Glastonbury; reis naar een nieuw tijd – vrijdag, de winterzonnewende

Vandaag is het grote moment aangebroken: volgt er nog een morgen op vandaag of berust de Maya voorspelling op een omslagpunt, een moment waarop èèn cyclus eindigt en de volgende begint zoals ik denk. We zullen het zien. In ieder geval begint mijn dag heel vroeg omdat ik om 11.11. uur UT in Glastonbury wil zijn voor het moment van World Peace Gathering. Als ik wil ontbijten blijkt de eigenaar en kok van het hotel nog niet wakker! Ik moet ook nog afrekenen, maar wil ook op tijd weg en schrijf een briefje met het verzoek maar een paypal betalingsverzoek te sturen. Zijn afwezigheid vanochtend is tekenend voor hoe ik het verblijf in dit hotel heb ervaren. De mensen doen hun ding omdat ze ooit in deze situatie terecht zijn gekomen, maar hun hart zit er niet in. Het was goed om hier te overnachten en de hulp van Saint George te ervaren, maar naar dit hotel hoef ik niet nog een keer per sé terug.

De rit naar Glastonbury verloopt voorspoedig en onderweg is mijn pad verlicht door een vrolijk opkomende zon. Wat een prozaïsche vertaling is van het feit dat ik de helft van de tijd tegen de zon in moet kijken en half verblind wordt. Manfred Mann komt voorbij: ‘Blinded by the light, revved up like a deuce, another runner in the night’.

Glastonbury is vol en er zijn al veel mensen van allerlei pluimage op weg naar de Tor. Dat belooft nog wat. Het is natuurlijk ook een prachtige dag om het winter solstitium te vieren, dus ik parkeer meteen mijn auto op de parkeerplaats bij de Abbey. De parkeerautomaat daar heeft voor alle bezoekers een cadeautje in petto: hij doet het niet. Massaal legt iedereen papiertjes achter de voorruit in de hoop daarmee al te fanatiek bonnen-schrijvende dienders collectief op andere gedachten te brengen. Ik hijs me maar weer in mijn water- en winddichte prachtige paarse aanwinst want hier beneden is het lekker in het zonnetje, maar op de Tor zelf kan de wind genadeloos door je heen snijden.

Het is een wonderlijke stoet die zich naar boven beweegt en het pad naar boven is vol naar adem happende mensen die de resultaten van hun bacon-and-eggs ontbijten tesamen met hun indrukwekkende love-handles naar boven proberen te slepen. Iedereen doet in ieder geval wel zijn best en het kan even duren maar uiteindelijk komen ze ook allemaal boven. Op dit soort momenten speelt mijn ongeduld mij parten en doe ik mijn best de vaart erin te houden door daar waar ik kan te passeren of stukjes op het gras te by-passen. Boven is het circus compleet, er staan vuurkorven en overal zitten en staan al mensen vrolijk uitgedost met elkaar te praten of op trommels te slaan. Een horde honden glipt overal tussendoor op weg naar nergens, achter de roedelleider aan. Ook in de toren zelf is het een drukte van belang maar gelukkig is er plek op een van de ‘banken’, naast een voluptueuze vrouw in het zwart die Nederlands blijkt te zijn en om de haverklap de aandacht van haar gezel probeert te trekken door luid: ‘Jan, Jan!, Jan!!,  Jan!!!’ te roepen. De bewuste Jan is diep in meditatie en reageert niet. Heel verstandig. Uiteindelijk lukt het haar toch Jan’s aandacht op zich te vestigen en vertrekken ze met z’n tweeën naar buiten. Hun plek wordt onmiddellijk ingenomen door anderen. In de hoek zitten twee ‘hobbits’ die iets onduidelijks drinken. Ik hoop dat het water is, maar aan hun ogen te beoordelen zou het wel iets anders kunnen zijn. Ik zit en aard de energie, houd de gedachte aan Light, Love & Laughter overeind en wens Peace to all Beings; may all Beings be at Peace. Het komt me voor dat, op een enkeling na, alle andere aanwezigen erg druk zijn om hun joint aan te steken of anderen af te troeven met hun piercings. De zichtbare althans.

Ik doe niet veel, ik zit en verbind met de energie van de Michael en Maria leylijnen en zie de input die hier plaats vindt zich als een rimpeling door het aarde-netwerk verplaatsen. Als het bijna 11.11 uur is maakt een grote opwinding zich van de mensen massa meester: een vrouw loopt rond de Tor met de opdracht een grote cirkel om de toren heen te vormen en tegelijkertijd beginnen de trommels een ritme te drummen. Even later loopt een druïde door de toren heen, luidt op een hoorn blazend die van een schelp gemaakt is, op de voet gevolgd door een enorme draak die luidkeels door het publiek wordt toegejuicht. In het kielzog volgt een bonte stoet mensen die, eenmaal aan de andere kant van de toren, vastlopen in de mensenmenigte die daar staat. De rondgang van de draak sterft een zachte dood. Een vrouwelijke druïde neemt het stokje over en begint een aantal -voor mij- onverstaanbare spreuken te roepen, die door de menigte worden beantwoord met een luidkeels ‘Hail, welcome’. Ik verbind me met de mensen thuis, die op onze eigen vesica piscis staan die we ooit in onze tuin hebben aangelegd, en die energetisch verbonden is met de energie van Chalice Well. Ze zijn even heel dichtbij…

Rond de Tor gaat het feest nog even door maar ik besluit weer naar beneden te lopen. Het is goed geweest. Het geeft me een voldaan gevoel dat ik ook hier bij ben geweest maar nu snak ik eerst naar een warme kop thee. In de auto verwissel ik mijn modderlaarzen voor gewone, pak mijn laptop en loop naar Galatea. Het is er nog rustig, maar het duurt niet lang of er ontstaat een drukte van belang met een toeloop van mensen die allemaal willen lunchen. Het maakt me niet uit, deel mijn tafel met twee vrouwen en schrijf lekker aan mijn blog. Zo, klaar is Kees. Nu nog even op bezoek bij Sue van Labyrinth Books; altijd ga ik even bij haar langs en rond het overlijden van haar man heb ik haar wat steun kunnen geven. Daardoor heeft zich tussen ons een speciale band ontwikkeld. Ook wil ik in The Speaking Tree nog een specifiek boek kopen voor mijn lief dat Jason Porthouse aan me heeft laten zien en waar hij -mijn lief dus- hopelijk blij mee zal zijn. Anders ik wel :-)) In het voorbij gaan groet ik Ian Wolstenholme die zijn hoofd koel probeert te houden in zijn overvolle winkel. Ik waag het niet eens om naar binnen te gaan zo druk is het er en stuur hem vanaf de deur een kushand die hij glimmend en liefdevol beantwoord. Glastonbury puilt ondertussen uit zijn voegen van alle solstice (zonnewende) vierders die het erg naar hun zin schijnen te hebben. Ik heb voor mijn gevoel mijn taak volbracht en trek me terug in mijn B&B.

Nog een laatste avond hier en dan weer naar huis. Ik eet wat bij Galatea en Penny wil meteen weten hoe het me op Silbury Hill vergaan is. Ook zij was in gedachten bij mij en vertrouwt me toe dat het misschien maar goed is dat het thuisfront niet precies weet wat ik gedaan heb, want, zegt ze ‘It is quite an achievement that was not without danger!’ Ook laat ze me weten dat ze heel erg blij is met hetgeen ik gezegd heb over haar huis en haar situatie. Ze geeft toe dat het ook confronterend is, maar dat het haar nu al verder heeft geholpen. Ze staat er ook op dat ik niets hoef af te rekenen en wenst me bij het afscheid niet alleen een fijne Kerst toe, maar ook dat ik maar snel weer terug mag komen. Aan mij zal het niet liggen. Voldaan loop ik terug en neem een heerlijk, warm bad. Morgen wordt het weer een lange zit in de auto, dus is het goed om nu mijn lichaam even te verwennen.

3 gedachten over “Glastonbury; reis naar een nieuw tijd – vrijdag, de winterzonnewende”

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *