Weet jij het al? Wie je wilt zijn? Wat jouw ‘juiste’ weg is?

Wie je wilt zijn wordt op dit moment niet langer bepaald door het verleden. Maar door een toekomst die ontstaat door het maken van keuzes in het nu.

Om straks een fijn leven te kunnen leiden, zijn nu bewuste keuzes nodig die dat leven en alles wat het omvat, eert, respecteert en de ruimte geeft zich op natuurlijke wijze te ontvouwen. Deze keuzes maak je door te toetsen aan innerlijk weten en integriteit. Daarmee geef je jezelf richting. Het is een richting die niet zonder hobbels is. Vaak zit je ‘juiste’ weg vol uitdagingen die je helpen om je bewust te worden van wie je bent, wat je kwaliteiten zijn en hoe je die het beste kunt gebruiken. En het ontwikkelen van dat bewustzijn is hard nodig.

Als standbeeld heb je het lastig in deze tijd.

De beweging van nu is omverwerpend en verontrustend. Je zult maar standbeeld zijn in deze tijd, dan ben je je leven niet meer zeker: voor je het weet word je van je sokkel gerukt.

Maar worden we niet allemaal van onze sokkels gerukt? Of begint het al te wennen dat je vrijheid van spreken en bewegen niet meer is wat het was?

We worden ontwricht van het houvast in het verleden.

Ontwrichting maakt een sterke en instinctieve reactie in je wakker: die van het vastklampen aan ook maar het kleinste beetje houvast dat je maar kunt bedenken. Vaak vind je die houvast in het verleden, of in spullen die je emotioneel ankeren. Maar als de ontwrichting zich vooral afspeelt in de sociale en economische structuren, zoals nu het geval is, klampen we ons als aapjes vast aan het eerste de beste houvast dat slechts met het kleinste beetje overtuiging gebracht hoeft te worden: mondkapjes bieden bescherming, een vaccinatie -die ons gaat redden- is er bijna, zolang we maar op 1,5 meter afstand van elkaar blijven, wordt er niemand meer ziek.

Loslaten van houvast is zo’n beetje het allermoeilijkste om te doen.

Als er iets vreselijks gebeurt -er breekt een brand uit of een tsunami overspoelt het land- dan moet je vluchten. Zelfs als je hoofd dat niet zou willen, komt je lichaam toch in actie. Maar bij loslaten van houvast is dat anders. Dat vraagt om een keuze: de keuze om juist niet vast te blijven houden aan wat vertrouwd is, maar om het ongewisse, het onduidelijke, het onzekere toe te laten.

Loslaten van mechanismen die je gecreëerd hebt om te overleven.

Loslaten van dromen die je hebt nagejaagd om wat te doen te hebben. Loslaten van mensen die anders in het leven staan dan je dacht. Loslaten van werk waar je identiteit aan ontleende. Loslaten van automatismen zoals elke ochtend achteraan in de file aansluiten. Loslaten van alles waar je onvoldoende over hebt nagedacht maar dat ongemerkt een belangrijke rol in je leven is gaan spelen. Loslaten van het vermijden van het stellen van lastige vragen omdat dat pijnlijke antwoorden op kan leveren. Loslaten van eigenlijk alles dat je belemmert om in vrijheid een nieuwe stap te zetten of een beweging in een nieuwe richting te zetten.

De weg ontstaat uit jouw keuzes

Wie je wilt zijn wordt op dit moment dan ook niet langer bepaald door het verleden. Maar door een toekomst die ontstaat uit het maken van keuzes in het nu. Een levensopgave in de vorm van een Rubick’s cube: om links een geel vlak te creëren moet je rechts draaien. Om straks een fijn leven te kunnen leiden, zijn nu bewuste keuzes nodig die dat leven en alles wat het omvat, eert, respecteert en de ruimte geeft zich op natuurlijke wijze te ontvouwen.

Keuzes: bijvoorbeeld de keuze om juist niet vast te blijven houden aan wat vertrouwd is. Maar om het ongewisse, het onduidelijke, het onzekere toe te laten. Sterker nog, om daar bewust voor te kiezen! Ook al weet je nog helemaal niet precies wat het is waar je voor kiest.

Keuzes: bijvoorbeeld de keuze om te luisteren naar je eigen behoeften en daar ook naar te handelen.

Keuzes: bijvoorbeeld de keuze om jezelf niet langer te verstoppen voor wat diep in je om de meeste aandacht schreeuwt.

Keuzes: bijvoorbeeld de keuze om niet langer bij te dragen aan misbruik en uitbuiting van mensen en de natuur op welke wijze dan ook.

“The most intense conflicts, if overcome, leave behind a sense of security and calm that is not easily disturbed. It is just these intense conflicts which are needed to produce valuable and lasting results.”

– C. G. Jung

Pak de handschoen op

Datzelfde is waar voor de wereld, voor de samenleving die zich in een enorm conflict met zichzelf bevindt. Het is dit enorme conflict dat een waardevol en blijvend resultaat zal produceren waar iedereen beter van wordt. Als we tenminste nu de handschoen oppakken. Individueel. Ieder zijn eigen handschoen welteverstaan, met vingers wijzen naar anderen kom je namelijk niet verder. Als er 1 vinger naar een ander wijst, wijzen er 3 naar jezelf.

De handschoen oppakken betekent dan ook op onderzoek uitgaan naar wat het is in jou dat de macht neigt te misbruiken, dat discrimineert, dat zich beter wil voelen dan de ander, dat ergens graag bij wil horen en daarom met de kudde mee een ander veroordeelt (samen doe je dat zo lekker  makkelijk), dat roddelt en het jouw geschonken vertrouwen beschaamt en te grabbel gooit, dat eigenbelang vooropstelt en dat eigenlijk wil dat het eigen welvaren best ten koste mag gaan van dat van een ander.

“Niet de wereld bepaalt wie we zijn, maar omgekeerd, met onze verhalen vormen we de wereld. Wie willen we eigenlijk zijn?” Wie wil jij eigenlijk zijn?

Ga op onderzoek in de humuslaag van je leven

Ik vind het lastig om antwoord te geven op de vraag wie ik wil zijn. Ik weet niet zo goed wie ik wil zijn: ik ben nog steeds een work-in-progress en al doende maak ik keuzes, vorm ik mezelf en mijn leven. De richting wordt bepaald door elke stap te toetsen aan mijn innerlijke weten en integriteit. Bij het minste of geringste spoortje van onrust, twijfel of de neiging die onrust en twijfel uit de weg te gaan, graaf ik dieper in de humuslaag van mijn leven op zoek naar wat waar is en waarde heeft. Maar ook graaf ik dieper in de rottende resten van geofferde integriteit en waarheid, die met hun aanwezigheid een bedwelmende pijn veroorzaken die het maken van heldere keuzes verhinderen. Deze resten leveren hun eigen bijdrage aan je richting en je weg.

Wat is die juiste weg eigenlijk?

Als je denkt dat een weg zonder hobbels het bewijs is dat je je op de goede weg bevindt, heb je het mis. De ‘juiste’ weg is een leerweg vol interessante maar ook vervelende uitdagingen die je helpen je ruwe diamant te schuren, te polijsten en tot glans te brengen.

De hele wereld bevindt zich momenteel op de ‘juiste’ weg: een weg vol interessante maar ook vervelende uitdagingen. Vol kansen ook. Een weg die allerminst eenvoudig is overigens. Dat kan een gevoel van machteloosheid oproepen, immers als je tot nu toe je houvast uit de wereld hebt gehaald en de hele wereld zelf bevindt zich nu in een proces van transitie.

Je weg ontdek je juist door bewust in het proces aanwezig te zijn.

Juist door jezelf de vraag te stellen wie jij wilt zijn, los van de wereld. Door je proces aan te gaan, je ‘juiste’ weg te gaan, bouw je mee aan een bouwwerk waarvan het nog niet duidelijk is hoe het er uit gaat zien. Als een zandkasteel ontstaat het onder onze scheppende handen. Het gaan van jouw ‘juiste’ weg zorgt ervoor dat je de saboteur in jezelf die dat zandkasteel wil vernielen, gaat herkennen en helpt zijn ongenoegens te transformeren naar een constructievere vorm. Precies zoals Jung dat bedoeld heeft.

 

---

© Nina Elshof. Neem dat wat voor je werkt en laat de rest voor wat het is. Als je dit werk wilt delen, dan als citaat en met link naar dit blog op deze website. Dank je wel voor je steun, ik waardeer het zeer en jou ook! Dank je!