het is daardoor dat je je blind kunt staren op het kleine plan, het plan dat me liet denken dat ik een locatie zocht waar ik wonen en werken kon blijven combineren. Hetzelfde kleine plan dat je vervolgens zand in de ogen strooit.

Overgave aan en vertrouwen in het proces maakt echter ruimte voor het grote plan.

En dat diende zich rap aan nadat ik dat kleine plan naar de prullenbak had verwezen.

Verhuizen biedt kansen!

Dat herschikken van je spullen biedt de kans om ze een andere plek te geven in je leven. Of juist niet. Door te kiezen om onuitgepakte ballast niet langer mee te zeulen, elke verhuizing weer, verhuis je die ballast je leven uit. Daardoor kan dat herschikken onvermoede kanten blootleggen en talenten aanboren waarvan je het bestaan niet wist, maar die nu, in de nieuwe situatie, de ruimte krijgen zich te tonen. Voor mij voelt het nu een beetje alsof ik, door de fysieke scheiding van wonen en werken, beide aspecten meer ruimte kan gaan geven. Alsof ik, door het beeld los te laten dat ik heb (of had) van hoe de toekomst er uit zou moeten zien, mezelf meer uit de weg ga. Misschien dat ik daardoor nog meer thuis kan komen bij mezelf. Wie zal het zeggen.

Feitelijk vormt elke verhuizing een kans tot een zeer inhoudelijke aanpassing van je identiteit.

Ook dat is een vorm van herschikken. Met een ander huis meet je je als het ware een andere jas aan want elk huis heeft een andere energetische structuur. Het kan een verbijsterend effect hebben dat een beetje aanvoelt alsof je jezelf niet meer bent. En dat klopt; jezelf zoals je was heeft alleen kunnen bestaan binnen de context van je vorige huis dat je gedrag, je gevoel, je handelen en je denken mede heeft vormgegeven. Je ‘nieuwe’ zelf vormt zich nu naar dit nieuwe huis.

‘One of the great, but often unmentioned, causes of both happiness and misery is the quality of our environment: the kind of walls, chairs, buildings and streets we’re surrounded by.’ zegt filosoof Alain de Botton in zijn boek Architecture of Happiness.

Voor mij voelt het nog wat onwennig, die scheiding van wonen en werken.

Toch ervaar ik een diep vertrouwen in dat dat wat gebeurt goed is en deel uit maakt van het grotere plan dat ik nu nog niet kan overzien, maar wat ik wel ervaar als kloppend. Spannend ook!

Het feit dat je een nieuw huis uitgekozen hebt, een nieuwe plek om te wonen of te werken, duidt er op dat je onbewust op zoek bent naar het ontplooien van nieuwe of andere talenten die wellicht tot nu toe onvoldoende zijn aangesproken.

Iemand zei daar ooit over: ‘Mijn toekomst bijvoorbeeld, en mijn carrière, het voelt heel anders. Ik kan er met veel meer rust en ruimte over denken, me erop concentreren.’

Dat duidt er op dat een nieuw huis of een nieuwe plek waar je gaat werken, kan ondersteunen in het omarmen van het leven en van ongekende en misschien onbeminde aspecten van jezelf.

Het ontdekken wie je bent en wat je bezighoudt is een avontuurlijke zoektocht naar je ziel die zich aan de hand van je huis laat ontvouwen. Deze veelal nog onbewuste zoektocht heeft je naar dit huis geleid.

Ik schrijf deze blog dan ook eigenlijk aan mijzelf. Als een reminder waarom het noodzakelijk was om weer te verhuizen. Om me weer een nieuwe plek eigen te maken en te openen voor de kansen en de uitdagingen van die plek.

Nu veeg ik in het oude huis met een dweil mijn voetsporen uit, zodat straks de volgende bewoner er niet over zal struikelen.

Een nieuw avontuur wacht.

Ik ben benieuwd wat mijn schrijven in je oproept en aan welk avontuur jij je overgeeft. Laat je het me weten in een reactie onder dit blog?

Harte groet, Nina