Glastonbury; reis naar een nieuwe tijd – donderdag

Een tussendagje vandaag om mee te beginnen. Mijn ervaringen van gisterenavond hebben het nodig om even verwerkt te worden dus blijf ik -zeer tegen mijn gewoonte in- wat langer in bed liggen en begin de dag heel rustig. Na het ontbijt rij ik naar Marlborough om nog wat Kerst cadeautjes voor de familie te kopen. Normaal gesproken, als ik een groep mee op reis neem, ben ik nooit in de gelegenheid om in Marlborough rond te struinen, dus maak ik nu graag van de gelegenheid gebruik dit stadje wat beter te leren kennen. Door de aanwezigheid van de College is het een levendige plek met een prettige atmosfeer. Opvallend is de brede High Street waar de meeste winkeltjes zich bevinden en waar het eigenlijk altijd een drukte van belang is. De panden hebben allemaal heel karakteristieke gevels die perfect voldoen aan het romantische beeld dat menigeen heeft van een Engelse village. Ik vind wat leuke presentjes en ga een lekkere kop thee drinken in een coffeeshop die ik nog niet eerder gezien heb. Overigens is een Engelse coffeeshop niet dat wat wij eronder verstaan; in plaats van geestverruimende middelen, vind je hier alleen sterk suiker- en cafeïne-houdende geestvernauwende middelen als koffie enzo… Maar gelukkig hebben ze ook herbal teas en groene thee. Als ik binnenkom valt mijn oog op een mooie man die de krant zit te lezen en zijn koffie zit te drinken. Als ik langs loop kijkt hij op en er is even een moment van aangename uitwisseling. Er flikkert iets in zijn ogen en het maakt me aan het glimlachen. Altijd leuke tussendoortjes, dit soort ontmoetingen. Ik bestel mijn thee en ga lekker in een hoekje zitten ontspannen. Want ik heb dan wel gisterenavond Silbury Hill bedwongen, vanavond wacht me nog een bezoek aan West-Kennet long barrow. Dit langgraf staat erom bekend dat daar nogal wat mensen vreemde ervaringen hebben gehad en bijzondere ontmoetingen hebben gehad. Toen ik me in de zomer van 2008 een aantal weken heb bezig gehouden met het bezoeken van graancirkels, heb ik op een ochtend bij zonsopgang op de long barrow gemediteerd en informatie ontvangen over een nieuw gevallen graancirkel. Uiteindelijk bleek het niet een heel nieuwe formatie te betreffen, maar een uitbreiding van de formatie die de dag ervoor gevallen was: a flock of swallows. Een prachtige formatie met heerlijke energie, die vooral na de uitbreiding goed voelbaar was. Het was de meditatie op West-Kennet die me ertoe aanzette om weer naar de formatie toe te gaan en als eerste de uitbreiding waar te nemen. Een aantal uren heb ik vrijwel alleen in de formatie door kunnen brengen en dat was een bijzondere en heilzame gebeurtenis! Een bezoek aan West-Kennet alleen en in het donker kan een heel andere ervaring teweeg brengen kan ik me zo voorstellen. Ook niet iets waar ik echt naar uit kijk :-((.

De man met zijn krant en koffie kan kennelijk zijn ogen niet van mij afhouden en zo nu en dan ontmoeten onze ogen elkaar. Als hij weggaat knikt hij vriendelijk gedag en dat geeft me een blij gevoel. Ondertussen heb ik contact met het thuisfront en in overleg besluit ik om straks alvast wat Kerstboodschappen te doen bij Waitrose. Maar nu loop ik eerst nog even naar de kerk die gewijd is aan St. Peter en in 1460 is gebouwd. Alhoewel er best bijzondere energie aanwezig is in deze kerk, wordt deze ook overstemd door een café en wat stalletjes waar mensen hun zelfgemaakte producten als gehaakte eierwarmers en zelf gekleide naambordjes aan de man proberen te brengen. En wat er dan gebeurt lijkt op een passage uit een doktersromannetje:

De aanhoudende stroom auto’s gaat aan haar voorbij als ze op de stoep staat te wachten om over te kunnen steken naar de kerk. Het regent nog steeds onophoudelijk en ondanks de wind die koud en guur is, voelt ze zich nog steeds warm van binnen bij de herinnering aan zijn blik en de belofte die in zijn ogen lag. Een huivering loopt over haar ruggengraat als ze merkt dat iemand haar gadeslaat. ‘Niet kijken!’ zegt ze tegen zichzelf en grijpt een luwte in de verkeersstroom aan om vlug over te steken en te schuilen in de kerk. Als ze de deur opent walmt de geur van frituurvet haar tegemoet maar ze merkt het nauwelijks. Ook de aangeboden huisvlijt die staat uitgestald kan haar niet bekoren. Ze wil graag nog even de bijzondere tegels achter het altaar bekijken als ze achter zich de deur weer open hoort gaan. Als ze zich omdraait maakt haar hart een sprongetje; het is de man van de coffeeshop die haar achterna is gekomen en op haar afkomt. Uit het logo op zijn jas maakt ze op dat hij docent is aan Marlborough College, maar zijn lichaamsbouw verraad een meer atletisch beroep en dat alleen genereert een stroom aan wilde gedachten in haar hoofd. In zijn ogen is de flikkering nog sterker geworden en hij stamelt een verontschuldiging dat hij haar niet wil lastig vallen. ‘But I saw your coat and how you entered the church and I just hàd to follow you. Because, you know, I didn’t wanted to be rude before. I’m not that kind of a man. I just thought we had a nice moment together and I wanted to thank you for that and make sure you’re not offended in any kind.’ Zij glimlacht en voelt zijn ogen langs haar lichaam glijden, naar haar hand. ‘I suppose you are married according to the ring you’re wearing.’ En ze hoort teleurstelling in zijn stem. Haar hart wil roepen: ‘Nee, dat is geen trouwring, maar een gewone ring zonder speciale betekenis’ en het liefst zou ze in dit moment helemaal willen ontkennen dat ze getrouwd is. Ze voelt wat er zou kunnen gebeuren als ze zich zou overgeven aan het moment, aan hem, en het idee om even aan het onvrijwillige celibaat te kunnen ontsnappen waar ze al zolang onder lijd, is aanlokkelijk. Maar haar trouw is groter evenals haar discipline en ze bevestigt zijn vermoeden: ‘Yes, I’m married’ zegt ze zacht en schuchter in de hoop dat hij het misschien niet verstaat en dichterbij zal komen. Haar lichtaam protesteert, hij blijft nog even staan en hun ogen vinden elkaar, maar zien ook dat niet al het verlangen in het leven, uitgeleefd kan worden. Ze nemen afscheid en hij fluistert een vaarwel en goede reis. Dan draait hij zich om en loopt weg. Ze blijft nog even staan en kijkt naar een gebeeldhouwd figuur op het doopfont, zonder te zien wat het eigenlijk voorstelt, zucht een keer diep en zoekt de tegels op die ze zo graag nog een keer wilde zien.

Als ik terug ben in het hotel probeer ik zo goed en zo kwaad als het gaat de gebeurtenissen van gisteren samen te vatten en in mijn blog te plaatsen. Dan kleed ik me weer warm aan, pak mijn spullen en vertrek voor opnieuw een energetische missie. Het weer laat vanavond gelukkig een heel ander beeld zien dan gisterenavond. Het is, op af en toe een enkel spatje na, droog en ook de wind is uitgewaaid. Als ik mijn auto op de parkeerplaats bij West-Kennet neer zet, kruipen de kriebels langs mijn ruggengraat omhoog. Iets voelt niet goed en ik vraag me af of ik wel door moet gaan, maar besluit om bij afwezigheid van een duidelijk signaal door te gaan op het gekozen pad. Het mag dan wel droog zijn, de bodem is dat allerminst en het hele pad dat naar de long barrow leidt is blubberig en glibberig maar gelukkig horizontaal! En ja, dan loop ik tegen een ultieme barrière aan: de rivier de Kennet is ver buiten zijn oevers getreden en maakt het me onmogelijk om de long barrow te bereiken. Dit signaal is overduidelijk: het is niet de bedoeling hier te zijn en er zit niets anders op dan op mijn schreden terug te keren. Terug in de auto maak ik contact met de energie van het moment en ik wordt onweerstaanbaar naar Avebury getrokken. Nou ok, geen probleem, ik ben er nu toch. Als ik verder rijd, zie ik op de parkeerplaats bij Silbury Hill al allemaal auto’s en campers staan. Waarschijnlijk van mensen die de zonsopgang van 21 december bovenop de heuvel willen meemaken. Ik ben blij dat ik gisterenavond geweest ben zodat ik in alle rust mijn ‘ding’ heb kunnen doen. In Avebury is het heel erg rustig. Verrassend rustig. Als ik mijn auto parkeer is er niet een hippie-camper te bekennen. Het is donker en het veld is glibberig van de regen en schapenstront, maar verder voelt het heel mild en aangenaam. Ik bedenk me zelfs dat ik me eigenlijk te warm heb aangekleed. Een voor een loop ik langs de stenen, voel hun energie en praat met ze. ‘s Avonds, na zonsondergang, is aarde energie duidelijker voelbaar alsof de aarde weer kan uitademen na de hele dag haar adem ingehouden te hebben. De energie is ook ontspannen en voelt tegelijkertijd heel bewust. In een aantal stenen herken ik de energie van de wachters die ik gisterenavond op Silbury Hill gezien en gevoeld heb; het is een grote energetische familie hier. Langzaam maak ik mijn ronde op weg naar de yin en yang stenen: twee enorme stenen die tegenover elkaar staan en het vrouwelijke en mannelijke vertegenwoordigen. Tussen de stenen is een bijzondere ontmoeting van beide energieën voelbaar waarbij afwisselend de plek warm en koud aanvoelt en ik wil graag hun energie op deze avond ervaren. De begroeting is hartelijk. Hij is groot en stevig en biedt een stevig anker voor haar die een zacht veld van energie om zich heeft hangen waar je zo doorheen loopt als je er geen erg in hebt. Als ik mijn hoofd tegen hem aanleg voelt het als thuiskomen en volledige ontspanning komt over me. Dan komen de beelden, als een razende reis ik door het universum en zie het ontstaan van leven, de vorming van cellen, het delen, nog verder delen tot er een eindeloze flower of life figuur ontstaat die gevuld is met glinsterend bewegende sterrenstof, het materiaal waar we allemaal uit ontstaan zijn. Het is enorm ontroerend om dit te zien en ik voel me zo dankbaar dat ik dit mag ontvangen! Als ik vervolgens met haar contact maakt laat ze weten dat het goed is en dat ik in het midden tussen hen en mag gaan staan. Dit is voor mij voel ik. Wat ik gisterenavond gedaan heb, was niet voor mij persoonlijk, maar dit hier voelt als een soort beloning, als je daarvan kunt spreken tenminste. Het is weldadig om daar zo te staan tussen die twee grote, machtige stenen in. Het voelt heel veilig en beschermd. Vertrouwt ook. En als ik mijn ritueel herhaal dat ik gisterenavond op Silbury Hill uitgevoerd heb, voel ik dat het goed is en de tranen stromen me vervolgens onbedaarlijk over de wangen. Als ik omhoog flitst er een licht langs de hemel, een vallende ster? Of iets anders? Het maakt niet uit, het is goed. Langzaam loop ik verder en geniet van deze avond, van de stenen en hun energie en de plek die zonder mensen nog steeds heel maagdelijk aanvoelt. Met een warm en tevreden gevoel stap ik weer in de auto om terug te gaan naar het hotel. Het maakt niet uit wat iedereen morgen hier nog voor rituelen gaat uitvoeren, ik heb gedaan wat nodig was, ook al kan ik in de verste verte niet overzien wat de impact daarvan is en al helemaal niet hoe dat zal uitwerken. Het is goed.

6 gedachten over “Glastonbury; reis naar een nieuwe tijd – donderdag”

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *