Glastonbury; reis naar een nieuwe tijd – maandag

Ik word een beetje stil van alle reacties van mensen. Via facebook, sms of anderszins wordt ik bemoedigend toegesproken. Bert Janssen herinnert me aan ‘Solsbury Hill’ van Peter Gabriel en een enkeling vestigt zijn hoop op wat ik hier doe terwijl dat in wezen niet meer voorstelt dan alleen maar aanwezig zijn. Ik voel me eerder een acupunctuur naaldje, dan iemand die bezig is ik-weet-niet-wat te bewerkstelligen, want dat is dus juist ook niet wat ik wil doen. Iets willen bewerkstelligen is naar mijn smaak niet meer van deze tijd en zeker niet van de nieuwe tijd. Op wind en water drijven we mee en worden we naar elders geblazen… Gisterenavond was het erg helder, de sterren straalden me tegemoet met Orion weer opvallend aan het firmament aanwezig en Jupiter als lichtend baken hoog boven me. Ook vanochtend begint de dag stralend helder met een strak blauwe hemel en een vriendelijke zon. Maar tegen de tijd dat ik naar buiten ga om de Tor op te gaan, hebben donkere wolken zich samengepakt en hangen dreigend boven Glastonbury. Ik twijfel of ik nu wel naar boven zal lopen. Het is een aardige klim en eenmaal boven is er geen mogelijkheid om te schuilen voor de hoosbui die zich aandient. Misschien dat het over drijft, hoop ik tegen beter weten in en begin aan de wandeling naar boven, om na slechts een tiental meters al de eerste druppels te voelen. Als ik ergens een hekel aan heb is het om nat te regenen en ik sta een tijdje te dralen over de vraag of ik wel verder zal gaan. De heuvel is uitgestorven, boven is er ook niemand te zien, een teken dat er serieus regen dreigt. Mijn twijfel slaat om in besluitvaardigheid om door te gaan en ik moet een beetje grinniken over de spreuken die langs komen in mijn hoofd: ‘het is altijd het donkerst vlak voor de dageraad’ en nog iets over het doorstaan van laatste beproevingen en zo. Ik heb nu eenmaal een romantisch ingesteld hoofd dat soms zijn eigen gang gaat. Maar goed, het wordt dus doorlopen. ‘Leuk’ denkt kennelijk de wind, die nog een toontje harder begint te blazen, zijn uiterste best doend om me in tweeën te splijten. Althans daar lijkt het op. Ook de regen doet vrolijk mee en op dit moment betreur ik de laptop die ik in mijn rugzak meesleep en die als een last aan mijn schouders hangt. Uit een familieopstelling die ik een keer gedaan heb, herinner ik me dat we vaak een last weliswaar onbewust, maar vrijwillig met ons meedragen en dat we altijd de keuze hebben om deze last af te leggen, althans zodra we ons daar bewust van zijn geworden. Helemaal waar, alleen deze last sleep ik bewust en ook geheel vrijwillig met me mee en representeert mijn wens om de vele lieve mensen die me volgen op de hoogte te houden van mijn escapades. Halverwege de Tor is er een soort van omslagpunt waar het pad als het ware draait en je ineens tegengesteld loopt aan de richting die je zoëven hebt gevolgd. In dit geval betekent dat vol tegen de wind in, met striemende regen die naar beneden gutst en niet van ophouden weet. Wat een belachelijke actie om uitgerekend nù naar boven te willen klimmen, maar het was mijn belofte om dat vandaag als eerste te ondernemen. Halverwege zit Kraai me bemoedigend toe te knikken. ‘t Is toch niet te geloven, houden die beesten elkaar met een what’s-app op de hoogte van mijn wel en wee ofzo? Gelukkig draait het pad vervolgens weer en brengt de wind weer in mijn rug: een welkom steuntje in de rug. Eenmaal boven is de lucht zo mogelijk nog grijzer geworden en de wind draait woest om de toren in een wilde poging hem van zijn plek te blazen. Ik stap naar binnen en ga in het midden staan, op het punt van de vortex, althans dat probeer ik. De wind die dwars door de toren blaast lijkt niet alleen de toren, maar ook mij omver te willen blazen en het is dat ik geen anker heb om uit te gooien anders had ik dat gedaan. Het is echter ook de wind die maakt dat ik een appèl moet doen op een innerlijke kracht om te willen blijven staan en om de verbinding met de energie van deze plek tot stand te kunnen brengen. Het voelt heftig in beweging. De Michaël en Maria leylijnen die hier samen komen en samen de vortex van energie creëren, lijken langs elkaar op en neer te bewegen als een op hol geslagen paternoster. Het is bijna niet te volgen wat er gebeurt, dus besluit ik terug te vallen op het ritueeltje dat ik altijd uitvoer als ik hier kom: eerst verbinden met de energie, dan drie keer om de toren lopen -met de klok mee uiteraard- en dan weer opnieuw de positie in de toren innemen en me verbinden met de energie van de vortex. Dit keer is er plotseling een verbinding met de energie van Abu Ghurab de zonnetempel in Egypte, die zich op ongeveer twintig minuten rijden van het plateau van Giza bevindt en die ook wel het Kraaiennest genoemd wordt. Ach ja, what’s in a name! Abu Ghurab (of Abu Ghraib, of Abu Gorab) is een bijzondere tempel die in veel overzichten buiten beschouwing is en wordt gelaten, omdat niemand precies weet waar deze tempel voor gediend heeft, ook al wordt de uitleg gegeven dat hij gewijd is aan Ra (of Re), de zonnegod. Bij touristen is het complex al helemaal niet bekend, gelukkig! Ik beloof je dat mijn bezoek aan deze tempel uitgebreid in het ‘Kraai en Raaf’ verhaal uitgelegd zal worden maar nu wil ik even refereren aan februari 2012, toen ik opnieuw een bezoek bracht aan dit complex. Er bevindt zich namelijk een groot fundament van albast in het centrum van de tempel, waar ooit een enorme albasten obelisk op heeft gestaan die als een baken in de energetische wereld zowel signalen opving als via het aardenetwerk van energie verspreidde naar andere plekken op de wereld, maar in eerste instantie naar de piramides op het plateau van Giza. Dit baken, deze obelisk was een belangrijk houvast om energetisch op te navigeren, maar vormde tevens een soort anker voor een heel netwerk van energetische verbindingen. Het is een wonderlijke ervaring om op zo’n enorme brok albast te gaan staan en je te verbinden met de oude functie van die plek kan ik je vertellen. In februari gebeurde er vervolgens iets interessants; als vanzelf nam mijn lichaam de positie aan zoals op de Tarot-kaart de Magiër te zien is: met een hand gestrekt naar de hemel gericht en de andere hand naar de aarde. En het is de herinnering aan deze ervaring en de energie die ik daarbij gevoeld heb die maakt dat ik nu, staand in de Tor, deze positie weer inneem. Bizar, ineens wordt het warmer en de wind wordt milder…. Als ik voor mijn gevoel lang genoeg gestaan heb verbreek ik de verbinding en verlaat de toren. Buiten blijkt het ondertussen te zijn opgeklaard en plotseling breekt de zon door! Het is fijn om me even in de zonnestralen te kunnen warmen en terwijl ik daar zo sta te genieten, komt Kraai aanvliegen, strijkt voor me neer en loopt een beetje heen en weer. Pas als er twee meisjes aan komen lopen met een hond, vliegt hij op en zweeft weg. Tijd om naar beneden te lopen en ergens een kop thee te gaan drinken.

Onderaan de voet van de Tor loop ik Wellhouse Lane in, waar de tappunten van de rode en de witte bron te vinden zijn. Zomers is het hier altijd een komen en gaan van interessante en uitbundig uitgedoste mensen. Nu is het stil en verlaten. Wat een rust! Alleen de lintjes in de struiken en de resten van olie en diesel op het wegdek herinneren aan hun aanwezigheid. Ongetwijfeld zijn ze weer verder getrokken in hun oude Bedford of Mercedes busjes, om elders hun love, peace en olievlekken te verspreiden. Het rondje dat ik loop, door Bulwarks Lane en Wick Hollow, brengt me naar de Old Wells road en langs het Burgemeesters huis. Het huis waar ik helemaal verliefd op ben en dat te koop staat. Stond, moet ik zeggen; het blijkt verkocht en dat maakt me een beetje weemoedig. Ik hoop dat diegene die het gekocht heeft, er veel tender, love en care in zal stoppen.

In de Hight street blijkt het ondertussen een drukte van belang. Iedereen heeft gewacht tot die enorme hoosbui over was om vervolgens op pad te gaan en van de zon te genieten. Op maandag is Café Galatea altijd gesloten, dus stap ik zonder er echt over na te denken La Terre binnen. Vlak bij het raam komt net een tafeltje vrij en ik trek mijn jas uit en ga zitten om onmiddellijk een vreemde irritatie langs mijn ruggengraat omhoog te voelen kruipen. Kennelijk is er hier iets niet ok. Nu moet ik zeggen dat ik hier een keer met groep gegeten heb en dat dat beslist geen goede ervaring is geweest. Daarna heb ik dit cafe eigenlijk een beetje gemeden, tot nu, terwijl dit een plek is die vooral voor ‘nieuwelingen’ als heel hip ervaren wordt en waar iedereen dus ook vaak als eerste landt. Als ik in-tune in wat er irriteert voel ik veel ‘bad vibes’ en afstemming van de mensen hier op minder zuivere energie. Onmiddellijk moet ik denken aan de waarschuwing van astroloog Rich Humbert over de energie van vandaag: ‘This is a time to be very selective about where you spend your time’, dus pak ik m’n spullen en verhuis naar de Hundred Monkeys. Voelt inderdaad meteen een stuk beter: fijne energie, prettige muziek en heerlijk eten. Altijd goed om alert te blijven op wat niet goed is en daar naar te handelen!

Deze avond heb ik een afspraak met Diana Brown en Jason Porthouse die ik heb leren kennen via het Glastonbury Symposium. Het zijn ontzettend lieve mensen en we hebben een genoeglijke avond samen in hun prachtige cottage in Stawell in de buurt van Bridgwater. We delen veel; de ervaringen van dit jaar, de relationele perikelen die we over en weer herkennen, de mogelijkheden en onmogelijkheden van deze tijd en een heerlijke maaltijd. Ik ben blij dat ik deze mensen heb leren kennen!