Dodenherdenking: Van Leven ga je Dood

Dodenherdenking: Van Leven ga je Dood

Als kind werd ik gefascineerd door de houding van mijn, doorgaans redelijk nuchtere, vader. Tijdens dodenherdenking veranderde er iets in hem. Hij was stil op zo’n dag. Meer teruggetrokken en introvert nog dan anders. En ’s avonds, om acht uur, was hij helemaal stil. Twee minuten lang. En wij met hem. Het maakte niet uit waar we waren. Wat we aan het doen waren. Alles stopte even. De auto werd aan de kant gezet. De radio of tv ging uit. De hoorn werd naast de telefoon gelegd; toen kon dat nog. Met eerbied wijdde mijn vader zich vol overgave aan die stilte en dacht aan de dood. Aan de doden.

Verdriet

Die stilte maakte een bijna tastbaar verdriet voelbaar. Van mensen die er niet meer zijn. Die er niet meer mochten zijn. Van pijnlijke herinneringen vervuld van afgrijzen, wanhoop en onmacht. Van ervaringen die je niemand, echt niemand gunt. Herinneringen die hun intrek in het leven hebben genomen zonder dat er ooit voor hen gekozen is.

Metaal

Verdriet hoort in de wereld van Feng Shui thuis bij het element metaal. Het metaal dat tot diep in je ziel snijdt en daar wonden maakt en littekens achter laat. Hetzelfde metaal dat je naar adem doet snakken en je de lucht beneemt. Dat metaal kerft zijn aanwezigheid in je hart, als het mes dat een liefdesverklaring in een boom achterlaat. En ja, zo’n liefdesverklaring kan ook heel wel in je hart gekerfd zijn. Ooit, als cupidonische actie die een boodschap van hoop en verlangen in zich droeg. Misschien een verklaring die in de loop van de tijd tot een wond is geworden en je hart bloedend en gekwetst heeft gemaakt.

Helderheid

Dat metaal echter is ook het element dat je tot inzicht en helderheid brengt. Dat je helpt om keuzes te maken zodat je het verdriet, de zwaarte van het bloedend hart kunt ontstijgen. Om je weer te verbinden met de zuivere intentie waarmee je aan dit leven op aarde begonnen bent. Het brengt je terug tot je kern. Je essentie.

[inlinetweet prefix=”‘” tweeter=”” suffix=”‘”]Stilte heelt omdat ze de aanwezigheid van jezelf ruimte geeft[/inlinetweet]

Stilte

En metaal is stil. Het is de stilte van twee minuten dodenherdenking. Maar ook de stilte waarin je jezelf weer kunt horen denken. Kunt voelen weten. De essentie van je bestaan weer kunt ervaren. Stil zijn. Stil. Zijn. Twee minuten. Of langer als je dat nodig hebt. Stilte heelt de pijn van gekerfde wonden. Stilte heelt omdat ze de aanwezigheid van jezelf ruimte geeft. In stilte word je een met die aanwezigheid. Die wond. Die essentie. Zodat al het andere wegvalt als overbodig lawaai.

Lucht

Metaal hoort bij lucht. De lucht die we inademen. De lucht die in onze dampkring aanwezig is. Ik bevindt me op dit moment in die lucht. Ergens boven de oceaan. In een metalen vogel die een brug slaat tussen het Oude Continent en de Nieuwe Oude Wereld van Canada. Ook dat is metaal; de bruggenbouwer die het luchtruim doorklieft om een andere oever te bereiken. En ondertussen vliegen de doden met ons mee. Onze behulpzame vrienden in het ongeziene. Ik ben ze dankbaar. In stilte.