Feng Shui en de Liefde – deel twee

Nina-Elshof-Feng-Shui-Liefde-twee

Omgeving

In mijn vorige blog schreef ik het al: ik verliet mijn huis, Het Huis Van Mijn Dromen, de liefde van mijn leven en kwam thuis. Thuis in de omgeving waarin ik ben opgegroeid. Waar ik de straten ken en de bomen me hun verhalen vertellen en ik hutten heb gebouwd tussen hun takken. Waar de energie me mede gevormd heeft tot wie ik nu ben en deze energie herken. Een energie die ik overal ter wereld zal herkennen als ik verwante energie tegenkom. Die ik herken tot in de uiterste uiteinden van de strengen chromosomen in mijn DNA.

Het is een energie, een omgeving, die ook verwante zielen aantrekt. Zielen die op een voor mij herkenbare manier in het leven staan. Waar aansluiting moeiteloos mee plaatsvindt. Waarmee communicatie helder en warm is en er geen ruis van wantrouwen op de lijn zit. Waar oude bekenden moeiteloos mijn leven binnen meanderen alsof hun levensflow nooit van de mijne gescheiden is geweest. We pakken de draad gewoon weer op. Ik pak de draad met hen en mezelf gewoon weer op.

Herinneringen

Die omgeving waarin ik ben opgegroeid, die me mede gevormd heeft, draagt herinneringen aan mij in zich en weerspiegelt deze naar het nu. Herinneringen van mijn voetjes op de kinderkopjes. Aan donkere winteravonden met magisch verlichte en beslagen winkelruiten. Herinneringen aan witte gevels zo blinkend dat ze zelfs de zon zelf verblinden. Aan strandjes met glimmende steentjes en golven van schepen die me woest wervelend kopje onder duwen. Aan vuurwerk dat hoog boven alle torens uit elkaar knalt en zichzelf uitbundig verdubbelt ziet in de donkere weerspiegeling van het al maar door golvende wateroppervlak.

Nina-Elshof-Feng-Shui-Liefde-en-OmgevingDie omgeving herinnert mij nu aan wie ik was toen het leven nog puur was. Aan wie ik ten diepste was. Toen alle ingewikkeldheden van emoties, van pijnen, van menselijke relaties, van ervaringen, van leermomenten, van teleurstellingen en verdriet nog niet hun intrek hadden genomen in mijn leven. Die omgeving herinnert mij nu aan wie ik ten diepste was. Aan wie ik ten diepste nog steeds ben maar wie ik vergeten was te zijn door de waan van de dag. Weg geplakt onder pleisters van troost en ontsnapping.

Heilzaam

Een omgeving kan heilzaam zijn. Of je juist in het ongeluk storten. De ene omgeving is de andere niet. De stad waar ik dertig jaar van mijn leven heb doorgebracht vibreerde op een niveau dat niet aansluit bij die van mij. Het bracht worsteling teweeg. Een voortdurend onbegrepen voelen. En een alleen staan, zoals een Don Quichot die als een dwaas tegen de windmolens van een door anderen niet begrepen wereld vecht. Mijn successen werden niet gezien en erkend. Ik werd niet gezien en erkend.

Het is zo wonderlijk. Hoe gevoelig ik ook was, en nog steeds ben, mijn focus was nooit volledig gericht op die grote omgeving die mij niet welkom heette. Die mij niet begreep noch omarmde. Hoe kom je als mens daar in terecht. Hoe kom je verzeild in een omgeving die past als een sok vol gaten die bovendien vijf maten te groot is en irritant om je voet lubbert en je hindert in je vooruitgang.

Ik zag het niet. Gleed gewoon in dit nieuwe bestaan, in deze nieuwe omgeving, door omstandigheden gedwongen. Door omstandigheden aangereikt. Of beter gezegd, door omstandigheden begeleidt doordat ik daar zelf geen bewuste keuze in maakte. Doordat ik me niet bewust was van wat het effect van zo’n nieuwe omgeving werkelijk op mij zou hebben.

Toeval

Noem het toeval, noem het het lot. Noem het hoe je wilt. Voor mij zie ik het nu als een beweging die uit mijzelf voortkwam zonder dat ik dat destijds als zodanig herkende. Hoe anders had ik immers zo veel kunnen leren over het ongenoegen dat je voelt, dat je lijfelijk ervaart, als je omgeving NIET bij je past. Zeg me hoe anders had ik immers zo veel kunnen leren over het effect dat de aanwezigheid van rommel, van regelrechte troep en verwaarlozing, op je welbevinden heeft. Hoe anders had ik mijn vermogen om ruimtes, om huizen, om tuinen, om mensen te transformeren kunnen ontdekken. En mijn talent om oplossingen te verzinnen voor problemen waar anderen al mijlenver eerder zijn afgehaakt. Het toeval heeft me tot ervaringsdeskundige pur sang gemaakt. Noem je woonprobleem en ik heb het gezien, gevoeld, ervaren en beklaagd. En opgelost!

Onbewust

Mijn onbewuste wist donders goed wat ik nodig had om mijn bewustzijn te ontwikkelen. Om mijn talenten en vaardigheden uit te pakken zodat ik kon leren om ze in te zetten. Het creëerde alle mogelijke vormen van weerstand, van uitdaging, van provocatie en van wrijving. Want zonder wrijving geen glans zei mijn oma altijd. Dus creëerde het een ongelooflijke hoeveelheid troep en rommel op mijn pad. Containers vol. En het creëerde uitdagingen die ik van te voren nooit had gedacht te kunnen beslechten. Maar ik werd ze meester. Ik schuurde, plamuurde en verfde. Zaagde, schroefde en spijkerde alles vast wat los zat. Verhuisde, stucte wanden, behangde muren en naaide gordijnen. Sleepte bedden van links naar rechts. Sleurde fauteuils van boven naar beneden. Alleen ja. Zocht stapels en stapels met steentjes uit en vormde de puinhoop van een hoop puin om tot een levend muurtje waar flora en fauna een weldadig onderkomen vonden. Balanceerde op ladders die menig schilder niet zou trotseren. Troep werd uitgezocht en per container naar een betere bestemming verstuurd. En ik werd me bewust welke potentie er in onbalans schuilt en hoe je die potentie blootlegt en zichtbaar maakt.

Geluk

En al dat gewroet maakte me gelukkig. Echt! Het was een verademing om voor nieuwe uitdagingen geplaatst te worden. Om de muisjes in hun nieuw gestapelde dakpannen-torenflat te zien rondscharrelen. Om zo nieuwe stukjes van mijn aangeboren vaardigheden en talenten te mogen en kunnen ontdekken. En om anderen te leren om hun vaardigheden en talenten te mogen en kunnen ontdekken en deze in te zetten om hun persoonlijke omgeving te verbeteren.

Het heeft me geholpen om nog meer mezelf te worden. Meer nog dan ik – onbewust als kind – al was. En het zorgde voor een onbestemd gevoel van gelukzaligheid. Onbestemd, omdat ik onbewust vreesde dat als ik in die gelukzaligheid zou berusten, het proces van wrijving en ontwikkeling tot stilstand zou komen. Dat ík tot stilstand zou komen. Ik had nooit kunnen bevroeden dat geluk een keerzijde zou kunnen hebben die je ontwikkeling juist tegenwerkt.

Ontevreden 

Als je alleen maar geluk voelt. Als je alleen maar tevredenheid ervaart over het paradijs dat je hebt gecreëerd, wordt de ontwikkeling en beweging in je leven steeds meer verstild. Maar verstilling, heb ik ontdekt, past niet bij mijn aard, bij mijn aanleg. Ik schreef het eerder al: ik ben een wegbereider, ik ben een vernieuwer, een visionair. Iemand die het initiatief neemt om datgeen wat niet meer werkt te doorbreken bij de gratie van een nieuwe geboorte. Eigenlijk ben ik van nature ontevreden en altijd op zoek naar verbetering van dat wat er al is. Naar verfijning en het nog verder polijsten van het gepokte en gemazelde oppervlak van het leven. Berusting is dan ook een woord waar ik acuut koortsaanvallen van krijg omdat het suggereert dat je je maar bij de situatie neer moet leggen. Omdat er niets beters voor je in de pijplijn zit. En je niets beters hoeft te verwachten. Omdat je denkt dat je niets beters verdiend.

Uitdaging

Maar ik was uitgeleerd. Even althans, voor dat moment en op die plek onder die omstandigheden. Ik voel me namelijk het meest gelukkig als ik kan blijven bewegen. Als ik nieuwe dingen kan blijven verzinnen. En als ik voor anderen de deuren naar het eigen bewustzijn kan openen en hen de juiste richting kan wijzen. Als ik enthousiast kan zijn over het verdiepen van het werk waar ik me al meer dan twintig jaar mee bezig houd.

Er was een nieuwe uitdaging nodig. De uitdaging van het achterlaten van het paradijs, het Gedroomde Huis en van De Man. De uitdaging van de terugkeer naar mijn geboortegrond waar ik, wat ik geleerd had door de worstelingen, zou kunnen verbinden met wat Mijn Bedoeling voor Dit Leven is.

Groei

Dat zorgde voor een groei, voor een verbinding van twee werelden. Verbinding van de wereld die er al was voor ik geboren werd, met de wereld die me heeft gekleurd nadat ik geboren was. Het zorgde voor verbinding van de wereld van mijn persoonlijke intentie met die van de persoonlijke ervaring van de wereld zelf.

Door de terugkeer naar mijn geboortegrond wist ik weer wie ik was en wie ik was geworden. En wie ik was geworden wist als geen ander te herkennen wie ik was en behoorde te zijn. Daar waar ik mezelf kwijt was geraakt in de illusie van het bestaan, had ik mezelf juist dankzij die illusie weer teruggevonden.

Paradijs

Het paradijs had ik verlaten. De stoute schoenen had ik aangetrokken. En het heeft me meer gebracht dan ik had kunnen vermoeden.

Ja, mijn hoofd wist al wel hoe belangrijk de leefomgeving is. Hoeveel impact deze heeft op hoe je je voelt, hoe je je gedraagt, met welke mensen je contact legt, hoe je je gedragen en ingebed weet, en hoe je je gezien en begrepen voelt. Maar nu weet mijn hart het ook. En dat opent voor meer dan enkel gedroomde liefde. Het heeft mijn hart geopend voor de ware liefde. De liefde die niet enkel roze en romantisch is. Die niet altijd in het plakboek past of een chocoladesmaak heeft. De liefde die niet altijd voor tevredenheid en een gevoel van gelukzaligheid zorgt. Maar de liefde voor je diepste zelf. Voor de bestemming die je hebt te bereiken in dit leven en die je streng maar liefdevol in die richting begeleidt.

Liefde

De zoektocht naar het Paradijs op Aarde is in feite een zoektocht naar onszelf. Voor mij althans was het een zoektocht naar mijzelf. Een zoektocht die me onnoemelijk veel heeft geleerd en me evenzeer onnoemelijk heeft uitgedaagd. Maar ook heeft gebracht op een plek waar ik liefde ervaar. Voor mijzelf vooral. En voor het leven zelf, met al haar lelijkheden en ongemak. Liefde voor dat wat niet perfect is, voor dat wat niet compleet is, maar vooral voor dat wat leeft en in ontwikkeling is. En dat botst, stinkt, plakt en schuurt soms en dat is prachtig! Want juist dat helpt je te leren ontdekken wie je zelf bent. Ten diepste.

15 gedachten over “Feng Shui en de Liefde – deel twee”

  1. Mies van der Werf -van der Veer .

    Weer een geweldig stuk ,
    Thuiskomen. op je geboortegrond.
    Lees het met veel plezier .

    1. Dag Mies,
      Wat fijn dat je weer de moeite hebt genomen om te reageren. Dank je wel.
      Ja, het is heel plezierig om weer op geboortegrond te zijn en zo thuis te komen. Ik kan het iedereen aanraden!
      Harte groet, Nina

  2. Nina Prachtig, zo mooi verwoord! Ik herken mijn eigen levenspad in wat je schetst. Dank je voor dit prachtige document wat me helpt mijn eigen weg nog duidelijker te zien. Lieve groet Gerrit

    1. Dag Gerrit,
      Dank je wel voor je mooie reactie en je herkenning. We zijn allemaal onderweg en als het goed is kunnen we elkaar allemaal een paar stappen verder helpen.
      Mooi dat het blog je inderdaad helpt. Dank je wel!
      Harte groet, Nina

  3. Ineke Hopman

    Dankjewel voor het delen van deze enorme ervaring! Ik word er erg blij van te lezen hoe je tot in alles hebt kunnen doorvoelen dat dit jou
    pad is en dat t zo heeft moeten zijn. Door het duister naar het licht. Ik wens dat dit voor velen een voorbeeld mag zijn en dat we mogen weten dat niets in het leven toevallig op je pad komt, nee het is je pad!
    Hartegroet, Ineke.

  4. Lieve Nina,
    Wat heerlijk dat het je zo goed gaat nu! Ik word heen en weer geslingerd tussen vele emoties als ik je stuk lees. Het is voor mij een grote inspiratie en ik hoop dat ik net zulke mooie stappen kan gaan zetten als jij. warme groet, Inge

    1. Lieve Inge,
      Dank je wel dat je de moeite neemt om te reageren! Long time no see!
      Ieder van ons wordt bij tijd en wijle heen en weer geslingerd. De ene wat meer dan de ander. De ene wat vaker dan de ander.
      Mijn blogs zijn eigenlijk een weergave van een heleboel heen en weer geslinger, dat overigens ook nog niet afgelopen is vermoed ik.
      De stappen die ik daarbij zet kan ik allemaal zetten omdat ik niet anders kan. Anders zou ik mezelf voor de gek houden denk ik.
      En dat probeer ik steeds minder te doen.
      Ik hoop Inge, dat jij, ondanks jouw heen en weer geslinger, ook je stappen weet te zetten en je pad weet te vinden!
      Heel veel liefs, Nina

  5. Prachtige blog Nina! Veel stof tot nadenken. Zeer boeiend! Wat me aan het denken zet is de paradox tussen het van nature ontevreden zijn en niet willen berusten, maar toch als ware een stuk rust en tevredenheid te vinden in oude omgeving. En, is het accepteren van, en toegeven aan die ontevreden aard dan niet stiekem ook een vorm van berusting? Is die aard op zichzelf niet iets dat verfijnd en gepolijst mag worden? Ik zeg het alleen maar omdat ik mezelf er in herken.

    Is verhuizen altijd een oplossing om weer tot groei te kunnen komen? Verhuis je issues niet gewoon met je mee? Is er niet iets anders nodig om het op te lossen? Is het opzoeken van je roots dan juist voedend of staat het groei in de weg? Jouw benadering, gaf mij in elk geval een nieuwe kijk op de zaak. Dankjewel Nina, voor deze mooie woorden!

    1. Lieve Esther, Dank voor je reactie. Interessante vraag die je stelt. Wat ik nu ervaar is dat dat wat als ‘ontevreden’ bestempeld werd (door mijzelf maar vooral door anderen die daar niet mee uit de voeten konden) ik nu zou omschrijven als een drijvende kracht achter mijn nieuwsgierige zoektocht naar meer. Naar meer kennis en informatie. Naar meer balans en harmonie. Naar oorzaken en oplossingen. Het is de waakvlam onder mijn vragen geweest, met name waarom je altijd moet accepteren wat er is en waarom een alternatief niet ook goed zou kunnen zijn. Of beter misschien. In dat proces is het ‘ontevreden’ inderdaad verfijnd en verder gepolijst naar een volledige acceptatie en integratie van diezelfde ‘ontevredenheid’. De negatieve connotatie is er van af geweekt waardoor de oorsprong ervan zichtbaar is geworden; die van de drijvende kracht dus. En daar ben ik heel tevreden mee. Dat is wie ik ten diepste ben. Noem het berusting; ik rust in mijn tevredenheid over mijn ontevredenheid. Dat is een enorme opluchting!

      En ja, de vraag of issues niet gewoon mee verhuizen is een interessante. In mijn geval heb ik ervaren dat juist het afstand nemen en achterlaten van een woonplek me geholpen heeft om deze issues van een afstand te bekijken en ook echt te ervaren dat ik er klaar mee ben. Maar dat is pas gebeurd nadat ik in mijn oude huis alles heb opgepakt en aangepakt wat ik maar kon.
      Dus een beetje een kip-en-het-ei verhaal. Voor mij was het teruggaan naar mijn geboortegrond een goede stap. Voor iemand anders kan verhuizen naar een plek, die eigenlijk je energetische geboortegrond zou moeten zijn, een goede stap zijn. Waar het op neer komt is om jezelf de juiste vragen te blijven stellen en te onderzoeken welke gevoelens je ervaart in de verschillende situaties.
      Met andere woorden, bewustzijn over hoe je je omgeving ervaart en in zelfonderzoek ligt het antwoord op je eigen vraag.
      Waar Feng Shui bij kan helpen is om dat bewustzijn en zelfonderzoek, zo objectief mogelijk te doen, zodat datgeen wat je eigenlijk moet oplossen je niet een rad voor de ogen draait. Zoals te vaak gebeurt.

      Graag gedaan Esther! Jij bedankt voor je mooie vragen!

  6. martine van de coevering

    Lieve Nina, zo herkenbaar wederom, zo voelbaar ook dat juist de omgeving waarin je woont , heel bepalend is voor je welbevinden. Ook ik ben terug, zij het niet helemaal, zo’n 7 kilometer van mijn geboorteplek vandaan, maar desalniettemin terug op de grond waar ik talloze malen geweest ben , zowel met mijn ouders, als met mijn eigen gezinnetje tijdens onze gelukkige jaren van mijn eerste huwelijk. Leren fietsen, zwemmen, genieten van de bermbloemen en bijbehorende fauna van de polder en de rivieroevers enz. enz.. Zo gelukkig geweest en zo dankbaar dit nu wederom in mijn latere levensjaren dit opnieuw mag ervaren. Het is hier een sprookje, sprookjes waar ik altijd al zo van hield. Terug op vertrouwd terrein en toch zo nieuw, omdat ik juist door mijn omzwervingen en diepe dalen, zo anders naar de wereld ben gaan kijken. Ik zie zoveel meer, maar de basis was al gelegd en dit voelt zo comfortabel, zo vertrouwd , zo synchroon met wie ik ben. Terug naar de kern, terug naar je pure zielsverbinding, naar de eenvoud van het bestaan. Los van al het moeten, het zoeken, het dwalen, twijfelen……Weten, híer moet ik wezen, híer wil ik zijn, híer wil ik blijven tot mijn allerlaatste zucht. Tevreden en ontevreden tegelijk, omdat de kriebel van iets nieuws, van iets anders, steeds weer de kop op steekt en ook de schrik om mijn hart, van #isditnuwaarikeindig…….???? Houdt het avontuur hierbij op? Mijn zelfonderzoek zal hier niet stoppen, maar mijn zoektocht naar een woonplek voor mijn lijf en leden wel. Mijn issues horen bij me, mijn aard hoort bij mij en deze probeer ik te omarmen en te ontrafelen op deze wonderschone plek van Moeder Aarde. Hier kan ik het veilig uitpakken en mijn rust vinden in mijn omgeving, déze omgeving vol natuur en ruimte. Ik blijf voelen en open staan voor mijn onderbewustzijn en voel hoe belangrijke de omgeving hierbij is. Je hart maakt sprongetjes wanneer je op je plek bent, elke dag weer. Ik heb diverse keren bokkensprongen gemaakt in mijn leven en ben naar rustiger vaarwater gezwommen. Ik blijf in beweging en haak aan bij gelijkgestemden, ze komen vanzelf op mijn pad #hoemóóiisdat ! Dankjewel lieve Nina, je inspireert me elke keer weer. Dikke kus MarTine

    1. Lieve Martine,
      Het is mooi dat je schrijft dat de plek waar je naar teruggekeerd bent, ‘zo synchroon voelt met wie je bent’. Ja, dan kan je hart sprongetjes maken. Van blijdschap en geluk. Maar ook van herkenning. En dat is weer fijn voor de mensen om je heen. Die zien een Martine met een huppelend hart!
      Dank je wel voor je lieve en ook inhoudelijke reactie!
      Liefs, dikke kus ook, Nina

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *