Het Archetypisch Vrouwelijke, dat is me er een!

Het Archetypisch Vrouwelijke, dat is me er een!

Ze is zacht in haar kracht en krachtig in haar zachtheid, dat archetypisch vrouwelijke. Ze is vastbesloten toegewijd en onvermoeibaar dragend. Ze verzet bergen en beweegt zichzelf met onvermoed geweld totdat een afgrond zich opent die een oneindige diepte onthuld. Ze wacht tot je erin dondert en verslind je dan met huid en haar. Of begeleidt je op de reis van je leven naar binnen en naar beneden en wijst je de weg terug. Ze is yin en daarin is ze niet te vermurwen.

Afgelopen zaterdag heb ik het Rose Concert in Glastonbury bijgewoond.

Het stond al veel langer op mijn lijstje maar nu kwam het er eindelijk van. Het is een concert, eerder was het een event, dat gewijd is aan de roos als representant van het archetypische vrouwelijke, dat wat yin en eigenlijk onbenoembaar is, maar tegelijk zo magnifiek in haar onzichtbare aanwezigheid.

Het begon er allemaal mee dat mijn vriendin gaat trouwen.

Haar uitnodiging om de handfasting bij te wonen maakte iets in mij wakker. Een herinnering aan de wijze waarop ik eerder mijn leven leefde en de wijze waarop ik me daarin liet leiden door iets anders dan focus, visie en doelgerichtheid. Skills overigens die noodzakelijk tot ontwikkeling kwamen, ingegeven door wat er in het moment nodig was.

Ik voelde haar hand, die zacht aanklopte en aandacht vroeg.

‘Volg me’ leek ze te zeggen. En wat er daardoor in mij weer wakker werd antwoordde door los te laten wat de focus, de visie en de doelgerichtheid me gebracht hebben. Niet hals over kop, maar steekje voor steekje. Het weefsel, zo zorgvuldig geweven en zo lang veilig steunend geweest, geeft daardoor mee en rekt op. Geeft ruimte aan…

Ruimte aan het bijwonen van een handfasting in Engeland.

Waardoor het Rose concert, in dezelfde week, ook in beeld kon komen. Ruimte die de schilder onbewust aan heeft gegrepen om het schilderen van het winkelpand in te plannen en daarmee voor mij een extra argument te creëren de deur van werk en winkel maar even dicht te laten. Ze lacht ondertussen in haar sierlijke hand en borduurt aan een ander weefsel, steekje voor steekje.

Tijdens dat Rose Concert liet ze het me helemaal voelen.

Er was muziek en gelach en gezang en gekakel. Er was gezelligheid, taart, alcohol en enthousiasme dat zich luid en duidelijk kenbaar maakte. Zoals dat kan gaan. Tot het moment dat zij ten tonele verscheen. Mijn vriendin, een andere dan die van de handfasting, is druïde en dit jaar verkozen tot bard van Glastonbury. De bard moet natuurlijk ook acte de présence geven tijdens deze viering van het vrouwelijke.

En daar stond ze, trots en fier en al haar vrouwelijkheid.

‘Gekroond’ met de mantel van de bard gaf ze stem aan het onhoorbare, het krachtige zachte, dat zo vaak niet gehoord kan worden. De kerk werd stil. Zelfs de luidruchtigste stemmen bogen voor wat zij vertegenwoordigde en met ons deelde. Zachtheid daalde neer, de roos ontlook en door haar heen was het archetypische vrouwelijke voelbaar aanwezig in de magie van het moment.

Onweerstaanbaar lonkt ze me verder, met haar hand die subtiel in een richting wijst.

Ik volg en kom waar ik ooit was en weer wil zijn. Dichter bij een bron die onuitputtelijk is en met eindeloos geduld wacht op hen die zich er aan willen laven. Dorstig van teveel leven, uitgedroogd van het te verlicht willen zijn. Zij bevochtigt, lost op en maakt zacht wat verhard was.

Ze was nooit weg, dat archetypisch vrouwelijke, maar ik neem haar weer mee.

Straks, terug naar waar ik (ook) thuis ben om daar mijn plek meer in te nemen. Krachtig zacht, zachte kracht; bijna bovenop het hartchakra van Zutphen. In verbinding met het hartchakra van de wereld: Glastonbury en de roos die daar bloeit.

En het water wacht.

Totdat ze kan stromen en bewogen in beweging kan brengen. Stil en misschien niet zichtbaar, maar altijd aanwezig. Zij is het fysieke yin, het fysieke archetypische vrouwelijke. Water, wat een element!