Stil verdriet in een collectief overgangsritueel

verdriet, stil, alleen

De onrust neemt toe. Het protest groeit. Het verzet en de onachtzaamheid ook. Winkels gaan weer open en mensen komen weer dichter naast elkaar lopen. Met nonchalance pakken we eerst een winkelwagentje waar net iemand anders met z’n handen aan gezeten heeft, pakken dan de sprayflacon met desinfectant waar IEDEREEN met z’n handen aan gezeten heeft, denken vervolgens ons winkelwagentje te ontsmetten en gaan lekker aan het inkopen.

Stilstaan

Want we hebben zo’n ongelofelijke moeite om stil te staan bij wat er nu echt gebeurt. Om het gevoel toe te laten dat de wereld zoals we die kenden nooit, maar dan ook nooit meer terug zal keren. Om te voelen wat dat met je doet. Het verdriet om wat we verliezen. Hoe pijnlijk dat is. Hoe pijnlijk het is wat deze hele Corona crisis aan het licht brengt ten aanzien van ongelijkheid en oneerlijkheid. De mensen die in Amerika bijvoorbeeld, hun baan verliezen, verliezen daarmee veelal ook het recht op gezondheidszorg.

Stilstaan bij wat er gebeurt is iets dat we niet geleerd hebben, we moeten door. De wereld draait immers door. Ook al doet ie dat op tv gelukkig niet meer; snelheid is te zeer overgewaardeerd.

Maar niet stilstaan bij wat er nu gebeurt, is een grote gemiste kans. Niet stilstaan bij het leed, de eenzaamheid en het verdriet werkt herhaling in de hand.

Virus

Aan de vooravond van de Dodenherdenking is het goed om je te realiseren dat je pas beseft dat je geschiedenis aan het maken bent, als je er achteraf op terug kunt kijken. Al 75 jaar gedenken we de doden die in de Tweede Wereldoorlog slachtoffer zijn geworden van een crisis van ongekende omvang. Destijds werd deze crisis veroorzaakt door een virus dat Nazisme heet en waarvan de impact en de mortaliteit aanvankelijk totaal en compleet werd onderschat.

Ontkenning

De situatie waar we ons nu in bevinden is verre van te vergelijken met die van de Tweede Wereldoorlog. Uiteraard!! Tegelijkertijd is er een belangrijke overeenkomst; ontkenning en het onvermogen om stil te staan bij wat er echt gebeurt. Want het gaat nog wel even duren.

Overgangsritueel

We bevinden ons in een overgangsfase. Een liminiale fase waarin we de oude organisatievorm van leven hebben moeten loslaten, maar de nieuwe vorm zich nog niet heeft aangediend. Dat betekent dat we ons in het luchtledige bevinden. De houvast van wat bekend en vertrouwd was is weggevallen. Een nieuw houvast is nog niet gevormd. We bevinden ons daarmee collectief in een overgangsritueel en in een staat van liminaliteit zoals dat heet: een staat van desoriëntatie waarin we even niet meer weten wat we moeten doen en waar we naar onderweg zijn. Het is onduidelijk wie we zullen zijn als het overgangsritueel is afgerond en wat onze status dan zal zijn. Hoe de wereld er dan uit zal zien. En het gaat nog wel even duren voor dat duidelijk is.

Maar als we de moed kunnen opbrengen om te beseffen dát we ons in een overgangsritueel bevinden, een fase van transitie, dan is het wellicht eenvoudiger om even te stoppen met zelf van alles willen en eisen.

Dan is het wellicht eenvoudiger om het proces even haar gang te laten gaan. Dan is het wellicht eenvoudiger om te beseffen dat wat er nu door ons heen geboren wil worden, nog onbekend is. Ongekend is. We kunnen het dus niet bedenken, we kunnen er niet naar handelen, want het is er nog niet. Het ontstaat in het proces van transitie zelf, tijdens het overgangsritueel. De ingrediënten voor dat ritueel leveren wij aan, met onze emoties, de inhouden van ons onbewuste. Dat zijn de bouwstenen waarop de transitie van de wereld straks voort kan bouwen.

Stil Verdriet in een collectief overgangsritueel

En dus is het goed om stil te staan. Stil te worden. Van binnen. Van buiten. Net zoals tijdens Dodenherdenking. Om de tijd te nemen om te rouwen over wat verloren is gegaan. Om afscheid te nemen van wat niet meer terug zal komen. Om te voelen welk verdriet dat raakt en waar dat verdriet op drijft. Om de mensen te missen die je zo dierbaar zijn, maar even niet dichtbij.

En om daardoor te beseffen dat we slechts een druppel in de oceaan zijn.

En om daardoor te beseffen dat we de oceaan zijn in een druppel.

Stilte. Verdriet. Het maakt deemoedig. En dat is wat ons mensen, met onze grootheidswaan, op dit moment van in transitie zijn, het beste past. Want een crisis is een keerpunt, vormt een breekpunt; vanaf dat punt kunnen we het virus begrijpen waardoor we ons zodanig kunnen aanpassen dat het vat op ons verliest en we het de baas worden. Of het vindt onze achilleshiel en we verliezen de strijd.

 

Ik ben benieuwd hoe het met je gaat. Durf jij stil te staan bij de veranderingen van dit moment?

Deel je reactie hier onder het blog. Jouw ervaring en inzichten bieden wellicht steun voor een ander en -soms duurt het even- je krijgt altijd een persoonlijke reactie van mij terug!

 

 


© Nina Elshof Feng Shui. Neem dat wat voor je werkt en laat de rest voor wat het is. Als je dit werk wilt delen, dan als citaat en met link naar dit blog op deze website. Dank je wel voor je steun, ik waardeer het zeer en jou ook! Dank je!

 

23 gedachten over “Stil verdriet in een collectief overgangsritueel”

  1. Lieve Nina,

    Wat mooi om de energie te lezen die jij beschrijft.. dat is precies waarin ik mijzelf nu ook bevind: een donker ‘gat’, niet-ietsheid, een plek van waaruit alles, maar dan ook echt alles kan ontstaan. Heel mooi, een nieuw begin, maar soms ook beangstigend… waar brengt dit ons heen? Waar brengt dit mij heen? Momenten van vol vertrouwen wisselen zich af met momenten van pure angst, diepe angst. En alles mag er zijn. Alles mag gevoeld worden. MOET zelf gevoeld worden, om het te kunnen transformeren!

    Bedankt voor het delen van jouw inzichten en ik wens iedereen veel steun, sterkte, liefde en ook plezier op dit pad. Ieder moment, ieder gevoel is zo waardevol.

    Veel liefs,
    Samya

    1. Dag Samya,
      Dank je wel voor je reactie! ‘Niet-ietsheid’ wat een prachtig woord! Ja, dat vacuüm waaruit alles kan ontstaan. De big void…. Grote vraagtekens passen daarbij. Grote angsten ook als er geen vertrouwen is en zodra dat er is, is de leegte gevuld, maar gevuld met wat nog ongedefinieerd is. Mooie, liminale staat van zijn. Dank!
      Harte groet, Nina

  2. Beste Nina,

    In eerste instantie had ik niet zoveel moeite om me aan te passen aan de kleinere wereld en het rustiger tempo. Ik was net weer een beetje aan het opstarten na een periode van ruim anderhalf jaar die geheel in het teken had gestaan van herstel na een hersenschudding. De stap ’terug’ was niet zo groot en ik kon er zelfs van genieten omdat ik me een stuk beter voelde dan lange tijd het geval was.

    Nu het langer duurt, merk ik dat mijn gevoel verandert, ook al kan ik niet goed benoemen wat er nu precies anders is.
    Dankzij de leer van de Maya’s (ik beweeg al een aantal jaren mee op het ritme van de Tzolkin) heb ik het ‘niet weten’ waar jij ook over schrijft, leren verstaan en verduren. Dat maakt het niet perse eenvoudig of prettig. Maar het helpt me wel om beter bij mezelf te blijven dan vroeger, in het vertrouwen dat niets voor niets gebeurt en dat alles ook weer voorbij gaat.

    En dan spreekt er plotseling iets tot je hart… In dit geval was het mijn tuin, die mij vanuit het niets zijn enorme behoefte liet zien aan voeding en aandacht en liefdevolle zorg. En dus ben ik (als totale leek in het tuinieren) begonnen om mijn tuin stapje voor stapje weer gezond en happy te maken.
    Het bijzondere is dat ik voel en zie hoe het vruchtbaar maken van ‘mijn’ stukje aarde, verbonden is met mijn eigen welzijn (de tuin weerspiegelt ook mijn eigen behoeftes) EN onderdeel is van de voorbereiding op de toekomst van onze samenleving. Wat die ons ook zal brengen.
    En zo beleef ik op mijn eigen vierkante meter, in stille verwondering en dankbaarheid, de magie en de grootsheid van het Leven zelf…

    Lieve groeten,
    Sandra Dolk

    1. Dag Sandra,
      Dank je wel voor je reactie! Ik weet zelf niet zo veel van de Maya’s en de Tzolkin, behalve dat het heel waardevol is, deze kennis. Fijn dat je dat helpt om de situatie van dit moment te verstaan en te verduren. Sowieso, het woordje ‘verstaan’ geeft aan dat je de situatie ‘begrijpt’ zonder dat cognitief echt te kunnen vatten. Is nu mijn interpretatie hoor. Maar mooi.
      Stille verwondering en dankbaarheid, voorbereiding op de toekomst, werken aan je welzijn… en dat allemaal op een vierkante meter! Dat dat mogelijk is is een besef dat tot meer mensen zou mogen doordringen.
      Harte groet, Nina

  3. Dank je wel voor je heldere verhaal Nina. Steeds weer moet ik denken aan ons email contact van begin januari waarin je aangaf dat het goed is om onafhankelijk van geld en banken te kunnen leven. Je gaf toen aan dat er stormachtige veranderingen op komst waren. De spijker op z’n kop dus.
    Op dit moment zo dankbaar met ons huis buiten op het platteland in Frankrijk, geen hypotheek meer dus altijd een dak boven ons hoofd en warmte. De groentetuin is gevuld en denken nu na over kippetjes voor de eieren. Het is in deze tijd ook belangrijk om je ogen en oren open te houden en niet maar klakkeloos te accepteren en aan te nemen wat er gezegd wordt. Gezien de situatie op dit moment denk ik dat het allemaal nog wel even gaat duren. Onze business is de toeristen sector, dus dat gaat het dit jaar niet worden, maar we kunnen goed met minder dus alles komt goed.
    Ben benieuwd naar de toekomst, want dat we weer teruggaan naar normaal dat is een utopie.

    1. Dag Frederike,
      Ja, dat herinner ik me nog goed. De dag van het Nine Star Ki voorspelling event haal ik me ook nog regelmatig voor de geest. Mensen gingen weg en waren teleurgesteld dat het zo’n ‘zware’ boodschap was die ik had verteld. Maar de spijker op z’n kop slaan doet altijd pijn. Geen hypotheek, een groentetuin, kipjes, hoe fijn is dat!
      Het niet klakkeloos accepteren en nabouwen wat iedereen zegt, is de grote oefening van dit moment. Denk ik. Want het gaat er nu om alles te toetsen aan jezelf en je eigen waardes en waarheid. En dat gaat inderdaad nog wel even duren. In totaal neemt dit proces van afbraak van de oude wereld, twee jaar in beslag. Daarna pas kan het stof neerdalen en kunnen we de puinhopen overzien en besluiten of en hoe we de boel weer gaan opbouwen. Tot die tijd moet je dit proces uitzitten. We staan nog maar aan het begin.
      Zorg maar goed voor de kipjes en de groentetuin, ze zullen onontbeerlijk blijken!
      Harte groet, Nina

  4. Hoi beste Nina, Het is al weer even geleden dat we mochten samenwerken in ons zorgproject in het hoge noorden. Jij hebt belangrijke wijzigingen aan de gebouwindeling aangegeven en door je innerlijke overtuigingskracht haar buiten te laten komen zowel de zorgdirecteur en de architect meegenomen in deze belangrijke energetische aanpassingen aan het gebouw zodat de energie beter kan stromen.
    Nogmaals dank daarvoor! Vandaar, van mij, vandaag een bijdrage -ik doe dat nooit en deel mijn visie en inzichten zelden- om met allen te delen en bewust te laten worden (zijn is beter) van de enorme transitie die al meer dan een jaar geleden begonnen is en nu de 1e veranderingen laat voelen. Bijgaande link van een groot man met diepe inzichten deel ik daarom met onze bewuste en ontluikende zielen…

    1. Hi Arthur,
      Dank voor je berichtje, juist omdat je dit nooit doet is het wel bijzonder dat je nu wel reageert! Ja, het was een mooi project wat we gedaan hebben! Kijk ik met veel genoegen op terug. Dank je wel voor je complimenten.
      Het is inderdaad een enorme transitie. Ook vorig jaar heb ik in mijn Nine Star Ki voorspellingen gewezen op wat er komen gaat en mensen aangeraden zich daarop voor te bereiden. Sommige konden intunen en hebben dat gedaan. Andere (nog) niet. Het maakt niet uit, we zijn collectief in beweging gebracht ook al moeten we nu stil thuiszitten. Dank voor het delen van de link van Beppe Grillo, mooi man, waardevolle boodschap. Ik denk dat de lezers van dit blog daar zeker wat aan hebben.
      Harte groet, Nina

  5. Dank je wel voor het troostrijke verhaal. Het geeft veel herkenningspunten. Het stille verdriet is heel groot en ik begreep niet waar het vandaan komt.
    Er is voor mij geen enkele reden om verdrietig te zijn – op het eerste gezicht.
    Ik heb wel een vraag over hoe je tot verbinding komt. Ikzelf heb een gevoel van afscheiding (of is het loslaten?)
    Hoe gaat het met de kinderen die nu geboren worden?

    1. Dag Fieneke, dank je wel voor je reactie. Troostrijk… mooi dat je dat zo ervaart. Ik had er niet bij stilgestaan dat het zo ervaren kan worden. Maar wel mooi dat je het stille verdriet herkent. Of juist niet, het is maar hoe je het bekijkt. Dit verdriet komt uit een diepere laag van ons zijn; daar waar we weten, nee voelen, dat we dat wat gekend was niet meer bij ons kunnen houden.
      De paradox van de huidige situatie is dat we moeten loslaten, ons moeten afscheiden van wat niet meer dient. Van dat wat niet integer is, onzuiver en wat onze ziel en persoonlijke ontwikkeling niet dient. Daardoor juist kunnen we beter in verbinding komen met onze ziel en onze persoonlijke ontwikkeling.
      De kinderen die nu geboren worden hoeven niets los te laten en zijn vrij wat ons zo belast. Het enige dat er kan gebeuren is dat die kinderen door hun ouders belast worden met het oude waardoor ze zich alsnog daarvan moeten bevrijden. Het nieuwe leven dat geboren wordt biedt de ouders dus ook een kans om, juist nu, het voor dit kind anders te doen dan ze gedaan hebben.
      Harte groet, Nina

    1. Dag Roely, fijn om een reactie van je te lezen! Ja, dat gevoel heb ik ook en met ons nog veel meer andere mensen. Gelukkig.
      Harte groet, Nina

  6. Françoise

    Hoi Nina, prachtig verwoord, zelf ben ik echt niet verdrietig dat ditgebeurd, het was/is zo nodig; nu nog een nieuwe natuurlijke balans vinden voor iedereen, nieuwe kansen om weer natuurlijk in je leven te gaan staan

    1. Dag Françoise, dank je wel hoor! Persoonlijk voel ik me hier ook niet verdrietig onder. Desalniettemin is er in een diepere laag wel verdriet te vinden over vanzelfsprekendheden die we zijn verloren en wellicht nooit meer terugkrijgen. Het was ook nodig… Nu op weg naar iets nieuws. Maar wat? Deze liminaliteit vraagt overgave en stil worden om te laten ontstaan wat wil ontstaan. Niet om te bedenken wat we nu weer willen. Vooral het bedenken en het willen hebben in het verleden veel beschadigd. Open staan voor mogelijkheden is het devies lijkt me. Fijn dat je er zo positief in staat.
      Harte groet, Nina

  7. Katelijne Van loy

    Dag Nina
    Mooie blog. Het maakte opvallend terugkerende gebeurtenissen in mijn eigen leven wakker. Het is me in het verleden al een paar keer voorgevallen dat ik “gespaard wordt” van heftige gebeurtenissen.
    Een vroegere werkgever, en mijn collega’s destijds, zijn 2 keer door een werkgerelateerde crisis gegaan. Ik was niet aanwezig, 2x op zwangerschapsverlof.
    En zo is het ook een paar keer gebeurd dat ik ziek of afwezig was op de werkvloer (een andere job). Als ik dan terugkwam, vernam ik dat er weer één of ander ernstig was misgelopen of de baas “ontploft” tegenover een van de collega’s.
    En nu, in coronatijd wordt het nog gekker… Vorig jaar op 15/8/2019 kreeg ik enorme hoofdpijn. De dag erop nog erger en werd ik opgenomen in het ziekenhuis. In september ben ik geopereerd aan 2 hersentumoren. (De tumoren zaten aan de rechterkant, dus mijn vrouwen kant. Met een systemische opstelling ben ik ook te weten gekomen dat het iets mijn vrouwenlijn te maken heeft. En de klachten zijn naar boven gekomen op 15 augustus, wat we hier in het Antwerpse België, vieren als “moederdag”)
    Ik ben aan de beterhand, en buiten het feit dat ik “kanker heb”, heb ik eigenlijk nog geen echt slecht nieuws gehad. Er zit nog wel een goedaardig deeltje dat de dokters niet kunnen verwijderen. Maar voor de rest ziet het er goed uit en ik ben een van de gelukkigen die niet té ziek is van de chemo.
    Sinds augustus ben ik dus weer afwezig van de normale gang van het leven. En ik zal door mijn medicatie nog een tijdje afwezig blijven.
    Mijn laatste job was een maand voordat ik ziek werd afgelopen. En door de verwijdering van de tumoren heb ik ook wat problemen met mijn geheugen. Het is voor mij, net zoals voor de wereld, een reset. Dat wist ik al nog voor ik naar het ziekenhuis vertrok. En zelfs dat ik kanker had, heb ik een paar maanden voordien al geweten. Het flitste even door mijn hoofd, maar ik heb er verder geen aandacht aan gegeven.
    Ik wilde net schrijven dat ik niet bang ben voor mijn toekomst. Maar het doet me beseffen dat ik dat wel ben. Ik sta er alleen zelden bij stil… 3 kinderen waarvan 2 kleuters, hebben mij nodig. En ik ben nog niet klaar om te over te gaan.
    Het doet me goed te lezen, in jouw blogs, dat we als collectief nog in het luchtledige zitten. Want zo voel ik me ook. Ik weet dat er een nieuw pad klaar ligt voor mij. Ik weet dat ik dankzij. Inderdaad “dankzij”, want ik zie de hersentumoren niet als een agressor maar wel als een kans en een wake-up call die me heel luid (maar nog niet helemaal duidelijk) wakker moeten maken.
    Dank je Nina, ik heb het gevoel dat ik nog even in het luchtledige mag blijven. Ik moet wel het NU vinden om de kansen te grijpen als ze zich voordoen.

    1. Dag Katelijne, Dat is niet mals wat je beschrijft. De ziekte waarmee je geconfronteerd bent, drie jonge kinderen die jou nodig hebben en waar je ook nog lang van wilt genieten, stel ik me zo voor. Dat dit hele proces desoriëntatie in jouw persoonlijke leven teweeg brengt, is goed voorstelbaar. Het overgangsritueel dat deze ziekte én het genezingsproces jou persoonlijk brengt en het meer collectieve ritueel waar we gezamenlijk in zitten, vinden naast elkaar plaats. Wanneer dit is afgerond, zal jouw leven er hoe dan ook anders uit zien. Ik ben benieuwd naar de kansen die zich bij jou zullen voordoen. Laat je het nog een keer weten?
      Ik wens je alle goeds,
      Jorien, team Nina Elshof, Feng Shui Academie

  8. Katelijne Van loy

    Ik weet dat er een nieuw pad klaar ligt voor mij. Ik weet dat ik dankzij mijn hersentumoren een tijdje van de chaos en crisis in de buitenwereld “beschermd” wordt

    1. Dag Katelijne,
      Het is een wonderlijk patroon dat je beschrijft, dat je doordat iets je overkomt, je het deelnemen aan een stevig proces van anderen bespaard blijft. Alleen, zou het zo kunnen zijn dat het je eigen onbewuste kracht is die ervoor zorgt dat je niet in sommige situaties terecht komt? Ik ben benieuwd hoe je tegen die gedachte aan kijkt!
      Harte groet, Nina

  9. Anneke Klomp

    Hallo Nina
    Zelf ben ik ook aan de beterhand nu, en vind de stilte van de wereld wel heilzaam soms. Wat me echter niet lekker zit is de angst om me heen. Dit neemt me mee of ik wil of niet. Als ik soms iets bedenk om samen met mensen te willen doen is mijn systeem er nog niet op gericht om de 1,5 meter in acht te nemen, bv in de auto rijden met 4 mensen. Kleine dingen waar mensen me dan op wijzen, en ik hoop toch echt wel dat dat terug gaat komen? Ik hoop niet dat we een leven moeten gaan leiden met afstand tot elkaar? Want het werkt tevens de polarisatie in de hand. Dat zou pas echt slecht nieuws zijn. Zelf dans ik biodanza en wij hebben inmiddels wel groen licht om weer te mogen dansen, maar er zijn natuurlijk wel regels bij gekomen. Dit maakt het allemaal een beetje zuur. Dus ik hoop toch voor onze toekomst dat er sommige dingen wel weer gewoon gaan kunnen?

    1. Dag Anneke,
      Ja, angst is een slechte raadgever. Absoluut. Angst maakt klein, ondermijnt je immuunsysteem, maakt argwanend en -misschien wel het belangrijkste- zorgt ervoor dat je juist om strengere maatregelen en een dominantere leiding vraagt.
      Maar, het overgrote deel van de mensen mist zekerheid in zichzelf om die angst te kunnen pareren. Lastig. Dat betekent dat je je eigen gezonde verstand in moet zetten ten aanzien van je contact met anderen. Voorzie in je behoefte met mensen die daarin mee kunnen gaan. Mijd hen die teveel vanuit angst leven; die angst zorgt er namelijk ook voor dat jou de maat genomen wordt ten aanzien van het naleven van regels. En richt je niet teveel op de toekomst. Het is in het nu waarin we ons door deze situatie heen moeten werken.
      Harte groet, Nina

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *