Het is prettig om in de lobby van het hotel, een publieke plek, te zitten schrijven. De voortdurende buzz van komende en gaande mensen om me heen werkt kalmerend en rustgevend. Het helpt me gek genoeg om te focussen. Het is ook inspirerend; al die mensen met hun bagage, hun levens, hun verhalen en ik zit hier het mijne te schrijven. Menigeen krijgt onder deze omstandigheden geen letter op papier, maar mij helpt de aanwezigheid van het leven om als waarnemer daarvan, en tegelijk ook van mijzelf, te schrijven over wat me bezighoudt. De aanwezigheid van al die mensen werkt namelijk zeer relativerend.
De man naast me belt naar huis en toont in onverstaanbaar Duits zijn blijdschap bij het horen van de stem van een bekende, zijn geliefde misschien wel. Mijn lief belde mij, toen hij ‘s ochtends vroeg -althans voor mij- op de Grote Muur in China stond en ook toen hij de mijlpaal van zijn pelgrimstocht bereikt had: het plein voor de kathedraal van Santiago de Compostella. Emotionele momenten die je wilt delen met degene die je lief is. Helaas -of gelukkig!- heb je in de pyramide geen bereik. Hmm, ja, gelukkig maar. Al dat gebel zou trouwens een kostbare aangelegenheid worden. Dan is het bijhouden van dit blog eenvoudiger, goedkoper en doeltreffender. Ik kan immers veel meer vertellen dan in het korte bestek van een telefoongesprek. Ook al schrijf ik het eigenlijk voor mijn lief, als je dit nu leest en er van kunt genieten, ben je me net zo lief.
Soms kan de buzz van de aanwezigheid van anderen ook teveel zijn van het goede. Een klein gezelschap uit Engeland strijkt naast mij neer en een van de dames voert nadrukkelijk en luid de boventoon. Het irriteert enigszins en dat terwijl boventonen er juist voor bedoeld zijn om je in contact te brengen met het hemelse. Ah, ja, natuurlijk! Dàt is wat ze doet. Ze wil ons in contact brengen met dat wat voor haar hemels is en haar in vervoering brengt. Begrip doet wonderen :-)) Ik vraag me af wat Ghandi daarover heeft gezegd. Ik realiseer me dat begrip hebben voor een situatie iets is dat ik nog nadrukkelijker aan mijn Feng Shui studenten moet overbrengen.
Hoezeer is alles toch met elkaar verbonden. Door aan mijn Feng Shui studenten te denken realiseer ik me dat de buzz van mensen om me heen te vergelijken is met de stroom van leven. Vertaald in Feng Shui termen praat je dan over het element water en dàt nu is op zijn beurt het element dat het element hout voedt. Mijn element! Geen wonder dat de woorden en ideeën in zo’n omgeving in een onafgebroken stroom aan mij ontspruiten, als de loten aan een boom.
De pianist van het trio overigens, laat elke avond op zich wachten. Terwijl de fluitist en violist zijn komst afwachten op een bankje bij de toiletten, schittert hij door afwezigheid. Het voelt, in combinatie met zijn gefriemel rond de noten, als de arrogantie van de macht; zonder hem is het trio immers geen trio. Een blog dat ik net gelezen heb, haakt hier op in alhoewel het betrekking heeft op iets totaal anders dan muziek, namelijk op bouwen. Iemand schrijft daarin dat hij vindt dat het klantgericht bouwen onzin is en dat de aandacht niet daar op gericht moet zijn, maar op het verbeteren van processen in de bouw. Dat laatste is ongetwijfeld ook waar, maar het geen oog hebben -en daarmee geen begrip tonen- voor wat de klant wil, is arrogantie van de macht van de bovenste plank. Wij draaien en bepalen, of u nu vraagt of niet. Alsof Mao terug is. Wat zou de wereld er toch anders uitzien als de bouwwereld tot het inzicht zou kunnen komen dat de identiteit van mensen voor een belangrijk deel bepaald wordt door de omgeving waarin ze zich bevinden en de invloed die ze op die omgeving kunnen uitoefenen. Een super-exponent van de arrogantie van de macht waar ik hier in Egypte kennis mee heb mogen maken, is Zahi Hawass. Ik heb hem al eerder genoemd, maar mijn ontmoeting met hem was er een van het bijzondere soort. Zahi had destijds zijn kantoor in een gebouw op het plateau van Giza zelf, vlak bij de grote pyramide. Omgeven door een hofhouding hield hij daar zitting en iedereen die ook maar iets wilde op het plateau moest zich bij hem vervoegen. Mijn reisgezelschap destijds en ik wilden graag permissie om een aantal plekken van het plateau te betreden waar normaal geen mensen mochten komen. Fergany raadde ons aan zelf bij Zahi om toestemming te vragen of, beter gezegd, hij raadde ons aan dat ik dat het beste kon doen. Zahi, in zijn ego-strelende hoedanigheid van een Indiana Jones -inclusief hoed- op een kameel, was namelijk zeer gecharmeerd van vrouwelijk schoon dat hij, mits zij minzaam terug glimlachten, niets kon weigeren. Zo geschiedde. Na een paar uur wachten in zijn domicilie op het plateau, werd ons permissie gegund en zowaar een gids toegewezen die ons, zo werd ons verzekerd, niets zou weigeren en ons overal toegang toe zou verschaffen. Zahi heeft niet altijd ware dingen gezegd, maar dit bleek te kloppen. Met hoeveel arrogantie hij echter is omgegaan met de dingen die wij met hem gedeeld hebben bleek later toen hij in 1999 verkondigde om de zogenaamde Osiris-shaft te gaan onderzoeken. Om dit te doen, beweerde hij, moest deze diepe put die uit drie verdiepingen bestaat, eerst leeggepompt worden en oh, wat een verrassing, hij vond beneden een grote, granieten sarcofaag. Typisch, in 1995 ben ik, samen met mijn reisgenoot, al in deze put geweest en hebben wij Zahi verteld van de sarcofaag. Overigens hebben we onze exploratie van deze put met droge voeten kunnen uitvoeren en beschikken we over een prachtige foto-reportage, mocht iemand twijfelen aan mijn woorden. Tja, en nu heeft Zahi dus het veld moeten ruimen. Ongetwijfeld is hij ooit met goede bedoelingen aan zijn baan begonnen. Maar een verblijf in een kantoortje op een plateau dat uitziet over de hele gigantische stad Caïro, aan de voet van een van de zeven wereldwonderen die onder zijn hoede valt, kan misschien ook teveel van het goede zijn geweest. Wie zou daar niet van naast zijn schoenen gaan lopen en er een machtig gevoel van krijgen. Als zo’n situatie maar lang genoeg voort duurt wordt vanzelf het adagium dat macht corrumpeert bewaarheid. Helaas. It’s still men that rule the world, maar ik vraag me af voor hoe lang nog.