Moeder Aarde leeft ons het zijn voor.

We demonstreren ons suf.

We zijn voor of tegen iets. Vinden van alles van niets en niets van van alles. We zijn druk met het positie bepalen ten opzichte van, tja van wat. En ondertussen gaat menigeen voorbij aan het zijn.

Want het voor of tegen iets zijn, zijn bewegingen weg van de kern.

Het zijn bewegingen naar buiten, weg van jezelf. Je maakt je druk om iets dat buiten je is. Overigens is het vaak een terecht iets om je druk over te maken. Dat neemt niet weg dat je daardoor tegelijkertijd voorbij gaat aan het zijn en het is goed je daar bewust van te worden.

Het zijn op zich is iets dat heel yin is.

Het wil niets, het doet niets. Het is het zijn. Een vrouw die zwanger is, kan dat slechts zijn. Ze kan er van alles van vinden, er voor of tegen zijn, er bang voor zijn of blij mee zijn. Ondertussen kan ze niet anders dan zwanger zijn en dat zijn, dragen.

Het is het archetypische vrouwelijke dat dat goed kan.

Dat zijn. Er is geen grotere demonstratie van onafhankelijkheid dan het geweldloze zijn. Het archetypische mannelijke wil eerder iets doen of ergens iets van vinden. Het archetypische vrouwelijke is en draagt dat.

Zoals Moeder Aarde ons draagt.

Of moet ik zeggen, zoals Moeder Aarde ons verdraagt. Zij is. Onwaarschijnlijk groot en oud. Haar leeftijd wordt geschat op circa 4,5 biljoen jaar, alhoewel er Hindoe teksten bestaan die gewag maken van een leeftijd van 150 triljoen jaar. Hoe dan ook, de leeftijd van deze Grote Moeder is toch nog slechts een derde van de leeftijd van het hele universum.

En wij menen ondertussen de wijsheid in pacht te hebben.

We rebelleren tegen deze Grote Moeder en haar cycli. We rebelleren tegen de Grote Vader en zijn kosmische cycli. Want we willen ons eigen dingetje doen. We willen onze eigen Starlinkjes aan elkaar linken en het kosmische domein van de Grote Vader tarten. We willen onze eigen gretige vingers in de aarde graven en ons toeeigenen wat van haar is, de Grote Moeder, en daarmee van ons allemaal en niet slechts van enkelen. Tot zij ons tot de orde roept, als we dat niet zelf leren doen.

Leren zijn met onszelf is een begin van het zijn met de realiteit.

Een aardse realiteit die haar eigen kracht, tempo en ritme kent. Met vulkanische oprispingen en sidderingen die zich als aardbevingen door haar huid rimpelen. Met opvliegers die het je heet onder de voeten maken of kille afwijzingen die de sneeuw tot meters hoog laat opjagen.

Daar mee kunnen zijn, is kunnen zijn met de realiteit van een aards leven.

Het resulteert in een onverbiddelijke acceptatie van en respect voor dit grote aardse lichaam dat ons voedt en hoedt. En dat ons, zoals een ware moeder betaamt, ons helpt op te groeien tot zelfstandige, onafhankelijke, volwassen wezens die hun plek in kunnen nemen in dit gigantische spektakel. Met de voeten stevig verankert op (of in?) de aarde, en het hoofd fier opgericht naar de hemel. Dat is wie we kunnen zijn in het zijn.

Maar die aardse moederschoot is veilig en warm.

De aardse materie biedt houvast en veiligheid. Wie wil dat nu graag loslaten? Wie wil dat nu graag achter zich laten? En toch moet deze veilige inbedding verlaten worden om verder te komen in de psychische ontwikkeling die ons als mens wacht.

Je niet losmaken brengt het risico met zich mee dat je door het aardse slijk verzwolgen wordt.

Dat is de meedogenloze kant van Moeder Aarde. Als we psychisch en spiritueel niet volwassen worden en ons niet onafhankelijk van haar maken, blijven we haar kind en bepaalt zij ons leven. De Mater Materia houdt ons dan zo vast aan de stof, dat we er weer toe vervallen en nooit vrij worden. Want ‘stof zijt gij en tot stof zult gij wederkeren’ als je je niet bewust wordt dat je meer bent dan alleen de stof.

Alleen in het zijn kan dat ervaren worden.

Als yin en yang samenvallen. Als er is en niets meer moet. Dat is het moment waarop dat onwillige aardse lichaam de kosmische impuls kan ontvangen die nodig is om ons op te richten. Om te gaan staan in het zijn. Dan zijn we niet langer afhankelijk en gehoorzaam aan een Grote Vader die we ergens in de hemel of op een berg of in een torentje projecteren. Dan kan de ware verbinding tussen aarde en kosmos, via ons, tot stand komen. En geen mens, geen halfgod op de spreekwoordelijke Olympische berg in Davos, die ons dan nog omver kan werpen!

Tot het zover is, is het Moeder Aarde die ons het zijn in het nu voorleeft.

Ze is. Ze is het zijn. En ze is daarmee een groot voorbeeld voor een ieder van ons die onderweg is naar dat zijn.