Ondertussen in Gizeh… 3

Ondertussen worden langzaamaan de losse eindjes aan elkaar geknoopt en ontmoet het verleden de toekomst in het heden. In mij. Het was er altijd al. Dat wat komen gaat is er nu ook al, waardoor de vraagtekens verdwijnen en de uitroeptekens wegvallen. Wat overeind blijft is de punt, de essentie, de kern van het hele zooitje. Samengebald in dat wat was en nooit zal zijn, en dat wat ooit zou zijn en nu is. Ik moet denken aan Paulo Coelho en onze ontmoeting, ooit, zonder woorden. Zijn boeken hebben hem bij zichzelf gebracht schrijft hij in Aleph, als een door woorden gevormde reddingslijn die je terugbrengt naar je bron. Ik ervaar hetzelfde. De stappen die in het verleden zijn gezet en die aanvankelijk alleen leidden naar vraagtekens, krijgen pas zin in de toekomst als duidelijk wordt waartoe ze hebben geleid en de vraagtekens overbodig zijn geworden. Die ontmoeting manifesteert zich altijd in het nu. Gisteren was vandaag morgen. Dit is deels het werk van de magie van de pyramide die altijd in het nu is, al eeuwenlang.

De onrust en de sfeer van revolutie die momenteel de straten van Caïro beheerst, reflecteert de onrust in mij. Zowel de onrust die ik voelde vlak voor vertrek, als die die ik voel nu ik hier ben. Ik herken het; dezelfde onrust die 18 jaar geleden de aanzet was om voor het eerst naar Egypte te gaan. Twee Nine Star Ki cycli later herhaalt zich iets, ik herken het patroon, alleen zijn de omstandigheden anders. Beduidend anders. Ouder, wijzer -hoop ik- en me meer bewust van de valkuilen die een verblijf in Egypte met zich mee kan brengen. Ik heb het bedenkelijke genoegen mogen smaken mee te maken dat een reisgenoot tijdens haar verblijf in Egypte naar huis belde om haar man te vertellen dat het vanaf nu allemaal anders moest en ze wilde scheiden. Hilarisch droevig. Anita van der Meer heeft er een mooi boek over geschreven de Uitverkorenen waarin dit soort valkuilen beschreven worden in de vorm van een reisverslag van een groep op spirituele zoektocht. Een groep waar ik ook deel van uit heb gemaakt. De geschiedenis herhaalt zich. Het voelt als een bizar plan van het universum waarvan het beoogde doel me op dit moment volledig ontgaat.

Zo, genoeg gepingel van het trio, tijd om naar mijn kamer terug te gaan. Ik pak mijn spullen draai me om… en loop recht in de armen van Joseph-Mark Cohen. Het plan is ècht bizar! Joseph-Mark heb ik afgelopen zomer in Engeland, of all places, leren kennen tijdens het Glastonbury Symposium. Na afloop van het symposium ben ik naar Tintagel vertrokken aan de kust in Cornwall. In alle rust zat ik daar aan in het hotel aan een kopje thee, waarop plotseling Joseph-Mark voor mijn neus staat, op zoek naar mij! Ik had hem niet verteld waar ik zou verblijven laat staan dat ik naar Tintagel zou gaan! Nu, in Caïro in een van de zeer vele hotels die deze miljoenen stad rijk is, staat hij weer voor mijn neus! Nu vraag ik je. Voor alle duidelijkheid, de man komt uit Canada! Ons weerzien is hartelijk en alhoewel ik van plan was naar mijn kamer te gaan, ga ik met hem mee naar het Indiaas restaurant om hem gezelschap te houden bij zijn maaltijd. Het is een bruisend samenzijn en ik lach wat af met deze bijzondere man, een kabbalistisch astroloog, maar ook een man met een buitengewoon gevoel voor humor. Tijdens het gebabbel krijg ik het beeld van hem en mij samen in de grote pyramide, waardoor onze toevallige ontmoeting betekenis krijgt. Ik leg het hem voor, hij blijft immers maar twee nachten in het hotel, maar hij stemt onmiddellijk in om samen de pyramide te bezoeken waarop ik Fergany bel om een en ander te regelen. Het beeld breidt zich uit en laat een beweging, een opening zien… geen idee nog waarvan of waarom. Zonder er erg in te hebben zijn we ondertussen de laatsten die het restaurant verlaten.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *