Kraai en raaf; boodschappers van de goden – deel 3

Dit is nog niet zo’n eenvoudige situatie waar Kraai me in brengt. Zijn niet aflatende pogingen om mijn aandacht te trekken -ja, hij is terug!- creëren onrust. Zijn boodschap tracht hij steeds indringender over te brengen. Hij pulkt en peutert aan de kluwen van mijn levensloop, op zoek naar het begin van de rode draad in mijn leven. Of het einde?  Inmiddels heeft hij nog een plekje gevonden waar zijn aanwezigheid me niet kan ontgaan; voor een van onze ramen staat een grote mand in een nis. Kraai heeft ontdekt dat als hij daar op gaat zitten, hij meer zicht heeft op de bewegingen binnenshuis. Bovendien kan hij vanaf de mand nog beter tegen het raam tikken. Kraa, tik tik tik, kraa…. klinkt als het Latijnse cras, wat morgen betekent. Morgen? Wat gebeurt er morgen? Kraai staat symbool voor de donkere chaos die vooraf gaat aan het licht van creatie, lees ik in The Secret Teachings of All Ages. Hmm, zou er toch wat te gebeuren staan op 21 december? Het zou te gek zijn als iemand het lichtknopje vond en we vanaf die 21ste allemaal verlicht zijn. Volgens Tijn Touber is dat trouwens al zo, we beseffen het alleen nog niet helemaal en ook nog niet allemaal.

Enfin, ik vroeg me van de week af wat Kraai zoal zou eten, waarop mijn jongste dochter het wel een goed idee vond om buiten voor het raam een placemat neer te leggen met een snee brood op een bordje en een appel er naast. ‘Tja’, zegt zij, ‘als Kraai echt een boodschapper van de goden is, kun je hem maar beter te vriend houden.’ Helemaal waar. De maaltijd wordt door Kraai met belangstelling onderzocht. De appel kan hem niet bekoren, het brood deelt hij minzaam met Muis en Koolmees, maar de placemat vind hij pas echt interessant. De hele middag staat hij aan het ding te sjorren, net zolang tot hij hem naar de rand van de vijver gesleept heeft. Het bordje is er onderweg vanaf gegleden. Elke vogel tart de wetten van de zwaartekracht en laat daarmee zien dat zij deels aan de wet van de spirituele wereld gehoorzamen; die van de levitatie. Zwaartekracht is de wet van de materiële wereld die je naar het centrum van de materie trekt. Levitatie is de wet van de spirituele wereld die je naar het centrum van spiritualiteit trekt. Zou Kraai, die volgens mij niet alleen de wetten van de zwaartekracht tart, maar ook die van de Algemene Gedragscode voor Kraaien, mijn aandacht willen richten op het centrum van spiritualiteit? Had ik maar een tomtom die die routebeschrijving op kon hoesten… Het doet me denken aan de uitspraak ‘God’s wegen zijn ondoorgrondelijk’. Precies, je wordt ergens naartoe gestuurd maar de wegen die je moet bewandelen zijn er niet of herken je niet als zodanig. Of kijk ik niet goed? Paulo Coelho zegt daarover: ‘Pas als je de moed toont je weg te gaan, toont de weg zich aan jou.’ Alsof het nog niet duidelijk genoeg is, sleept Kraai de volgende dag het ontbijtbordje naar de andere kant van de vijver!

Twintig jaar geleden, toen ik met al die muizenissen in mijn hoofd in contact kwam met dat dierencircus in het Montferlandse bos (zie deel 2), realiseerde ik me dat de ontmoetingen met Eekhoorn, Ree, Buizerd, Vlinder en Vos niet bedoeld waren om me bijzonder te laten voelen- alhoewel dat natuurlijk wel gebeurde-, maar om duidelijk te maken dat je alert moet zijn op signalen die op je pad komen en die je iets te vertellen hebben, als je maar kijkt en ziet, en hoort en luistert. Kijken kan iedereen maar zien is iets anders, evenals dat iedereen wel hoort maar luisteren een andere kwaliteit is. Goed, die boodschap heb ik begrepen, ik moet niet kijken, ik moet zien. Dus ik zie Kraai te placemat verplaatsen….. het plaats-matje! De oplossing tot het mysterie is dus niet op deze plek te vinden, maar elders. Zou Kraai ook onbedoeld impliceren dat het om een andere plaats en tijd gaat? Mijn zoektocht naar de betekenis van Kraai’s aanwezigheid bracht me al bij het Boek der Wetten, het vermogen van Kraai om te shape-shiften en via Henoch bij Hermes, Mercurius en natuurlijk Thoth. Deze laatste drie jongens worden beschouwd als een en dezelfde: Hermes Trismegistus; Hermes de driewerf grootste. En dat is de figuur, in de vorm van Thoth, die mijn leven op zijn kop heeft gezet…

Het is 1996. Na een depressie, een periode van transformatie en een bijzondere zwerftocht langs allerlei opleidingen heb ik een jaar geleden mijn bedrijf opgericht en houd ik me bezig met Feng Shui en allerlei energetisch aanverwante zaken. Mijn man verklaart me, ten overstaan van onze drie dochters, regelmatig voor knettergek en de relatie met hem verslechterd met de dag. Uiteindelijk zal dit achteraf de opmaat voor het einde van mijn huwelijk blijken te zijn. Mijn vader is afgelopen voorjaar overleden en het lijkt er op dat het leven momenteel alleen maar niet leuke dingen voor me in petto heeft. Zittend op de bank dagdroom ik over verre reizen naar warme oorden waar het beter toeven is, als de post op de deurmat valt. Tussen de reclame en de rekeningen vind ik een brief van een man die ik tijdens de Feng Shui opleiding heb ontmoet. Alhoewel een van zijn ouders Chinees is, is hij zelf groot, rond, goedlachs en heel zachtmoedig. Daarmee bedoel ik niet dat andere Chinezen dat niet zijn, maar zijn postuur en karakter kwamen niet overeen met het stereotype beeld dat ik van Chinezen had. Sorry. Ik noem hem liefkozend oliebol, hij mij appelflap. Ik moet hem nog altijd eens vragen of dat te maken heeft met de grootte en vorm van mijn borsten…. Oliebol laat me weten dat hij en zijn vrouw na een bijzondere reis naar Amerika, in Engeland terecht zijn gekomen. In Glastonbury notabene. Een goddelijke New-Age hemel voor zwevers en andere spiri-adepten. Vorig jaar heb ik kennis mogen maken met dit wonderlijke stadje en ben er, na het eerste bezoek, een maand later meteen nog een keer naartoe gegaan en voel me er helemaal thuis. Misschien heeft mijn man toch gelijk?

Enfin, Oliebol en zijn vrouw kondigen in hun brief aan dat ze hebben besloten het natte, koude Nederland te verruilen voor het nog nattere Engeland en dat ze zich gaan vestigen in een prachtig pand in de New-Age hemel. Wauw, denk ik, dat moet je maar durven. Ook hebben ze in het Engelse verwante zielen ontmoet waarmee ze een reis naar Egypte gaan organiseren. En.. of ik mee wil. Of ik mee wil?? Wat is dat nou voor vraag aan iemand die zuchtend op de bank zit te smachten naar verre reizen naar warme oorden. Tuurlijk wil ik mee!! En naar Egypte helemaal. Dat staat al sinds mijn geboorte bovenaan mijn verlanglijstje om te bezoeken. Enthousiast bel ik Oliebol en meld me spontaan aan, voor het gemak even vergetend dat mijn bankrekening zo’n reis helemaal niet aan kan. Maar het voelt alsof het moet. Op dat moment kan ik er verder ook niks zinnigs over zeggen. Mijn euforie verdwijnt als mijn echtgenoot thuiskomt. Hoe vertel ik hem in godsnaam van mijn -inderdaad misschien toch wat krankzinnige- voornemen? Het maakt niet uit hoe ik het vertel, denk ik, een probleem wordt het toch. Dus zeg ik recht voor zijn raap dat ik besloten heb deel te nemen aan een reis naar het magische Egypte. Nu moet je weten dat ik, tot voor een jaar terug, weinig reizen heb ondernomen. Ik ben nooit verder gekomen dan Frankrijk en dan alleen nog maar in gezelschap van veel familie. Vorig jaar is daar een kentering in gekomen en ben ik zowaar naar Ierland afgereisd, met op de terugweg een bezoek aan Glastonbury dat ik een maand later nog eens dunnetjes heb overgedaan. Dat bezoek aan Glastonbury bedoel ik. Dus ja, mijn man weet niet wat hem overkomt. Het ene jaar hopt ze van Ierland naar Engeland en nu moet het ineens richting Egypte? Ik houd moedig stand in zijn niet aflatende stroom bezwaren, ridiculiseringen, verwensingen en wanhopig gezucht en geef dapper weerwoord als hij zich afvraagt wie dat dan wel niet moet betalen. Ik vertrouw er op dat dat goed komt, zeg ik hem. Hij kijkt me wezenloos aan en ik zie in zijn ogen dat hij er nu echt van overtuigd is dat ik gek geworden ben. Het doet verdriet, het voelt onmogelijk en toch is er diep van binnen een overtuiging dat het ècht goed komt. Als de volgende dag de post weer op de mat ploft, vind ik een brief van de belastingdienst. Schrik slaat me om het hart; als we nu ook nog een extra aanslag moeten betalen dan kan ik het schudden met mijn reis. Maar ik krijg zowat echt een hartverzakking als ik de envelop openmaak. De belastingdienst heeft het behaagd mij, inderdaad mij niet mijn man, een teruggaaf te doen toekomen van exact het bedrag dat de reis me gaat kosten. Nu kan ik niet meer terug en pak mijn koffers….

Nina

Lees hier deel 1 van Kraai en Raaf
Lees hier deel 2 van Kraai en Raaf