Ondertussen in Gizeh… 5

De zonsondergang helpt, het kalmeert, brengt rust en laat bij mij het inzicht ontstaan dat we een belangrijk instrument hebben ingezet in de pyramide. We hebben de irritatie van de opgewonden man niet persoonlijk opgevat, we zijn de (macht)strijd niet aangegaan en uiteindelijk hebben we Fergany er ook vanaf kunnen brengen om het tè hoog op te laten lopen zonder zijn trots en ego te krenken. Sleutelwoord is begrip; voor het opgewonden standje in de pyramide en voor Fergany en zijn uitbarsting. Zou begrip te vergelijken zijn met erkenning? En is dat de reden waarom het gemoederen kan bedaren zonder iemand het gevoel te geven dat hij te kort gedaan of de situatie gebagatelliseerd wordt?

Ondertussen dwaalt mijn blik over de zee van zand met zijn bewegingloze golven in een eindeloze stilstand. Zo voelt het. Ongerept is het echter niet. Iemand is ooit op het briljante idee gekomen het hele plateau van Giza af te grendelen met een hek. Als een litteken naait een metershoog metalen hek op een betonnen fundament twee zandvlaktes aan elkaar, die voor de komst van het hek zich niet bewust waren van hun afgescheiden zijn. Zo ver het oog reikt strekt het hek zich uit. In het dorpje Nazlet El-Samman, waar Fergany zijn thuis heeft, aan de voet van de Sphinx en het plateau, heeft het hek de vorm aangenomen van een betonnen muur. Wij doen ons best die dingen neer te halen en grenzen te beslechten en hier en in het Midden-Oosten worden ze juist opgericht. Territorium gedrag om er beter van te worden, want door het hek te plaatsen wordt tevens een toegang gedefinieerd en dààr kun je dan weer kaartjes verkopen aan hen die graag door het hek willen. Het voelt een beetje als zakjes frisse lucht verkopen aan mijnwerkers onder de grond.

Bij navraag blijkt dit konijn uit de hoge hoed van Zahi Hawass te zijn getoverd. Zahi was jaren de charismatische ‘head of the antiquities department’ en in die hoedanigheid verantwoordelijk voor het beschermen en veilig stellen van de oudheidkundige schatten die Egypte rijk is. Kort voor de val van Mubarak benoemde deze Hawass nog tot minister in zijn kabinet, maar na maanden van kritiek is Hawass in juli afgelopen jaar ontslagen. Het is nogal ironisch dat juist deze man dit veilig achter een hek opsluiten van de pyramides bedacht heeft omdat genoegzaam bekend is dat hij zijn welvarende leven mede te danken heeft aan ‘welwillende betrokkenheid’ bij het van een nieuwe eigenaar voorzien van diezelfde oudheidkundige schatten die hij als persoonlijk eigendom beschouwde. Hawass heeft ook altijd ernstig zijn best gedaan tegenstanders van zijn bevindingen de mond te snoeren en vondsten voornamelijk ter meerdere eer en glorie van zichzelf te gebruiken. Hoezo beschermen van cultureel eigendom. Met gevaar voor eigen leven heeft hij echter het veld moeten ruimen waarna Zahi met de noorderzon is vertrokken, alhoewel hij niet ver weg kan zijn omdat hij een reisverbod heeft en het land niet kan verlaten.

Maar goed, enige bescherming van de heiligdommen tegen de al te avontuurlijke onderzoekers, waartoe ik ook heb behoord, is niet verkeerd natuurlijk. Helaas is daarmee een einde gekomen aan de romantiek van in het donker rondsluipen op het plateau, om tussen de poten van de Sphinx te gaan mediteren. Het haalt een herinnering boven van een hilarische situatie waarbij midden in de nacht een groep van pakweg twintig in het wit (!) geklede mensen over het plateau kropen, op weg naar de Sphinx. Het was een onvergetelijke ervaring! Nu verhindert het hek een dergelijke exploratie drift en dat is best jammer.

Deze ‘trip back on memorylane’ stemt zo nu en dan weemoedig en de intensiteit van de gebeurtenissen die zo lang geleden hebben plaatsgevonden, wordt hierdoor in een ander perspectief geplaatst. Hoe bepalend zijn die gebeurtenissen geweest voor het verdere verloop van mijn leven. Hoe ongekend is hun impact geweest. Dat plaatst het thema ‘opruimen’ nog weer in een ander daglicht. Ik realiseer me dat op vele niveau’s de ervaringen van destijds zijn verwerkt en geïntegreerd, maar nog niet op àlle. Er zweven nog wat losse emotionele eindjes rond in mijn systeem die om begrip en erkenning vragen en om aanknoping bij de grote lijnen van mijn geheel. He, waar heb ik dat eerder meegemaakt vandaag.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *