Feng Shui en de Lading van een Oude Liefde

Nina-Elshof-Feng-Shui-baby-badje-oude-liefde

Thuis – Oude Liefde

Nu ben ik terug. Thuisgekomen. Bij mijn echte oude liefde. Heb ik weer vaste voet op mijn geboortegrond gezet en kan daardoor steviger staan dan ooit tevoren. Maar lang dacht ik dat Het Huis waar ik met De Man woonde, mijn echte thuis was. Het had zich immers vanaf een papiertje in mijn portemonnee mijn werkelijkheid in gemanifesteerd. Wist ik toen veel dat het me vooral een paar jaar, wat zeg ik, twee decennia, praktijkonderwijs te bieden had!

Onvrij

Want nadat ik De Man had leren kennen en het genoegen mocht smaken om mijn intrek te mogen nemen in Het Huis, in Zijn Huis, ontstond al een eerste gevoel van, tja, van onvrijheid. Het was immers al heel lang Zijn Huis. En samen met hem was het het huis van een eerdere partner geweest. Van meerdere eerdere partners. En van zijn kinderen. En ook nog van heel veel bijzondere gebeurtenissen die de halve theaterwereld met De Man en Zijn Huis gedeeld had. Maar ook de vader van De Man, die Het Huis voor zijn zoon gekocht en verbouwd had, woonde nog in het stof tussen de naden in de vloer.

Sporen

Al die mensen, al die gebeurtenissen hadden hun sporen achtergelaten in Het Huis. Sommige zichtbaar. Andere onzichtbaar. Maar altijd merkbaar. Hun gedachten zaten achter het behang. Hun gevoelens in de krassen die hun schuivende en stampende voeten op de vloer hadden achtergelaten. En hun wensen en dromen in aangevangen maar niet afgemaakte projecten. De oude liefde zwierf rond in stille boodschappen en stiekem-per ongeluk verstopte kleinodiën. Altijd hun eigen vorm van aandacht vragend.

Er was de brommer in de schuur van een-vriendin-die-ooit-op-een-reis-ontmoet-was-maar-alleen-maar-vriendin-was-en-niets-meer, die olie lekte (de brommer, niet de vriendin) en teneergeslagen op twee lege banden naar zoevend asfalt hunkerde.

De twintig-delige-schutting van een van de meerdere eerdere partners die absoluut bewaard moest blijven verzekerde haar zoon. Ooit zou hij ze immers voor zijn moeder plaatsen. Ergens.

Het weefgetouw dat, onder het geweld van een gestaag knagende kudde houtwurmen, zichzelf langzaam tot vermalen hout liet reduceren. Het mocht nog niet weg, maar stond wel in de weg. Toen de eigenaresse na jaren uiteindelijk besloot het ding op te halen en bij iemand anders in de kelder te parkeren, bleek het apparaat te groot voor de keldertrap te zijn. Zonder pardon haalde ze uit met haar motorzaag en maakte af waar de houtwurmen gebleven waren.

Het autowrak in de tuin dat niet alleen als decor had gediend voor een reeks obscene theater-filmpjes. Maar ook het decor vormde voor de droom van De Man om vrij en onafhankelijk over de wereld te reizen; in dromen kunnen zelfs autowrakken immers rijden.

De vachten van twee schapen die nog gesponnen hadden moeten worden en, geconfiskeerd door muizen, her-bestemd waren tot warme broedplaatsen van nieuw leven. Veel nieuw leven.

Het hield niet op. De sporen waren talloos. Veel. Overweldigend veel. Het Paradijselijke Huis was dat alleen nog maar in aanleg. Het had me met verleidelijke beelden de chaos van de achtergelaten wereld van anderen binnen gelokt.

Ontginning was noodzakelijk.

Ongemak

Het veroorzaakte op zijn zachts gezegd ongemak. Vooral emotioneel. Want tja, ineens kwamen de aanwezigheid van de brommer, het weefgetouw en al die andere-nog-niet-eens-nader-benoemde-sporen-van-anderen ter sprake. Ze zaten in de weg. Ze zaten een werkelijk samenzijn in de weg. Mijn thuisvoelen zaten ze in de weg. En ze zaten de aanwezigheid van Het Paradijselijke Huis in de weg! Er waren simpelweg nog teveel andere bewoners aanwezig. De Man deelde mijn mening niet. Aanvankelijk. Dus stortte ik me eerst op andere onwelkome aanwezigheden. Zoals oerwouden van onkruid. Stapels tijdschriften van zeer diverse jaargangen die met vlammende voorkanten aandacht vroegen voor zeer diverse onderwerpen. En lagen van gebruikssporen van gemengde samenstelling, die een bijzonder patina op de ramen, de deurposten en andere oppervlakken had achtergelaten.

Recycling

De voormalige varkensstal werd aangepakt. In deze ruimte, waarvan De Man bedacht had dat deze prachtig dienst zou kunnen gaan doen als ons gemeenschappelijk kantoor, was een ware particuliere ‘gemeentewerf’ ontstaan. Compleet met aparte hoeken voor het oud papier en èèn voor de dozen vol lege flessen. Er bevond zich een bijzondere verzameling oude accu’s die, te oordelen naar hoe ze er uit zagen, nooit meer tot leven gereanimeerd zouden kunnen worden. En niet te vergeten stond in de hoek een oude toiletwagen die scheef door zijn assen was gezakt en als in een stil verwijt een vage urinelucht uitademde.

Koninkrijk

Ik was er druk mee, zo druk dat ik niet in de gaten had dat ik eigenlijk helemaal niet echt thuis kon zijn in Het Huis. Het was voor mijn gevoel nog steeds Zijn Huis waarin ik wel sliep, kookte, rondliep en alle andere dingen deed die je normaliter in een huis doet. Maar dat kun je in elk huis doen. Een thuis vraagt meer. Dus sprak ik met De Man. En hij begreep het, pakte een doos en maakte symbolisch een overbeladen schoorsteenmantel leeg zodat ik deze weer vol kon pakken maar dan met mijn spulletjes. Het was een emotioneel moment. Voor De Man, die zich realiseerde hoe weinig ruimte hij mij eigenlijk bij mijn intrek in Het Huis had geboden. Voor mij omdat ik een beetje mijn assepoester rol kon afleggen en Het Huis wat meer als mijn koninkrijk kon gaan beschouwen.

Verleden

Ik woon nu, zoals ik al schreef, in een historische omgeving met een geschiedenis die ik ken. Die ik herken. Waarin ik mezelf herken. Het Huis van De Man, waar ik zo lang geleden mijn intrek in had genomen, had ook een historie. Een verleden. Maar een die ik niet kende. Die niet de mijne was. Maar de Zijne. Achtergelaten door anderen. Een verleden dat ook continue aanwezig was.

Het heeft me enorm bewust gemaakt van het kleverige effect dat emoties hebben op spullen. Op gewone interieur voorwerpen. En dat als er daar teveel van is, teveel kleefsel, je veel te veel verleden hebt om mee te zeulen. Verleden van een ander. Veel te veel verleden dat aan je blijft plakken als kauwgom onder je schoen. Waardoor je maar niet vooruit komt. Met jezelf. Met je leven. Twee stappen vooruit. Anderhalf terug. Als in een gehandicapte pas-de-deux met schimmen uit een onderwereld. Niet zichtbaar maar toch aanwezig.

Lading

Ongemerkt haal je een hoop spullen je huis binnen die je helemaal niet zelf hebt uitgekozen. Gekregen, samen met je ex gekocht, gevonden, achtergelaten, gedachteloos overgenomen of geschonken sluipen ze je leven binnen en voorzien je huis, jouw thuis, van het emotionele plaklaagje van een ander. Ze nemen een lading mee van verwachtingen, projecties, verlangens, herinneringen, emoties of goede wensen. Van die ander. Niet van jou! Maar ze staan (of liggen, of hangen) die informatie, die lading, wel voortdurend met je te communiceren. Horendol zou je er van worden als je die boodschappen met je fysieke oren zou kunnen horen.

Oude Koeien

Horendol maakte het mij in ieder geval wel. Dus pakte ik koeien bij horens, vooral de oude die nog in de sloot lagen sleurde ik daar uit, en maakte zo ruim baan voor nieuwe stappen. Voor nieuwe ervaringen, nieuwe verlangens en nieuwe dromen. Stap voor stap, dat wel. Container voor container, dat ook. En was zo ongemerkt vooral bezig mezelf te ontdoen van lagen emotioneel plaksel dat niet bij me hoorde.

Lagen

De lagen waar ik mezelf van heb ontdaan tijdens dat proces van opruimen van de fysieke en niet-fysieke residuen van de levens van anderen, waren me aanvankelijk eigenlijk onbekend. Maar ook bij mij waren ze een keertje blijven plakken. Door ervaringen, door teleurstellingen, door niet vervulde dromen en verwachtingen. Die lagen hadden me stroperig gemaakt maar vooral ook trokken ze dat aan wat hun aanwezigheid zelf had veroorzaakt. Al die oude koeien, al die lagen lading in en om Het Huis kon ik alleen maar ervaren doordat ik ze herkende. Ze waren helemaal niet van anderen. Bleek. Ze waren van mijzelf.

Nina-Elshof-Feng-Shui-baby-badje-oude-liefdeLiefde

Door in mijn omgeving laag na laag van aangekoekt aankleefsel los te weken, zoals je behang van muren stoomt, deed ik dat ook bij mezelf en kon me er zo van bevrijden. Zoals je een klein kindje dat je in bad doet en bevrijdt van alle kleverige laagjes snoep en zwarte modder, kon ik me zo bevrijden van mezelf en van de lading van een oude liefde die helemaal geen liefde bleek te zijn! Een liefde die was ingevuld en ingekleurd met alles wat eigenlijk geen liefde was, maar projectie. Liefde, merk ik nu, pure liefde, plakt niet maar trekt ondertussen andere pure liefde als een magneet aan zonder hinderlijk te kleven.

Volgende keer meer over mijn assepoester-positie in Het Paradijselijke Huis.

8 gedachten over “Feng Shui en de Lading van een Oude Liefde”

  1. Tonny Lundahl

    Wat een prachtige blog. En zo herkenbaar.
    Maar ja, dat is natuurlijk waarom vele van jouw studenten voor de Feng Shui kiezen.
    Natuurlijk om deze mooie leer onderwezen te krijgen van jou, maar tevens om hun eigen lagen te herkennen
    af te pellen om vervolgens hun cliënten hierin te begeleiden. Fantastisch toch ?
    Ik kijk al uit naar de volgende blog.
    Gr. Tonny

    1. Dag Tonny,
      Dank je wel. Van meerdere mensen heb ik inmiddels begrepen dat het herkenbaar voor hen is wat ik schrijf.
      Inderdaad, Feng Shui (maar dan in ‘gewoon’ taalgebruik omschreven zoals in mijn blogs) kan veel verklaren.
      Eigen lagen herkennen hoort daar absoluut bij.
      En als je dat bij jezelf hebt gedaan kun je ook anderen helpen hetzelfde te gaan doen.
      Wat dat betreft ben je al goed op weg!
      Hartelijke groet, Nina

  2. MarTine van de coevering-demmink

    Ha lieverd,

    Goud van oud, een plek om je eigen geschiedenis te herschrijven. Mooie plek, oude historie, mooie meid, nieuwe historie. Schone energie, lichte energie, schone energie, glimmende spullen, vol glans, vol glorie. Je schrijft vloeiend las een waterval vol regenboog spetters, verfrissend, verhelderend, dorstlessend lekker. Ik geniet met volle teugen tot de bodem in zicht komt en opnieuw wordt gevuld met jouw waterval aan liefde, met jouw reflecties van het gebroken licht vol nuances, vol verfijning, vol van schoonheid. Een bron van wijsheid, een bron van vreugde voor mij. Dankjewel hiervoor , dikke kus MarTine <3

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *