Buigen en Loslaten

Buigen en Loslaten

 

Elke gezonde groei en ontwikkeling gaat gepaard met fases van loslaten.

Als je als kindje wilt staan en lopen, moet je de veiligheid van het kruipen op vier ledematen loslaten.

Als je op eigen benen wilt gaan staan, moet je het veilige nest verlaten.

Als je je spiritueel bewust wilt worden, moet je de veiligheid van het volgen loslaten.

Loslaten is zelfs een voorwaarde om nieuwe groei en ontwikkeling mogelijk te maken.

Buigen voor het cyclische van Moeder Natuur. 

Buigen en loslaten. 

Vooroverbuigen, uitademen en loslaten.

En nog een keer.

Elk loslaten is een eerbetoon aan de natuurlijke ordening van het cyclische van Moeder Natuur.

Elk loslaten is een breken met de huidige dominantie van de lineaire illusie.

 

Een geschiedenis herhaalt zich.

729 Jaar geleden stonden we aan de vooravond van de ontwikkeling van de Italiaanse Renaissance waarin de basis werd gelegd voor de ontwikkeling van realisme, secularisering en individualisme. Ontwikkelingen die pakweg twee eeuwen later zullen leiden tot de ontwikkeling van de Verlichting en het centraal stellen van de rede en het denken. Spiritualiteit en intuïtie worden niet (meer) serieus genomen. (Meer hierover heb ik beschreven in de 5-delige blog serie  ‘Een crisis, de cyclus van het element vuur, de transformatie van het ego en de geschiedenis die zich herhaalt’)

Van geocentrisch, via heliocentrisch naar egocentrisch.

Het belangrijkste aspect van de ontwikkeling van 729 jaar geleden echter is de acceptatie van het heliocentrische model (de aarde draait om de zon) ter vervanging van het geocentrisch model (de zon draait om de aarde). 

Helaas kun je inmiddels gevoegelijk stellen dat we nu te maken hebben met een heel nieuw model: het egocentrische model dat zich helemaal niet wil voegen naar een natuurlijke, cyclische ordening, maar deze juist naar de hand wil zetten en domineren.

De natuurlijke ordening van grotere cycli laten echter zien dat we toe zijn aan iets nieuws. 

Een nieuwe stap in ontwikkeling. Een stap om nu eindelijk spiritueel volwassen te worden. Om ons bewust te worden van onze creatiekracht, van ons vermogen om te kunnen scheppen. Dat is waar deze hele crisis ons bewust van wil maken. Ik schreef het begin dit jaar hier:  2021: Op weg naar spirituele volwassenheid; Het vervolg van 2020. 

Deze stap is onlosmakelijk verbonden aan het inzicht, nee, het besef, dat wij en het universum èèn zijn. Dat wij allemaal èèn zijn. Dat we verbonden zijn met de natuur, met elkaar, met de hele wereld.

Dat vraagt tevens om de noodzaak de vaardigheid van creatiekracht tot ontwikkeling te brengen.

Conceptual Feng Shui en Nine Star Ki wijden je in in de kennis om je deze creatiekracht eigen te maken. Creatiekracht die in ieder van ons en in het universum aanwezig is. 

Je kunt die creatiekracht inzetten om een atoombom te ontwerpen. 

Of een gebouw waarin mensen ziek worden. 

Je kunt creatiekracht ook inzetten om iets neer te zetten waaruit eerbied voor het leven en respect voor elkaar blijkt. 

Je kunt bovendien je creatiekracht inzetten om weg te bewegen van alles dat het leven niet eert, alles dat het anders zijn van ieder mens niet respecteert. Door dat te doen lever je, op basis van integriteit, een bijdrage aan het collectieve veld zodat de energie van die integriteit beschikbaar komt voor anderen. Dat is belangeloze creatiekracht ten top! Het hele proces waar we nu in zitten, helpt ons dat duidelijk te krijgen. 

Alles wat we doen, of niet doen. 

Elke gedachte, elke handeling is een bijdrage aan het collectieve veld waar de bron van creatiekracht te vinden is. Hoe meer pijn, angst en vertwijfeling we daar zelf aan toevoegen, hoe meer die zaken ook daadwerkelijk hun weg naar buiten vinden in een creatie die manifeste vormen aanneemt. Spiritueel volwassen worden houdt in dat we daar verantwoording voor nemen en we onszelf niet langer beschouwen als slachtoffer van iets waar we geen grip op hebben. Maar dat we gaan inzien dat we vanuit de magie van creatie, de rollen om kunnen draaien. 

Maar om dat echt te kunnen inzien en te beseffen, is het noodzakelijk dat we ons eerst weer helemaal verbinden met onszelf. 

Dat we dat wat is losgeslagen, dat we kapot gemaakte stukken, helen. Dat we pijnlijke en traumatische ervaringen niet langer weg stoppen en onderdrukken, maar deze omarmen en het goud dat ze verborgen houden in de vorm van iets dat we kunnen leren, kunnen opgraven en integreren in wie we zijn. Dat we leren luisteren naar ons lichaam, ons gevoel, onze intuïtie. En dat we onze irrationele kant, onze innerlijke archetypische vrouwelijkheid, onze anima accepteren als een waardevolle aanwezigheid in een wereld die bijkans vol waardeloze leegte is geworden. 

Dat vraagt om loslaten.

Om het grote loslaten.

Het loslaten van pijn.

Van rollen die niet meer passen, van slachtofferschap en het wegduiken voor verantwoordelijkheden, en van de illusies dat je te klein bent en het niet waard bent om te doen waarvoor je hier gekomen bent om te doen. 

Buig je mee, beweeg je mee, adem je uit en laat je los? 

Of buig je niet, houd je vast, houd je je adem in en wacht je op het breekpunt?

 

Ik ben heel benieuwd hoe je deze blog ervaren hebt en wat het in je los maakt. Laat je het hieronder weten?

Nina