Ondertussen in Gizeh… 7

Op het terrein van het hotel, dat behoorlijk uitgestrekt is, rijden golfkarretjes rond om de bagage en andere zaken te vervoeren. Soms wordt ik ingehaald door zo’n karretje en wordt gevraag of ik mee wil rijden. Gisterenavond ontdekte ik tijdens zo’n ritje een hilarische tekst: ‘Rolling over or falling out may cause serious injury of death’. Toch even over nadenken voor ik besluit uit het karretje te rollen.

Ondertussen is het verblijf in deze luxe omgeving -het Mena House Oberoi is echt een heel posh hotel- een feest voor de zinnen. Dit van oorsprong door het Engelse echtpaar Ethel en Hugh F. Locke-King gebouwde hotel, opende zijn deuren in 1886. De naam is ontleend aan de eerste Egyptische koning, Mena. Het hotel is in de loop der decennia uitgegroeid tot een ‘place to see and to been seen’. Het oorspronkelijke ontwerp wordt nog steeds in ere gehouden en verenigt in zich een hang naar luxe met de uitstraling van een oriëntaals paleis. Het is een adembenemend gebouw. Hier zaten vroeger de Engelse happy-few op de veranda onder het genot van een kopje echte Engelse thee, te genieten van het uitzicht op de pyramides. Nog steeds komen de groten der aarde hier om te overwinteren, te confereren of elkaar te ontmoeten. Tot de gasten behoren president Jimmy Carter, Roger Moore, Bill Clinton, Jane Fonda, Angela Merkel om maar een paar te noemen. Ook schrijvers als Sir Arthur Conan Doyle wisten op deze bijzondere plek inspiratie te vinden voor hun boeken. Harry Mulisch heeft zelfs de hoofdfiguur uit ‘de Procedure’, Victor Werker, een tijd in het hotel laten verblijven. Ik bevind me in goed gezelschap! Het hele hotel ademt een sfeer van een sprookje uit 1000-en-1-nacht en om eerlijk te bekennen heb ik al eens stiekem over een van de koperen lampjes gewreven om te kijken of er niet per ongeluk een ‘gini’ in verborgen zat.

Vanmiddag kwam ik terug op mijn kamer om daar blij verrast te worden door de aanblik van een vaas met prachtige bloemen. Voor alle duidelijkheid; er stond al wel een vaasje met een bloem op de salontafel, maar dit is een bòs! Voor Egyptische begrippen wel te verstaan, want snij-bloemen zoals wij die kennen zijn hier een zeldzaamheid. Naast de bloemen tref ik een schaaltje met koekjes en bonbons en een kaartje ‘with compliments of the manager’. Het is ècht een sprookjeshotel met magische krachten. Ik word hier zowaar behandeld als de Queen of Sheba herself. Je kunt je voorstellen dat de glimlach op mijn gezicht gebrand staat en niet makkelijk meer weg te poetsen valt. Wat ben ik toch gevoelig voor dit soort vleierijen en complimenten. Maar ja, wie is dat niet? Het is gewoon genieten als een paar prachtige bloemen en een schaaltje lekkers op je wachten. Het betreft overigens niet alleen de esthetische aanblik van die bloemen of bonbons, maar het is ook de vriendelijkheid van het gebaar die me raakt. Daar kunnen we in Nederland met onze directe bruuskheid nog wat van leren. Het genot van het zien van iets moois maakt blij. Het opent het hart en stemt daardoor vriendelijk. Zo word ik ook altijd blij van de briefjes die Saskia na een dag werken voor me achterlaat. Niet om de boodschap, die maant soms tot handelen waar ik geen zin in heb, maar om haar handschrift. Ze schrijft in een jaloers makende, vloeiende beweging die een en al gratie en sierlijkheid doet vermoeden. Het maakt wel degelijk uit met wie en wat we ons omringen. In de interactie die vervolgens ontstaat gebeurt namelijk iets interessants; de schoonheid van de spullen en mensen waarmee we ons omringen of van de omgeving waarin we ons bevinden, helpt ons die schoonheid in onszelf te ontdekken en herinneren, her-inneren; het je opnieuw innerlijk maken. Dat gegeven maakt een belangrijk onderdeel uit van de werking van deze inspirerende omgeving. Ach ja, ik heb natuurlijk ook een goed excuus. Het boek waar ik aan werk gaat tenslotte niet voor niets over opruimen, dus ook over het -tijdelijk- opruimen van de dagelijkse besognes en stress. Dat lukt aardig, als een ui die afgepeld wordt. Waarom wordt overigens altijd een ui gebruikt als metafoor voor het afpellen van verschillende laagjes? Van een ui schieten je immers de tranen in de ogen. Wat laat zich nog meer laag-voor-laag afpellen zonder je tot tranen te bewegen? Of zijn die tranen juist onlosmakelijk verbonden met het afleggen van de lagen die de ware kern verhullen? Een venkelknol heeft laagjes, maar die pel je niet af, een sinaasappel pel je af maar heeft geen laagjes. Tja, en het afpellen van een krop sla leidt tot weinig verheffende gedachtes. Dan liever, om bij de verrassing op mijn kamer te blijven, een bonbon in een mooi papiertje. Mij schiet een Sinterklaas-surprise te binnen die ik ooit voor mijn vader heb gemaakt: een rollade gemaakt van allemaal laagjes met buisman en water ingesmeerde watten, gewikkeld om een jampot waarin het eigenlijke kadootje verborgen zat. De buisman in combinatie met de zorgvuldig geknoopte touwtjes, gaf een levensecht effect, maar ook een behoorlijk gedoe om bij het echte kadootje te komen. Dat was ook een hele afpel-excercitie. Het terug zijn in Egypte heeft bij mij een proces van het ontdoen van laagjes op gang gebracht, waardoor ik gebeurtenissen en ervaringen uit het verleden vanuit een ander perspectief kan bezien.

Ach ja, voor wie zich afvraagt waar Joseph-Mark gebleven is… Hij was niet alleen op reis maar had een cliënt onder zijn hoede die ik in mijn verhaal verder buiten beschouwing heb gelaten, maar met wie hij is doorgereisd naar andere plekken in Egypte. We zullen elkaar ongetwijfeld deze zomer weer ontmoeten in Engeland. Of elders en eerder als dat de bedoeling is.

Ondertussen heerst thuis in Nederland de elfstedentochtkoorts -mooi scrabble woord- en zijn hier in Caïro de verhitte revolutionaire gemoederen nog steeds niet tot bedaren gekomen. Mensen en hun emoties… het lijkt zich als een rode draad door dit verblijf in Egypte te weven. Er wordt een kraal van hartstocht naast een van woede en een van vriendelijkheid geregen. Dan volgt er nog een van weemoed en aansluitend in van verdriet, om te besluiten met een aantal pareltjes van blijdschap en liefde. Hoe kostbaar is zo’n persoonlijk sieraad voor de drager. Een Amerikaans onderzoeker heeft eens uitgezocht hoeveel woorden er bestaan om iemands karaktereigenschappen te omschrijven. Dat zijn er, in het Amerikaans-Engels weliswaar, meer dan 4500! Ongetwijfeld zijn er evenzoveel woorden te vinden om emoties te omschrijven. Heel wat kraaltjes aan de ketting.

Een van de laagjes die ik moet afpellen draagt de naam van Hakim. Zijn volledige naam is Abd’el Hakim Awyan en hij wordt gezien als een indigenous wisdom-keeper maar was daarnaast ook Egyptoloog en archeoloog. Een heel bijzondere man. Mijn eerste kennismaking met hem was toen ik voor het eerst alleen voet zette in Nazlet El-Samman en zonder me daar bewust van te zijn, zijn huis passeerde. Plotseling hing er een man over de reling van zijn balkon en riep naar beneden, naar mij: “Nina, I’ve been waiting for you!” We hadden elkaar op dat moment nog nooit ontmoet. Jawel, de magie voltrekt zich niet alleen in het hotel. Ik was op zijn zachtst gezegd verbaasd over wat er gebeurde. Tijdens mijn verblijf in het dorp, dat langer duurde dan een ‘gewone’ vakantie, ging ik elke ochtend vroeg op pad om naar Hakim te gaan. Op zijn balkon, vanwaar hij alle bewegingen in het dorp nauwlettend in de gaten kon houden, zaten we samen te ontbijten. Vers pita-brood, niet van die flauwe broodjes die je voorverpakt in Nederland kunt kopen, maar vers gebakken en op de stoeprand gedroogd. Daarbij verse geitenkaas en sloten sterke, zoete thee uit een enorme ketel. Hakim was een prachtige man ondanks zijn hoge leeftijd en dat wist hij ook donders goed. Er werd van hem verteld dat hij er een schare vrouwelijke bewonderaars op na hield, niet in de laatste plaats omdat hij ook een erg sensuele man zou zijn. Het heeft in ieder geval een flink aantal nakomelingen opgeleverd. Ik was, zo zei hij, een ander kind van hem en mij wilde hij inwijden in zijn kennis, wat hij vervolgens elke ochtend deed. Over uien pellen gesproken… dit is een pijnlijk laagje. Het brengt verdriet en spijt naar boven. Nog meer kralen aan mijn ketting. Ik heb vreselijk veel van Hakim geleerd, maar ik heb hem achter moeten laten en mijn scholing bij hem niet afgemaakt, omdat ik koos voor mijn man en kinderen. En nu is hij dood.

 

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *