De wandeltocht van Abel naar Santiago de Compostella – Verslag van een thuisblijver

1 juni
Abel heeft al lang de wens gekoesterd om eens een flinke wandeltocht te maken, een pelgrimage naar een plaats als Rome of Santiago de Compostella. Dit jaar moest het er maar van komen vond hij. Aanleiding is het feit dat hij dit jaar zijn 65ste verjaardag viert en een goede reden zocht om zijn eerste AOW aan te verbrassen.

Het is Santiago de Compostella geworden.

Vanochtend vroeg heb ik hem naar Rotterdam Airport gebracht. Dat is trouwens een heel prettig vliegveldje! Van daar is hij naar Biarritz gevlogen in Zuid-Frankrijk. Vervolgens moet hij nog een stukje met de trein naar Saint-Jean-Pied-de-Port, het startpunt van zijn voettocht. Er worden voor Frankrijk vier verschillende pelgrimsroutes genoemd. Deze beginnen respectievelijk in Parijs, Vézelay, Le Puy en Arles. De eerste drie komen samen in Saint-Jean-Pied-de-Port in de Franse Pyreneeën, de route vanuit Arles komt via de Somportpas Spanje binnen.
In Saint-Jean-Pied-de-Port blijft Abel vannacht en slaapt in een herberg voor pelgrims, l ‘Esprit du Chemin. Een leuk begin van de reis; met drie Nieuw-Zeelanders (waaronder een boer en een aannemer) heeft hij de reis, en meteen maar de hele wereldproblematiek, doorgenomen. Volgens mij zijn er (ver)bouwplannen in de maak :-))

Het is wel raar: op het moment dat ik, na me al worstelend een weg door de ochtenspits gebaand hebbend, weer terug ben uit Rotterdam, is hij al geland in Biarritz. Hoe ver is ver.
Enfin, ik vind het bijzonder dat hij deze tocht onderneemt, er is moed voor nodig om zes weken met jezelf op pad te gaan, niet te weten wat je tegenkomt en dat allemaal met maar twee onderbroeken bij je (en eentje aan).

2 juni
Vanavond heb ik Abel gesproken.. aan de telefoon. Zijn eerste stuk zit er op…. en hij is erg tevreden over zichzelf: hij is vandaag van Saint-Jean-Pied-de-Port naar het klooster in Roncesvalles gelopen. Een tocht van 27 kilometer over de Pyreneeën heen. Er staat 8 uur voor, maar hij heeft het gered in 6,5 uur. Ik kon zijn Tarzan-kreet hier horen :-))
Het klooster van Roncesvalles is een bekende halteplaats en bij aankomst trof Abel er 200 mede-pelgrims aan. Allemaal op weg naar Compostella. Straks moeten ze nog lootjes trekken om die kerk binnen te mogen.

Thuis is het stil. Ik val natuurlijk ook meteen met de neus in de boter: de eerste dag dat Abel weg is en het is meteen een feestdag. Hemelvaartsdag. Voor de een, Willem Duys, letterlijk een dag van hemelvaart. Een mooie dag om te gaan, voor een mooi mens.
Er wordt gezegd dat de naam Santiago de Compostella, afkomstig is van Campus Stellae wat Sterrenveld betekent. Is daarmee vandaag ook een vorm van Hemelvaart voor Abel begonnen? Op weg naar het Sterrenveld?

De stilte, overigens, wordt vooral veroorzaakt door de afwezigheid van zijn stem. Als hij terug is ga ik hem toch eens vragen of hij wat vaker hardop in zichzelf wil praten. Kan ik stiekem meegenieten van zijn timbre.

3 juni
Het is een vreemde manier van communiceren die we op dit moment hebben: Abel sms ’t Maryse, onze jongste dochter, die dat bericht vervolgens via Twitter weer naar mij doorstuurt. Huh? Ja, krankzinnig, ik weet het. Tijdens de Engelandreis in mei, ben ik mijn oplaadsnoertje van de mobiele telefoon vergeten. Na 3 mailtjes en 3 telefoontjes en evenzoveel beloftes, hebben de mensen van het huisje waar we verbleven het snoertje nog steeds niet opgestuurd. En iets in mij voelt weerstand om maar weer een nieuwe telefoon aan te schaffen. Enerzijds is het namelijk heerlijk rustig. Alle echt belangrijke berichten weten me toch te bereiken. Hetzij via de vaste telefoon, hetzij via Saskia (die volgens mij met d ‘r mobiel onder het kussen slaapt) hetzij via email. Anderzijds is consuminderen ook een goede gedachte…. Wat wil je nog meer. Nou, op dit moment graag rechtstreeks sms contact met mijn lief.
Ook leuk: een sms versturen naar een vaste telefoon. Resultaat: een computerstem die de sms opleest en van o.k. dus ok maakt, als een woord…. Krijg je: “Met mij is het ok” En dan uitgesproken door een computer stem, hilarisch. Is dat goed? Ik ga er van uit van wel. Het berichtje laat in ieder geval weten dat Abel zaterdag naar Pamplona loopt. Hopelijk komt hij geen stieren tegen….

4 juni
Ondertussen is het hier heel druk. Gisteren, vandaag en morgen geef ik een Nine Star Ki Level II. Wenske, de oudste dochter, helpt waar ze kan, maar toch blijft het aanpoten. Vijf uur op, soep opzetten, tafel dekken, hond uitlaten, container aan de weg, sproeier in de tuin verzetten….
En, oh jee, ik dacht het mezelf makkelijk te maken door iedereen integraal een mail verslag te sturen. Mijn enthousiaste 3-hout natuur was even vergeten dat mensen ook de neiging hebben om te reageren. Wat dus massaal gebeurt. Sorry hoor, als ik niet meteen je mail beantwoord! De berichten die binnenkomen zijn echter allen van hartverwarmende aard. Niet dat ik het koud heb met deze temperaturen…
En ja, Abel is zes weken onderweg, maar ondertussen ben ik zes weken alleen thuis. Ook een uitdaging. En ja, naar Varsseveld lopen is ook een optie die meteen het onderbroekenprobleem oplost, maar wellicht dat de uitdaging wat minder is.
En ja, ik zou mezelf kunnen beschouwen als onbestorven weduwe en die kant van het leven kunnen oefenen, ware het niet dat ik dat niet zo in me heb. Het leven vindt zich een weg….
En ja, met de kleinkinderen gaat het ook goed en met het lesgeven en met het rooster voor Antwerpen en Amsterdam en Amersfoort…..
En ja, door alle drukte loop ik achter met wat werkzaamheden, dat kan irritatie opleveren, maar diegene die me kent weet dat ik woord houd, al duurt het soms even! (Vraag maar aan Meino Zwaan).
Ik mis alleen het snoertje van mijn telefoon….. Zojuist maar Abel ’s voicemail ingesproken. Geen idee of hij zijn toegangscode voor het afluisteren van voicemail berichten paraat heeft. Ik gok het erop.

5 juni
Ook vanochtend weer vroeg uit de veren. Heb bedacht dat ik vandaag courgette soep maak met doperwten, koriander en ras el hanout kruiden. Een recept dat Abel nog niet bedacht had :-)). Terwijl ik op het punt sta om de soep te pureren, belt Abel. Ha, da ’s fijn om zijn stem weer even te horen.
Het gaat allemaal goed daar. Hij loopt ’tegen de klippen ‘ op en vooral tegen zijn eigen verwachting in. De adrenaline druppelt door de telefoon… Hij loopt met drie andere Nederlandse mannen die zo hun eigen stieren te bedwingen hebben. Ze tolken voor hem, hij betaalt de koffie. Heerlijk zo ’n simpele vorm van ruilhandel. Hij mag in de stapelbedden ook onderop slapen. Ook fijn. Wat heel wonderlijk is, is dat hij elke ochtend om 6 uur op staat! Thuis is hij niet voor half acht uit bed te branden…. Hij heeft wat uit te leggen straks. Het enige waar hij last van heeft is een grote bloedblaar op zijn kleine teen. Morgen ga ik naar Ans (Siep) en ik zal haar eens vragen wat wijs is om te doen.

6 juni
Zo, de Nine Star Ki level II zit er op. Het was een druk, vol maar o zo vruchtbaar weekend. Het blijft mooi om te zien hoeveel inzicht Nine Star Ki op vrij simpele wijze en in korte tijd kan geven. Vanochtend heb ik het heel erg kalm aan gedaan. Maar zoals het leven nu eenmaal zijn beloop neemt, zijn er altijd onverwachte gebeurtenissen op je pad te vinden. Vandaag een van een wat minder interessant kaliber: de stofzuiger is stuk. Helemaal dood. Niet meer te reanimeren. Niet handig als je in zo ’n huis woont waar wij wonen. Programma omgegooid en eerst maar naar de elektro-boer. De stofzuiger die ik graag wil is in de aanbieding èn -speciale actie- de btw gaat er vanaf, wat nog eens een netto korting van 15,5% extra oplevert. De goden zijn met mij. Behalve die ene, die loopt halverwege Spanje.

7 juni
Geweldig! Vandaag de eerste post van Abel binnen. Hij maakt notities in een notitieboekje, waarvan hij vervolgens de beschreven blaadjes in een envelop stopt en naar mij stuurt. In eerste instantie vraag ik me, na het openen van de brief, even af wat de friemels zijn die op m ’n bureau dwarrelen. Nadere inspectie leert dat het een verdroogd vergeet-mij-nietje is. Ik veeg de restanten voorzichtig bij elkaar en doe ze terug in de envelop. Abel ’s geschreven woorden leggen de bedoeling uit… Het is een mooie manier om zo contact met elkaar te hebben. Ver weg en toch heel dicht bij. Er zijn mensen die mailen dat ze het zo bijzonder vinden dat we elkaar zoveel ruimte geven en zo vrij laten. Maar dat doen we -ik in ieder geval- vanuit geheel egoïstische motieven: als Abel meer zichzelf kan zijn, is er meer Abel voor mij om van te genieten :-)). Ondertussen realiseer ik me zeer zeker dat het niet vanzelfsprekend is. Sommige mensen zijn de hele dag bij elkaar, maar zover van elkaar verwijderd.
Voordat Abel wegging heb ik nagedacht over een aandenken, een iets om mee te geven. Lastig als je iemand niet -letterlijk- wilt bezwaren met spullen. Dus bedacht ik een mooi lint, fris groen als van 3-hout en daar heb ik allemaal dingen opgeschreven met een watervaste stift. Dat lint hangt nu aan zijn rugzak. Dus ergens wappert een deel van mij vrolijk met hem mee. Het is ook heel functioneel: hij ziet in een oogopslag hoe de wind waait.
Ondertussen zijn de grenzen van de comfortzone bereikt. Abel heeft last van zijn kleine teentjes. Waarschijnlijk veroorzaakt door de nieuwe wandelschoenen die onvoldoende ingelopen mee mochten op reis. Het knelt en klemt en er worden zalfjes en verbandjes aangeschaft om pijn en druk te verlichten. Ook worden lijf en leden rust gegund: Abel besluit een dagje te spijbelen.

8 juni
De in het afgelopen half jaar opgebouwde vermoeidheid, begint zijn aandacht te vragen. Vandaag dan ook maar even niet aan het werk, maar lekker een dag naar de sauna. Abel is weliswaar bezig met een pelgrimage van 6 weken, maar ik heb ook besloten er een soort thuis-blijf pelgrimage van te maken, met veel passen op de plaats. Is ook fijner voor mijn knieën die zoveel Pyrenees geweld beslist niet aan zouden kunnen. Bezinnen dus. Stil vallen. Improviseren ook! Maaltijden bereiden voor 1 persoon is een ramp! Van alles heb je al snel teveel en helemaal nu zo ’n beetje alle gezonde groentes ervan verdacht worden onderdak te bieden aan de EHEC bacterie, valt het niet mee een beetje gezond te eten. Ik denk dat ik maar elke dag soep ga maken.
Vandaag weer post. Twee brieven nog wel! Een van de Nederlanders waar Abel mee liep heeft besloten de helft van de inhoud van zijn rugzak terug te sturen naar huis: 9 kilo!!! op de post gedaan. Hij heeft nog 8 kilo over. Hoeveel bagage wil je meezeulen in je leven? Abel heeft heel strategisch gepakt, de drie onderbroeken zijn het minimum. De drie paar sokken ook. Verder heeft hij weinig tot niets mee. Mooi. Behalve dan dat er een apart tasje mee moest waarin opladers, snoeren en pruttels van het fototoestel een plek hebben gekregen. Als het goed is levert dat mooie plaatjes op. Dat is nog even afwachten. Van zijn reis naar Brazilië -ooit- heb ik nog geen een van de meer dan driehonderd foto ’s gezien.
De beschrijvingen in zijn notities van wat hij onderweg tegenkomt spreken van mooie, voorname, rijk gedecoreerde huizen. Huizen met grote voorportalen, hoge, brede deuren en met kiezels ingelegde vloeren. De dorpjes en stadjes beperken zich tot simpele straten patronen met èèn rechte, doorgaande weg en haaks daarop verbindingsstraatjes naar de minder belangrijke delen. Erg bedacht en niet organisch gegroeid, met een centrale positie van de kerk in de doorgaande straat en aan het eind van die straat een brug. Het belang van de Camino is hieraan af te lezen.
“Hij is op kruistocht, op zoek naar zijn kruis” zegt een lieve vriend. Wat een grap!

9 juni
Het moet niet gekker worden: vanochtend, het was nog vroeg, stond een ree voor het raam naar binnen te kijken, zag mij, herkauwde nog wat en draaide zich rustig om om zich verder te goed te doen aan de heerlijke knoppen van de hosta ‘s, de rozen en de viooltjes die dus nu bloemloos door het leven moeten.
Gisterenavond zat ik buiten wat te eten, toen er een eekhoorn naast me op de bank kwam zitten, nieuwsgierig naar wat lekkers. Hij (of zij?) bleef daar doodgemoedereerd een tijdje naar mijn bord zitten kijken en besloot toen dat het zinloos was om te wachten op iets dat niet zou komen en verdween in de struiken. Vorige week, ik zat op datzelfde bankje, verscheen een haas die op drie meter afstand naar mij en Tommy zat te kijken, vervolgens rustig verder hipte en zich nog weer eens omdraaide om ons aandachtig op te nemen. Als de baas van huis is dansen de beesten….

10 juni
Ondertussen stapt Abel driftig door. Hij loopt ’s ochtends vroeg tot ongeveer een uur of een en houdt dan siësta. Zoals het een rechtgeaard import Spanjaard betaamt.
‘Stap voor stap kom ik dichterbij. ‘ sprak hij liefdevol door de telefoon. Ik ben vergeten te vragen waarbij. Bij zichzelf? Bij huis? Bij mij? Als je zo ‘losloopt ‘ en geen bekenden en dierbaren om je heen hebt, verlies je een deel van je identiteit denk ik. Brengt dat je dichter bij jezelf of verlies je daardoor iets? Want wij ontlenen onze identiteit voor een belangrijk deel aan de mensen waarmee we ons verbinden. Gisteren zag ik twee mensen waarmee ik me ooit verbonden dacht, maar dat bleek bij nader inzien niet zo te zijn. Nu, een tijd later, vraag ik me af welke kronkel in mijn identiteit zich met hen verbinden wilde. Een moddervette illusie. Soms heb je die en het is fijn daaruit te ontwaken. Maar… als zo iemand waar we onze identiteit aan ontlenen even niet in de buurt is, dan kun je dus de voorwaarden van die identiteit bijschaven. De ander immers, die normaliter bevestigt wie je bent, is er niet om die bevestigende rol te vervullen waardoor grenzen vervagen of wegvallen en nieuwe contouren zichtbaar worden en gekozen kunnen worden. Interessante situatie.
De wijn is lekker en de pinxto ’s (tapas) ook en alles staat in het teken van de Camino. En de enige vragen van belang waar Abel mee worstelt, is of hij voor € 9,= een wandelstok zal kopen of niet. Overigens gaat de aanschaf vergezelt van een, in driftig Spaans gesproken, stok-loop-les.

11 juni
Het is frappant, elke keer als ik Abel aan de telefoon heb, hoor ik een kerkklok op de achtergrond en verhaalt hij van ooievaars die zich binnen zijn blikveld nog eens in hun nest omdraaien. Nu is Spanje natuurlijk een heerlijk en recht geaard katholiek land, maar om dan meteen maar onderdak te bieden aan alle ooievaars van Europa is wellicht een beetje opportunistisch. Ik bedoel, hoeveel mensen kunnen er nog geboren worden in een wereld die al zo vol is.
Abel geniet ondertussen van de pracht en praal van het landschap, de overdaad van de rijkelijk met goud versierde kerken en wonderlijke zaken als een kraan waar geen water, maar wijn uit komt. Het is me niet helemaal duidelijk geworden hoeveel kilometer er nog zijn afgelegd na de ontmoeting met die kraan.

12 juni
‘Geluk is dat, heet dat ‘ schrijft een vriendin op een kaart in reactie op mijn verhaal dat er op de een of andere manier wel voor je gezorgd wordt. Ja, dat denk ik ook dat dat geluk is, of heet. Het is zo lief al die reacties en steunbetuigingen die binnenkomen via telefoon ( ‘Schat ik kom een dag voor je zorgen ‘), post (o.a. het voornoemde kaartje) of mail ( ‘Meisje, kom lekker een dag bij ons in de hot-tub zitten ‘)….. Heerlijk zoveel onverdeelde aandacht. ’t Zit ‘em in het woordje onverdeeld :-))
Zo langzamerhand ontstaat er een heel project onder mijn handen en ik denk dat ik alle reacties, alle kaartjes aan het eind van deze zes weken mooi ga bundelen zodat Abel een uitgebreid naslagwerk ter hand gesteld kan worden waarin beschreven wordt wat zijn afwezigheid zoal teweeg brengt bij een ieder. Heeft ie helemaal niet in de gaten denk ik.

13 juni
Mijn god, het is een eeuwigheid geleden dat ik op een terrasje zat. En dat terwijl ik dat zo leuk vind. Er komen allerlei tasjes voorbij: Lin-O-Lux, Piet Zoomers, HEMA… het leukste is om dat samen te bekijken, maar dat is even niet mogelijk. Ondertussen kijk ik tegen de achterkant van een rood/paars kleurig hoofd aan, boven een zilverkleurig jasje. Vraag me af hoe de binnenkant er uit ziet, maar die bespiegeling kan ik nu even alleen aan jullie kwijt, want mijn luisterend oor loopt in Spanje.
Maar goed, heb net een nieuwe mobiel gekocht. Dat is goedkoper dan er een gratis krijgen die je vervolgens maandelijks duur betaalt. Ik kan dus weer sms-en en bellen met verre, buitenlandse oorden en mijn lief tegen mijn oor vleien. Meteen maar even gebeld met de Camino en over terrasjes gesproken: naast de kerkklokken en de ooievaars, valt het me op dat Abel zich opvallend vaak op een terras bevindt of op weg is naar een terras of er net vandaan komt. Hij is helemaal niet met een pelgrimage bezig is, maar met een terrassen-tocht!

14 juni
Over de overnachtingen is Abel over het algemeen zeer te spreken, behalve die in de albergue in Estella waar de man achter de inschrijftafel zich presenteert als tandeloze chagrijn die hem € 4,= laat betalen voor een krakend bed en € 4,= voor een smakeloos ontbijt: rollen biscuits met potten jam als beleg. Ongetwijfeld zal dat op een volgend terras rijkelijk gecompenseerd worden.

15 juni
Pelgrimage… wat betekent het eigenlijk? Wikipedia zegt: ‘Redenen voor het ondernemen van een bedevaart zijn om over een hogere waarheid, God of het leven na te denken; om respect te betuigen; om inspiratie te verkrijgen; om tot bezinning te komen; om een poosje afstand te nemen van een hectisch dagelijks bestaan; om ‘de ervaring ‘; ‘om er geweest te zijn ‘; of om andere mensen te ontmoeten. ‘
Awel, de vragen beginnen zich aan te dienen: ‘Hoe zit het dan met mijn voortdurende verlangen of onrust naar weet ik wat? ‘ schrijft Abel me. Vragen die door zijn hoofd tollen, zoals hij zegt, niet door zijn hart.
Via de mail stuurde lieve vriendin Johanna (die zelf naar Jerusalem liep) de bevestiging dat Compostella inderdaad sterrenveld betekent, ofwel Melkweg. Volgens legende, zo schrijft zij, droomde Keizer Karel de Grote van een sterrenweg/melkweg die liep van Friesland naar Santiago. Dat was het begin van de St. Jacob ’s pelgrimageweg. Misschien is er echt een kosmisch/energetisch verband tussen de Camino en de Melkweg en zijn de vragen die zich aandienen, daardoor vragen van de ziel.
Mooie poëtische gedachte.

16 juni
Ik loop achter met mijn verslaglegging… Er staan helaas nog wat meer taken op mijn lijstje dan alleen 25 km wandelen op een dag. Ondertussen raakt Abel een beetje de tijd kwijt. Zijn geschreven notities springen van woensdag naar dinsdag naar donderdag. Ach, wat is tijd. Eigenlijk net als afstand, zo relatief. Wat is nou zes weken. ZES WEKEN! Lang dus.
De teentjes, die van Abel dus, doen pijn, erg pijn. Als hij rond een uur of een aankomt in Hornillos del Campo, hebben tenen en voeten de hele middag nodig om te herstellen van de tocht van vanochtend. Het plaatsje wordt door Franse gidsen aanbevolen als mooi en interessant. Abel heeft nog niet kunnen ontdekken wat er dan precies zo mooi en interessant is.

17 juni
Abel’s persoonlijke boodschapper heet Daniel, 38 jaar, topbaan bij General Electric, gestationeerd in Florence en op zoek naar… ja, naar wat. Grote vraag: “Is dit alles?”. Daniel heeft, ondanks een knieblessure, een hoog en doortastend wandeltempo. Abel en hij komen elkaar onderweg regelmatig tegen en wanneer ze elkaar niet zien, houdt Daniel Abel via sms-en op de hoogte van al het wel en wee van mede pelegrino’s. Als een soort News of the World maar dan over de wereld van de camino. Want menig rugzak bevat heel wat (liefdes)leed. Veel materiaal voor een sappige soap in ieder geval. Zoals het verhaal van Claudia die in gespannen afwachting is van de de komst van haar man, die, zo heeft hij haar opgebiecht tijdens zijn pelgrimage enkele weken geleden het extra gezellig heeft gemaakt met een reisgenote. Da’s ook leuk thuiskomen met zo’n verhaal. Claudia besloot daarop spoorslags zelf ook de camino te gaan lopen en hij -Hermann heet hij (een Duitser, ja)- komt haar nu opzoeken. Ondertussen voelt Abel zich gelukkig dat hij niet met dit soort ballast op reis is. Ik ook trouwens.

18 juni
De gesprekken tussen Abel en Daniel zijn interessant. Ondanks knieblessure, ontstoken blaren en nog wat ongemak, blijft Daniel doorgaan. Abel vraagt hem hoeveel signalen er nog nodig zijn en verteld het verhaal over zijn broer en zijn acute staar. Hoe duidelijk wil je het hebben? Daniel blijft doorgaan tot hij er bij neervalt. Wonderlijk welke kracht mensen kan drijven. Abel stopt na 19 km. Daniel loopt gewoon door….. Goede beslissing, want de Albergue Los Cuatro Canzones in Belorado wordt fantastisch gerund door een Braziliaan. Volgens Abel de beste Albergue tot nu toe, waar hij ook nog geniet van een weldadige massage, die hij, zo belooft hij, mij ook voor zal doen. Ik kan niet wachten!

19 juni
Vandaag ga ik naar een huiskamerconcert bij een vriend, Pieter Sloot, in Doesburg. Volgens het hartstikke leuke concept ‘Live in your livingroom’ kun je artiesten in jouw woonkamer op laten treden. Ik geniet. Er is soep -Pieter is een echte soepkok- lekkers, drankjes, leuke mensen en niet in de laatste plaats, heerlijke muziek. Een ontdekking! Toch is het raar om zoiets zonder de grote muziekliefhebber Abel te doen. Niet dat het erg is om het alleen te doen, alleen is muziek juist een van Abel’s passies. Misschien moeten we dit zelf maar eens organiseren. Onze huiskamer is in ieder geval groot genoeg!

20 juni
Burgos is prachtig volgens Abel. Mooie pleinen, paleisachtige gebouwen en een schitterende kathedraal. Als architect bevalt de architectuur hem zeer. Mooi. Dat is tenminste een ander geluid dan zijn waarnemingen van de hem tegen de borst stuitende prots en praal van de vele met goud bedruipte bedevaartkerkjes die hij onderweg tegenkomt.
En ook in Burgos zijn de pinxtos (tapas) niet te versmaden. Als ik lees wat hij allemaal eet, vraag ik me af of het hele ronde buikje dat op weg is gegaan, niet nog wat ronder thuiskomt. Ben benieuwd. Voor zijn vertrek heb ik Abel’s buikomvang opgemeten en zijn gewicht gewogen….. er vanuit gaande dat er een slanker exemplaar weer huiswaarts zou keren. Ik begin mijn twijfels te krijgen.

21 juni
De langste dag van het jaar. We hebben afgesproken dat we vanavond allebei naar de maan zullen kijken, die ik dus niet kan zien want gehuld in een wolkendek. Wil je een keer via de kosmos contact maken met je man, hult diezelfde kosmos zich in nevelen. Het is net het echte leven.
Ondertussen heeft Abel een nieuwe pen ‘geleend’ van Henk uit Amsterdam. Dat je iemand een andere pen vraagt als je de jouwe leeg is, kan ik begrijpen. Alleen het woordje ‘geleend’ kan ik niet zo plaatsen. Moet de pen, na terugkomst in Nederland, naar Amsterdam gebracht worden?
De meeste mensen die de camino lopen, hebben een relatie. Meestal een goede, maar toch vindt bijna iedereen dat je deze tocht alleen moet lopen. Als uitdaging, als opgave, als het ultieme ‘jezelf leren kennen’. Leer je jezelf kennen op zo’n tocht? Abel ziet zich geconfronteerd met zijn ongeduld en voortdurende hang naar iets nieuws. De onrust in zijn hoofd/lijf/leden/geest houdt hem gaande op zoek naar een nieuwe kerk, een nieuw pleintje, een nieuw fraai gebouw.

22 juni
De tijd snelt voort en haalt mij bijna in en de brieven die Abel me schrijft zijn een compilatie van wat al geweest is en nog gelezen moet worden. Een beetje wat jij nu doet. Je leest wat al gebeurd is, maar toch is het nieuw. Nog niet eerder gebeurt…. maar morgen is vandaag gisteren. Waarom hechten wij toch zo aan tijd? Er is volgens mij niets dat niet zonder tijdsaanduiding plaatsvindt. En dat is best raar, want terwijl ik dit schrijf is het geen 22 juni meer, maar toch is mijn aandacht bij die dag, bij die datum.
Abel’s pelgrimstocht van zes weken grijp ik, zoals ik al eerder schreef, aan om ook maar eens wat nuttig werk aan mezelf te verrichten. Vandaag begin ik met een darmreinigingskuur volgens dr. Mayr. Ik word daarin begeleid door een arts die, what’s in a name, ook Nina heet. Niet verkeerd die begeleiding, want de kuur is er op gericht om al etende de darmen te reinigen en alle s**t die daar ligt opgeslagen ook daadwerkelijk los te laten. Dus onverteerde troep op zowel fysiek als emotioneel niveau, dat in hoekjes ligt de gisten en rotten wordt vriendelijk doch dringend verzocht het lichaam te verlaten. Ik ben benieuwd.

23 juni
Wel een raar contrast: Abel loopt de hele ochtend vanaf zo’n uurtje of zeven tot het middaguur, waarna hij een onvermijdelijk terras op zoekt voor de nodige vertering en vermaak. Kan ik me ook wel voorstellen, iets anders is er, zeker tijdens de middaguren wanneer iedereen siësta houdt, niets te doen. En ik houd me ledig met ‘s ochtends een havermoutpapje en ‘s middags een hartig havermoutpapje en ‘s avonds wat bouillon en liters thee. Oh ja, en nog wat werken natuurlijk. Het kan verkeren.
Ook het contrast tussen de hoeveelheid mensen die Abel dagelijks ontmoet, ondanks zijn ‘eenzame’ wandelingen, en die ik op een dag zie, is groot. Voor mij lijkt het bijna een retraite, alleen even het werken wegdenken :-)).

24 juni
Mijn moeder is vandaag jarig en daar ga ik samen met Wenste -mijn oudste dochter- heen. Ze heeft plannen om dit najaar samen met mijn broer en zijn vrouw vier weken naar Canada te gaan op vakantie, die haar deze reis kado doen. Dat wordt haar eerste grote buitenlandse avontuur, althans, op een verblijf als kind in een sanatorium in Zwitserland, na. Aan haar gezicht te zien is ze er niet helemaal onverdeeld enthousiast over. Hm, ik hoop dat ze het naar haar zin zal hebben.
Thuis heb ik contact met Abel die, tijdtechnisch gezien, in een andere wereld leeft en alleen even oog heeft voor zijn ophanden zijnde verjaardag, morgen. Het kriebelt bij hem, te weten dat hij deze verjaardag, zijn 65ste notabene!, alleen moet vieren, zonder ons allemaal staat hem niet zo aan. Begrijpelijk, Abel is een sociaal dier pur sang en nu is er niemand die hem morgenvroeg wakker zingt en kadootjes en ontbijt op bed brengt. Het lot van de pelgrim.

25 juni
Vanochtend vroeg al Abel gebeld en hem gefeliciteerd. Hij is een beetje geëmotioneerd. Lijkt me logisch. Ik ook trouwens. Hij heeft besloten om vandaag vrij te nemen en zichzelf te trakteren op een dagje Astorga. Daarna gaat hij met de bus naar de volgende hostel waar Peek, Anita en Daniël een kadootje voor hem achter hebben gelaten: een fles wijn en een enorme plak chocolade. Toch nog kado’s dus en toen de Japanners aan de receptie begrepen waar het voor was, begonnen ze spontaan Happy birthday te zingen. Ongetwijfeld zal er ook een glaasje op gedronken worden.
Ik heb ‘s middags een feest in Duitsland van vrienden. Zij is dit jaar 50 geworden, net als ik, en hij wordt dit jaar 65, net als Abel. De paralellen zijn navenant. Toch is het een beetje raar om op Abel’s verjaardag naar een feest te gaan waar de verjaardagen van vergelijkbare leeftijden als die van ons gevierd worden. Het maakt me een beetje mismoedig. Mede ook omdat ik het lekkere eten en de drankjes moet afslaan. Jeetje wat is samen eten en drinken toch een sociale gebeurtenis! Het is wel zo’n dag waarop je weer even duidelijk wordt wie je vrienden zijn en wie je uit je balboekje weg kunt strepen. Als ik bij thuiskomst het pad op rijdt, rijdt Abel’s broer achter me die joviaal uit de auto springt met een fles prosecco in de hand en me toeroept dat hij me toch onmogelijk op zo’n dag als vandaag in m’n eentje kan laten zitten. Hij feliciteert me hartelijk met mijn lief en houdt me een tijdje gezelschap. Het is hartverwarmend.

26 juni
Zoals ik al eerder schreef over relaties en van dat soort dingen, is dat een thema dat Abel ook bezighoudt. Helemaal nu hij gisteren z’n verjaardag heeft gevierd. De sms-jes en telefoontjes die hij gehad heeft, hebben hem goed gedaan. In schril contrast daarmee staat het telefoontje dat hij vandaag ontving van, wat hij dacht dat zijn beste vriend was. Abel ervaart de afstand, en proeft het obligate dat van het gesprek afstraalt. Hoezo vriendschap? Er wordt een naam op het lijstje doorgestreept. Vriendschap, schrijft hij, kent betrokkenheid, zorg, belangstelling en dan wederzijds. Ik kan het alleen maar beamen. In zijn notities laat hij vervolgens een pagina leeg voor mijn gedachten over vriendschap. Ik kan alleen zeggen dat ik ook aan het strepen ben.
Vandaag is mijn kleinzoon 2 geworden. De hele familie heeft het kind twee konijnen plus alle toebehoren als een nachthok, stro, voer, een buitenren mèt net tegen gevaarlijke vogels en voerbakjes kado gedaan. Het hele pakket was samengesteld door Nandy en dus degelijk, doordacht, weloverwogen en van alle gemakken voorzien. Arno en Sjors hebben het hok in elkaar gezet, wat, gezien hun recentelijke avontuur met een barbecue, een redelijk spannende aangelegenheid was. Maar het is gelukt uiteindelijk met wat hulp van Annemieke, mijn schoonzus.

27 juni
En wederom ziet Abel zich geconfronteerd met het feit dat de verleiding om zich naar andere te richten groot is. Het Duitse stel met relatie problemen heeft toch teveel aandacht gevraagd. Hij schrijft daarover dat je ongemerkt rekening met elkaar gaat houden en hij zich daardoor snel laat afleiden. Daarom wil hij ook eigenlijk geen nieuws uit Doetinchem en de wijde omgeving horen. Maar goed, het ene stel is net weg of het volgende stel Duitsers dient zich alweer aan. Het lijkt wel een continue aanvoer van vers bloed met uitdagingen op het pad van de rechtgeaarde pelgrim om te testen of hij zichzelf en zijn queeste wel trouw kan blijven. Ach ja, en laten we het terras met een menu van verse pulpo niet vergeten.
Maar goed, hij laat wel weten dat hij begrepen heeft dat de weg niet interessant of mooi hoeft te zijn, dat leidt alleen maar af van jezelf. Alle mooie landschappen en dorpen, boeken lezen, wijn drinken, mensen ontmoeten zijn verleidingen waar de ‘ware’ pelgrim geen oog voor hoort te hebben. Alleen de blik op die oneindige God telt. En, gaat hij verder, ik ben dus geen ware pelgrim. De camino voorkomt omwegen en houd je bij je doel. En dat IS de weg, waar naartoe doet er eigenlijk niet toe. Een weg is een prachtige metafoor voor het leven.
Er schuilt een filosoof in Abel!

28 juni
Ergens wachtend, spreekt Abel Alberto uit Italië, een psycholoog en worstelend met zichzelf. Hij vertelt dat hij tegen zijn grenzen aan loopt, niet kan praten met zijn vrienden, de uitdaging mist en zich voortdurend afvraagt: wat doe ik hier, waarom doe ik dit. Abel herkent daarin zijn eigen worsteling en de waarde van het herkennen van de grenzen van die worsteling.
Ondertussen blijken de oordoppen niet tegen alle vormen van hinderlijk geluid voldoende bescherming te bieden. Een vroege vogel die al om 5 uur zijn nest uit wil, zorgt met zijn irritante geritsel met plastic zakjes voor een vroeg wakker worden.
Vandaag vanuit Rabbinaal vertrokken naar Acebo. Een zware tocht omhoog naar het Cruz del Fierro, de plek waar de pelgrim geacht wordt een steentje achter te laten, als symbool voor een last of het verleden dat losgelaten en achtergelaten mag worden. Maar kan dat wel? Hoe kun je een deel van je leven achter je laten? Je kunt je focus bijstellen, keuzes maken: wat wel en wat niet, je kunt je op de toekomst richten. Is dat laatste overigens niet net zo onmogelijk als je richten op een leven dat achter je ligt: je richten op een leven dat nog moet komen?
Behalve veel ooievaars, zijn er ook veel zwaluwen en koekoeken. Gek woord, als je als buitenlander integreert in Nederland zou je kunnen denken dat het koeken van koeien betreft. Ik lees momenteel een thriller van Jussi Adler-Olsen en de assistent van de hoofdpersoon is Syriër die regelmatig dit soort misverstanden met woorden heeft. Wel lachwekkend.
De vogels vliegen voorbij en ook de blijmakende muziek van Abba; het hele repertoire trekt voorbij aan het parkje waarin Abel een bankje in de schaduw gevonden heeft.

29 juni
Oh ja, dat lijkt me ook lastig. Moet je nodig poepen en is er in geen velden of wegen een plekje te vinden waar je dat kunt doen. Knijpen dus. Oh, lijkt me vreselijk. Maar de beloning van de volharding vind Abel in het met de neus in een communie processie vallen! Mannen in witte pijen lopen op en podium heen en weer en vervolgens trekt een stoet met priesters met wimpels en vaandels voorop, door de stad. Een priester met loopmicrofoon, begeleidt op professionele wijze dit geheel met vakkundig gezang. De stoet wordt gevolgd door ‘kindbruidjes’, ‘prepubers’ in uniform, hoogwaardigheidsbekleders uit leger, politie en overheid, vervolgens nog een band met minimaal 10 blazers per instrument. Allemaal blije gezichten, strakke pakken, mooie jurken. En helemaal achteraan de baas van alles; de rechtstreekse rechterhand van God, schrijdend onder een door 8 mannen gedragen baldakijn. Kortom: de hele stad present. Toch jammer dat wij dat soort dingen in Nederland niet kennen.

30 juni
Mijn ‘liefdeslint’, zoals Abel het noemt, wappert dan weer aan zijn rugzak, zit dan weer veilig opgeborgen in zijn broekzak. Een soort navelstreng naar thuis. ‘Solong Marian’ van Leonard Cohen komt voorbij, samen met wat tranen en een mooie gedachte van Abel: Ik wil schrijven zoals ik een landschap het liefste zie, afwisseling van ver en nabij, cultuur en natuur. Zonder het landschap te beschrijven: mijn schrijfsels zijn het landschap, een schrijfschap zogezegd. Mooi gedacht. Ondertussen schrijf ik mijn schrijfsels.

1 juli
Fietsers die de hele tocht per fiets afleggen, sommigen zijn al in Nederland gestart, suizen met een onbehouwen vaart bergen en weggetjes af. Een groep van 6 fietsers komt als een duveltje uit een doosje van de berg vallen, uit de mist. Levensgevaarlijk. Enthousiast zijn ze ook: eindelijk naar beneden na een lange, lange klim. De herinnering aan een tocht door de Ardennen op een fiets, bergafwaarts, met kapotte achterrem, neemt snel een plek in de gedachten in.
Na Astorga is het landschap verandert en zijn er meer groene heuvels, kleinschaliger, minder huizen, romantischer ook en mooier
Thuis doe ik mijn best om mijn voornemen om op 1 juli te stoppen met werken en dan wat klusjes in huis te gaan doen en rust te nemen, gestand te doen. Het lukt nog niet zo vrees ik. Maar goed, het is ook pas 1 juli. Ondertussen ruimt mijn lichaam aardig op en ik realiseer me dat dat hele sociale gebeuren rond het eten, het eten zelf heel erg vertroebeld. Wanneer eet je nog ècht om te eten en wanneer is het een sociale handeling te vergelijken met het uitwisselen van informatie. Maaike Prins, natuurgeneeskundige, heeft daar al eens over geschreven: eten gaat over het tot je nemen van energie, informatie en emotie. Enermotie dus. Je bent wat je eet kennen we al. Je bent met WIE je eet is ook een interessante.

2 juli
Het plan van Abel om een dag vrij te nemen en in Pontferrada te blijven om de geschiedenis van de tempeliers te bestuderen, wordt bijgesteld. Hij loopt een beetje met zijn ziel onder de arm. Helemaal na een sms van Daniël die samen met Marco en Jeff en Jaap en Erik op een terras aan de wijn zit. De ervaring van het je alleen voelen duikt de kop weer op. Want, zegt Abel, een stad bezichtigen doe je samen… en als samen er even niet is, wordt het alleen. En een beetje verdrietig. De momenten waarop ik Abel mis zijn ingebed tussen het verven van de vloer, het opruimen van de schuur en de hond uitlaten. Op verrassende momenten dus, waarop je er niet op bedacht bent en je er tegen kunt wapenen, dan, boem, is het er. Eigenlijk kunnen we alles heel goed alleen. Zo zijn we ook ontworpen. Maar dat wat een leven samen met een partner anders maakt dan een leven alleen, is een uitwisseling van iets dat moeilijk in concrete woorden te vatten is. Is het warmte, is het liefde, is het compassie, is het betrokkenheid of genegenheid? Ik heb eens een artikel gelezen dat ging over een onderzoek naar het effect van emotionele en fysieke aandacht op de ontwikkeling van een levend wezen. In dat onderzoek hadden ze een pas geboren dier (weet niet meer welk dier) in omstandigheden ondergebracht waarin fysiek uitermate goed voor het dier werd gezorgd. Alles was voorhanden: eten, drinken, warm nest etc. etc. Het dier werd alleen niet aangeraakt en ging vervolgens dood.

3 juli
Abel heeft de vaart erin en besluit geen rustdagen meer te nemen, maar de tijd die nog over is zodra hij in Santiago is gearriveerd, te benutten door een paar dagen naar zee te gaan. Klinkt als een goed plan. Ondertussen wordt het drukker en drukker onderweg. In San Nicolas de Flue overnachtte een groep van 89 scholieren. Het schijnt dat het laatste deel van de Camino door scholieren gelopen wordt omdat hen dat een goede aantekening op hun CV oplevert. Even een wit voetje halen bij God en de rest van je carrière zit je gebeiteld. Lijkt me een zinnig alternatief voor opvoedkundig lastig in elkaar stekende pubers en adolescenten. Hup in de bus en dan naar Spanje en niet naar van alcohol doordrenkte kust van de Costa Brava, maar lekker een stukje lopen in Galicië. Zou subsidie op aangevraagd moeten worden.

4 juli
In El Acebo de ergste snurker van de tocht tegengekomen. Een man uit Luxemburg, die door alle oorplugs en andere maatregelen heen, hoorbaar is. Een schietgebedje kan niet verhinderden dat diezelfde man de volgende avond weer bij Abel op de kamer beland. Een 4-persoons kamer dit keer. De man drinkt veel bier, rookt als een keter en heeft een aantal vette tatoos op de zichtbare delen van zijn lichaam. Hij poetst zijn tanden niet en volgens Abel mag deze man beslist Luxemburg niet meer uit! Abel hoopt hem niet meer tegen te komen.

5 juli
Een droom van Abel: hij was bij een ontvangst met als eregast Bill Clinton. Er waren veel mensen en iedereen wilde wel iets van Bill. Abel stond ook in de rij. Bill wisselt een blik van verstandhouding met Abel, zo van, dit hoort er nu eenmaal bij. Het scheurt vervolgens een stukje papier uit zijn agenda en, terwijl hij handtekeningen blijft uitdelen, reikt dat Abel over de hoofden dan van de wachtenden heen, aan. Er staat op ‘sweet pepper ‘. Abel begrijpt het niet en wijst op het papiertje en gebaart naar Bill: wat bedoel je daarmee? Hij pakt het briefje, draait het om en zegt: ‘My phonenumber, if you need anything, just call!!’ Leuk contact. Misschien wil hij wel een keertje komen barbecuen. Doet me denken aan de songtekst van een lied van Marvin Gaye: If you need me call me, no matter where you are, no matter how far. Just call my name, I’ll be there in a hurry, you don’t have to worry……

6 juli
De voeten zijn moe, het lijf is moe en de baas wil naar huis. Toch zijn de tochten mooi. Routes die door dorpen slingeren, smalle wegen, een slingerende rivier en dat alles aaneengeregen door de autosnelweg die zich overal om en overheen slingert en twee heuveltoppen met elkaar verbindt. De koffie blijft ondertussen verbazingwekkend goedkoop, evenals de wijn en het eten. De bewoners van de verschillende dorpen zijn ook zeer tegen prijsverhogingen, ondanks het feit dat het eigenlijk niet uit kan.
Het is wonderlijk hoe de camino mensen opent en spraakzaam maakt. Mensen die voor de tocht, en waarschijnlijk ook daarna, hun mond niet open doen. Gelukkig herkent Abel zich daar niet in, maar het geeft toch te denken dat het kennelijk voor sommige mensen nodig is om huis en haard te verlaten om zichzelf te vinden en vervolgens te kunnen uiten. Wat dat betreft zal ik waarschijnlijk straks degene zijn die Abel de oren van het hoofd kletst. Maar goed dat we meteen samen op vakantie gaan.

7 juli
Het linkerteentje is pijnlijker dan het rechterteentje. Of, zou je kunnen uitleggen, is meer boos. Gelukkig schiet het op. Nog maar 7 dagen! De berichten uit Spanje worden minder omvattend. Het notitieboekje zal wel zijn einde naderen denk ik. En ja, je kunt heel vaal over ooievaars, koekoeken en wielewalen schrijven. Of over een kerk, nog een kerk en nog een kerk, maar uiteindelijk gaat dat ook vervelen. De terrassen en de maaltijden kennelijk nog niet. Paella voor € 7,=. Ik neem nog een bakje havermoutpap en realiseer me dat ik vroeger als kind zeer tegen mijn zin in gedwongen ben te eten. Het verzet was kennelijk zo groot dat mijn tante en buurvrouw werd ingeroepen voor haar hulp, die dan vervolgens uren met mij treintje ging spelen. Ik rondjes om de tafel lopen en elke keer als ik langs haar, het station, kwam moest ik weer een hap nemen. Niet gek dat je dan niet meer weet hoe je het signaal kunt herkennen dat je lichaam geeft als het genoeg heeft gehad. Jee, wat heb ik daar bij nader inzien last van gehad. Ook op andere fronten! En wat ben ik blij dat ik dat nu ontdekt heb zodat ik het op kan ruimen. Huppekee.

8 juli
Jawel, hij is gearriveerd! Met nog een paar dagen vrij voor de boeg is het een hele opluchting voor Abel dat hij het heeft gered. Voor DE kathedraal in Santiago is het een weerzien met oud-bekenden die elkaar om de hals vallen en een traantje laten omdat ze het geflikt hebben. Ik heb Abel een beetje geplaagd door hem uit te dagen dan ook de voeten van de Zwarte Madonna te kussen in de kathedraal. Bij de gedachte alleen wordt hij al onpasselijk. Dit soort devotie is voor hem teveel van het goede. Jaren geleden hebben we al eens voor haar beeld gestaan tijdens onze eerste vakantie samen. Mooie herinnering! Helaas staat de Madonna nu achter tralies. Ik denk dat ze onkuise gedachten heeft gebezigd. Kan je dan maar beter opsluiten zo’n zwarte maagd.
De kerkdienst speciaal voor de pelgrims is een hilarische gebeurtenis. De ene priester gaapt terwijl de andere lusteloos de preek voorleest en het enorme wierookvat door de hoge ruimte wordt geslingerd. De kathedraal staat bekend om dit fenomeen. Moet je als pelgrim toch meemaken.

9 juli
Het schijnt dat er busladingen mensen de laatste 100 kilometer van de camino ‘lopen’. Althans, zo doen zij zich voor. De bus stopt bij een kathedraal. Hup alle mensen, inclusief hun trolleys er uit. De kerk in om een stempel te halen. En hup, weer verder naar de volgende plaats. Als je alle stempels van de laatste 100 kilometer hebt vergaard, heb je recht op de ‘Compostella’ een of andere verklaring dat je de camino met goed gevolgd hebt afgelegd en daarmee een plekje in de hemel hebt verworven. Ik ben blij dat mijn oma al een plekje voor mij vrij houd. Wat kunnen mensen zichzelf toch voor de gek houden!
Abel’s credential daarentegen is bijna vol. Nog 3 stempels. Wat is het toch een knappe jongen!
Ondertussen communiceren we wat heen en weer over relaties, vrienden, familieleden. Over welke leuk blijken te zijn geweest tijdens deze weken, en welke uitgegumd mogen worden. Kennelijk een on going thema.

10 juli
De rust van het niet meer hoeven lopen zorgt voor onrust hoe dan de dag in te vullen. Maar ook voor ruimte om na te denken over de vraag wat de camino gebracht heeft…. dat is nog niet helemaal duidelijk. Ik vraag me af wat mij deze zes weken gebracht heeft en dat is veel. Niet alleen heb ik in alle rust een enorme lijst met klusjes weg kunnen werken, ik heb deze zes weken gebruikt voor contemplatie en rust. Voor inkeer ook en opheldering. Mede ook dankzij de Mayr kuur.
Ik voel het ongeduld van deze laatste dagen. Abel voelt het ook. Hoe zal het zijn elkaar weer te zien?

11 juli
Vriendschappen ontstaan snel en veel van de mensen waarmee onderweg vriendschap is gesloten, komen toevalligerwijze samen voor een soort grande finale. Kathleen en Mary die terugvliegen naar Lissabon, beide Wolfgangs en Ralph en Ullrich en ook Manuela, Sandra, Ralph (nog een), Claudia (die van de vreemdgaande man) en haar comfortzone vriendin Beate die elkaar allemaal treffen in de tapasbar. Ook Christian uit Denemarken komt voorbij met zijn tijdens de camino opgeduikelde Filippijnse schone en Robert de politieagent uit Esslingen.
Vriendschappen ontstaan makkelijk bij afwezigheid van alle conventies, vooroordelen en dagelijkse beslommeringen. Wanneer status, met de chique kleren en de dure auto wordt afgelegd en knellende wandelschoenen en zweterige slaapzalen voor een verbindende factor zorgen. En door afwezigheid van verwachtingen: je ziet elkaar nooit meer…..

12 juli
Vandaag heeft Abel zijn allerlaatste stempel gehaald in Fisterra. Deze stempel, aan het ‘einde van de aarde’ kan het niet duidelijker zeggen. Het is voorbij, game over. Het stempelboek is vol. De laatste wandeling naar de vuurtoren op het uiterste westelijke puntje van Spanje is gemaakt en op de weg terug passeren beelden van hemzelf zoals hij zichzelf onderweg heeft gezien; fluitend, zwetend, huilend, hijgend, vloekend en genietend. De camino zal zeker gemist worden.

13 juli
ik ga van huis
dan loop ik rechtdoor
tot de eerste kruising
ik ga rechtsaf
dan buig ik met de weg naar links
daarna weer naar rechts
ik loop maar door
de weg versmalt
en ik ga naar rechts
ik loop door
ik ga naar links
en ben weer thuis

14 juli
Als ik dit schrijf zit ik in het vliegtuig naar Barcelona waar ik Abel zal opwachten zodat we de wachttijd van zijn overstapsamen kunnen overbruggen. Het voelt spannend, hoop dat ik hem niet mis zal lopen op het vliegveld, maar ik vertrouw op het lijntje dat er tussen ons bestaat. Maak me ondertussen gedachten over de terugvlucht: hopelijk krijg ik het voor elkaar dat we naast elkaar kunnen zitten, we zijn immers onafhankelijk van elkaar ingecheckt. Mijn stoel heb ik strategisch gekozen: midden in een rij van drie bij de emergency exit, daar wil niemand graag zitten. We zullen zien. Ben benieuwd naar zijn gezicht!

.